Feb.
29, 2016
Gaano kadalas ang minsan?
Sa kaso ng Pebrero 29, isang beses lang kada apat na taon.
Sasayangin mo pa ba ang araw na'to? Kaya pinasya kong bakantehin ang araw na 'to.
Pahinga muna ako sa aking research raket. Kailangang makapagsaayos ng mga bagay-bagay
at makapaghabol sa oras na hindi nag-iintay.
Dahil gusto ko ngang produktibo ang araw na'to, nagsulat na ko
ng mga dapat gawin. Mga 14 items lahat. Naglaba, luto, basa, sulat, aral, at
laro ako ng umaga. Mga bandang tanghali, nakita kong 2 nang miskol na si Mrs. Pampolina. Wala nga kasing tunog ang selpon ko. Naalala
ko na papunta nga pala kami ni Ebs sa Candelaria para bisitahin ang isang
kaibigan. Pero pagod na ko sa kalalaba. Pero naitakda ko na ang araw na ito
noong isang linggo pa.
Pagdating ko kena E-boy, dapat gagawin ko lahat ng online works
ko, papasa ng assignment sa Coursera, mag-a-update ng blog, at mag-e-e-mail ng
interview; pero nalaman kong usad pagong ang unli-wi-fi ng Globe dahil may 25
gig na limit na ito kada buwan. Ngeeeeek?! Deadline ng assignment ko kahapon
pa, nakatanggap na ko ng “extension” sa Yale University para sa assignment ko;
at sa sukdulang ka-badtripan ko, ini-unenroll ko yung course. Nagyong ko lang
naramdaman na ang usapin pala ng internet speed sa Pilipinas ay usapin din ng
Edukasyon at di lamang karapatan ng konsyumer, kundi karapatan ding pantao
hinggil sa impormasyon.
Nalaman ko na si Alquin at Alfie pala ay nasa Candelaria. Sila
nga itong walang balak pumunta doon. Akala ko nga madadatnan ko pa sila kena
E-boy bago sila mag-final interview. Hindi raw kasi natuloy sa final interview
ang dalawa sa panibagong ina-applyan ng mga ‘to. Kailangan na rin talaga namin
ni E-boy pumunta kena Ate Anj, tutal, matagal na rin yung huli naming
pagbisita.
Pagdating namin dun, bukod sa pinagalitan ko si Alquin dahil sa
kanyang lack of coordination, ay napagkasunduan naming magkaroon ng isang
Pokemon battle. Ginamit ko yung tatlong Pokemon ni Alfie, siya ang nag-train.
Lalabanan ko si E-boy na tinalo ni Alfie noon lamag isang linggo. Ramdam ko ang
panggigil ni E-boy magpa-level last week pa. Kaya wala akong choice kundi
magpatalo; 2 out of 3 battles ang nakuha ni E-boy. Teary eyed pa siya dahil
natalo niya ako. Honestly, masakit, parang nawalan ng saysay ang halos isang
dekada ko bilang trainer pero wala e, kailangan kong pagbigyan si Ebs. Oks na
rin dahil panalo naman ako sa trash talk. Hum-beeeym!
Si Ate Anj na dapat ay bibisitahin namin ay nakatulog na lamang
sa kwarto nila. Nagkakamustahan lamang kami ng ilang saglit at ipinaabot na
hindi kami nakatanggap ng imbitasyon n’yang pumunta sa Taytay falls sa Semana
Santa. Imposible sa dami ng mga gawain. Babalik na lang ulit kami para
makapagkuwentuhan ng mas matagal kay Ate Anj.
Habang pauwi, naalala ko na ika-20 taong kaarawan pala ng
Pokemon. Halos magkasing-edad lang pala kami. Dahil talo sa asar si Ebs,
pinilit pa namin siyang manood ng TAG.
Napanood naming yung ‘TAG’
Isang
Japanese film na naguguluhan kaming lahat. As in. Medyo gory pa siya.
Saktong-sakto sa aming pagmemerienda. May pagka-surrealist pa yata. Sabi ni Wiki,
“Surrealist
works feature the element of surprise, unexpected juxtapositions and non
sequitur; however, many Surrealist artists and writers regard their work as an
expression of the philosophical movement first and foremost, with the works
being an artifact. Leader André Breton was explicit in his
assertion that Surrealism was, above all, a revolutionary movement.”
Sa
bandang huli, parang may pagkaganito ang dating: sa obsesyon ng kalalakihan sa
mga babaeng karakter na malalakas at pumapaslang, ang pinapakain talaga nito ay
ang “woman as object of desire” at kinukubli lamang ng “women empowerment”.
Parang ganun. Basta, natapos ang araw na may pumasok sa utak naming kakaiba at
di namin ma-gets.
Sa bandang huli, sa pagtingin ko sa buong maghapon ay 4 out of 14 items lang ang na-checkan ko sa mga dapat kong gawin. Minsan lang naman ang Feb. 29 at minsan lang din naman ako makalaya sa realidad ng buhay.
No comments:
Post a Comment