Uy, saglit
lang. Tumigil muna tayo. Hindi naman dahil sa tuloy-tuloy at wala na talagang
pahinga. Medyo nawalan na pala ako ng oras umupo-upo lang at tumangla. Madalas nagpapagala-gala
at naghahanap ng pokemon. Sobrang dalas na yata na kelan lang ulit ako
nakatulog ng tanghali. Nakatulog ako ng tanghali ng Linggo matapos naming mananghalian
ng adobo ni Mama na di ko sigurado kung masarap ba talaga o p’re-p’reho lang
kaming gutom. Limang oras akong nakatulog at paggising ko; sobrang lungkot ng
pakiramdam. Saka lang nanuot sa diwa ko na hindi na naman ako tumitigil para
tumangla. Gumawa ng wala. Magsulat nang wala talagang susulatin.
Baka dahil
naghihintay lang ako ng kasulat-sulat na pangyayari kaya wala pa rin ako kahit
isang blog entry ngayong 2019. O hinihintay ko pa rin ang great plot twist ng
2018 hanggang ngayon. Kunwari wala akong inaasahang mangyari para kunwari
magugulat ako. Para hindi ako nawawalan ng latoy kahit nakakawalang gana na
minsan.
Pakiramdam
ko rin kasi ang dami kong naiwang di natapos. Pinaalalahanan ako ng ilang linya
sa isang kanta ni Gloc 9:
Lahat ng ‘yong
naabot ay pilitin mong higitan.
Patalimin
ang patalim at maghanda kang gilitan
Kung hindi
mo nagawa, ‘wag mo na muling tingnan
Marami pang
pagkakataon ang nasa ‘yong harapan.
Para kasing
wala nang darating na pagkakataon. Parang nakakatamad na ring maghabol. Hindi na
rin ako nalulungkot kapag may mga pinalipad akong kalapati na hindi na bumalik.
Parang nasasanay na ako pero di ibig sabihing hindi na ako magpapalipad sa
susunod. Kaya nga sumaglit ako ngayon, nakipagbuno sa bunton ng gawain. Teka
lang, tatakla lang. Halos humahampas na ang hangin sa mukha ko. Hindi ko na
makitang naluluha na pala ‘ko. At sumusuray ang sinusulat sa sanaysay ba, tula,
o ano. Ano nga pala ulit ang gagawin ko?
#
Dyord
Enero 29, 2019
Sitio Lipute, Brgy. Kinalaglagan
Mataasnakahoy, Batangas