Thursday, March 3, 2016

Pebrero 29, 2016 (Minsan Lang sa Apat na Taon ang Leap Year)

Feb. 29, 2016

Gaano kadalas ang minsan?

Sa kaso ng Pebrero 29, isang beses lang kada apat na taon. Sasayangin mo pa ba ang araw na'to? Kaya pinasya kong bakantehin ang araw na 'to. Pahinga muna ako sa aking research raket. Kailangang makapagsaayos ng mga bagay-bagay at makapaghabol sa oras na hindi nag-iintay.

Dahil gusto ko ngang produktibo ang araw na'to, nagsulat na ko ng mga dapat gawin. Mga 14 items lahat. Naglaba, luto, basa, sulat, aral, at laro ako ng umaga. Mga bandang tanghali, nakita kong 2 nang miskol na si Mrs. Pampolina. Wala nga kasing tunog ang selpon ko. Naalala ko na papunta nga pala kami ni Ebs sa Candelaria para bisitahin ang isang kaibigan. Pero pagod na ko sa kalalaba. Pero naitakda ko na ang araw na ito noong isang linggo pa.

Pagdating ko kena E-boy, dapat gagawin ko lahat ng online works ko, papasa ng assignment sa Coursera, mag-a-update ng blog, at mag-e-e-mail ng interview; pero nalaman kong usad pagong ang unli-wi-fi ng Globe dahil may 25 gig na limit na ito kada buwan. Ngeeeeek?! Deadline ng assignment ko kahapon pa, nakatanggap na ko ng “extension” sa Yale University para sa assignment ko; at sa sukdulang ka-badtripan ko, ini-unenroll ko yung course. Nagyong ko lang naramdaman na ang usapin pala ng internet speed sa Pilipinas ay usapin din ng Edukasyon at di lamang karapatan ng konsyumer, kundi karapatan ding pantao hinggil sa impormasyon.

Nalaman ko na si Alquin at Alfie pala ay nasa Candelaria. Sila nga itong walang balak pumunta doon. Akala ko nga madadatnan ko pa sila kena E-boy bago sila mag-final interview. Hindi raw kasi natuloy sa final interview ang dalawa sa panibagong ina-applyan ng mga ‘to. Kailangan na rin talaga namin ni E-boy pumunta kena Ate Anj, tutal, matagal na rin yung huli naming pagbisita.

Pagdating namin dun, bukod sa pinagalitan ko si Alquin dahil sa kanyang lack of coordination, ay napagkasunduan naming magkaroon ng isang Pokemon battle. Ginamit ko yung tatlong Pokemon ni Alfie, siya ang nag-train. Lalabanan ko si E-boy na tinalo ni Alfie noon lamag isang linggo. Ramdam ko ang panggigil ni E-boy magpa-level last week pa. Kaya wala akong choice kundi magpatalo; 2 out of 3 battles ang nakuha ni E-boy. Teary eyed pa siya dahil natalo niya ako. Honestly, masakit, parang nawalan ng saysay ang halos isang dekada ko bilang trainer pero wala e, kailangan kong pagbigyan si Ebs. Oks na rin dahil panalo naman ako sa trash talk. Hum-beeeym!

Si Ate Anj na dapat ay bibisitahin namin ay nakatulog na lamang sa kwarto nila. Nagkakamustahan lamang kami ng ilang saglit at ipinaabot na hindi kami nakatanggap ng imbitasyon n’yang pumunta sa Taytay falls sa Semana Santa. Imposible sa dami ng mga gawain. Babalik na lang ulit kami para makapagkuwentuhan ng mas matagal kay Ate Anj.

Habang pauwi, naalala ko na ika-20 taong kaarawan pala ng Pokemon. Halos magkasing-edad lang pala kami. Dahil talo sa asar si Ebs, pinilit pa namin siyang manood ng TAG.


Napanood naming yung ‘TAG’
Isang Japanese film na naguguluhan kaming lahat. As in. Medyo gory pa siya. Saktong-sakto sa aming pagmemerienda. May pagka-surrealist pa yata. Sabi ni Wiki, “Surrealist works feature the element of surprise, unexpected juxtapositions and non sequitur; however, many Surrealist artists and writers regard their work as an expression of the philosophical movement first and foremost, with the works being an artifact. Leader AndrĂ© Breton was explicit in his assertion that Surrealism was, above all, a revolutionary movement.

Sa bandang huli, parang may pagkaganito ang dating: sa obsesyon ng kalalakihan sa mga babaeng karakter na malalakas at pumapaslang, ang pinapakain talaga nito ay ang “woman as object of desire” at kinukubli lamang ng “women empowerment”. Parang ganun. Basta, natapos ang araw na may pumasok sa utak naming kakaiba at di namin ma-gets.

Sa bandang huli, sa pagtingin ko sa buong maghapon ay 4 out of 14 items lang ang na-checkan ko sa mga dapat kong gawin. Minsan lang naman ang Feb. 29 at minsan lang din naman ako makalaya sa realidad ng buhay.


No comments: