maayos 'yung buhay ko

unti-unti kong naayos yung buhay ko. hindi naman s'ya kaguluhan, pero alam ko medyo makalat. ang daming plano, mga screenshots at bookmark pages na mga babalikan, mga to-do list sa resibo, mga resibo need i-liquidate at mga report sa project sa pag-aadvocacy, mga iniipon na submission deadlines na ang daming hindi naman napapasahan. kung ano lang ang makayang sulatin. ang daming PDFs na dinownload pero hindi naman binasa, nabasa ko 'yung mga sa tingin ko dapat kong pasadahan. nakapag-asikaso ng rekusitos sa isang full time day job. hindi ko kailangang magkumahog sa araw-araw. paggising ko aalukin ako ng palangiting si Tita Malou ng almusal. tinatanong ako sa trabaho kung anong gusto kong gawin, binigyan ako ng room to play ng supervisor. lumaki mata ko nun, kasi parang bakit n'yo ko pinadisenyo ng buhay ko sa organisasyon. anong ginawa ko at pakiramdam ko ang bait ng diyos, mga diwata, mga musa, at mga bituin sa'kin. ilang resibo na lang yung aayusin ko. 

medyo nakakatakot din kasi parang pakiramdam ko peace before the storm ito, haha tipong hahagupitin ako ng isang malaking problema parang palaging hindi ko deserve ng maayos na buhay pero sinusubukan ko namang tanggapin na hala baka nagbubunga naman yung mga desisyon ko in the past. baka this time, pwede na talaga akong magkaron ng fair, makatao, competitive na career at medyo kinakabahan din ako na hala ang convenient baka careerin ko na 'to talaga, nakakatakot pala na baka malapit na kong matali (hindi roped/chained kundi to settle). baka sa pagkakataong 'to, ako naman. sabi ko nga kay Tita Cars, mag-charity work kaya tayo or magsimba, nag-iisip tuloy ako ngayon ng paano ba ang gesture na magpasalamat 'yung hindi convenient na pipikit ka lang o titingala sa langit and say thank u: gusto kong gumalaw. maayos yung buhay ko. bat pakiramdam ko mamatay na ko haha ang daya no hindi ako sanay. 

nag-iingat din naman ako ngayon, sa bawat hinahawakan dapat iniisip ko na kung saan ko sya ipapatas, kailan s'ya bibitawan, bago hawakan, may paglalagyan ba ko rito? maasikaso ko ba tong kakaangan kong 'to? may say ba ko rito, kung wala naman akong say, edi ibaling na agad ang tingin sa ibang bagay. halos every 2 weeks, tinitingnan ko ang mga gamit ko kung nag-accumulate na ba agad ako ng clutter or data, napansin ko kasi may pagka-hoarder din ako ng mga 'materials' na babalikan ko para gawan ng kung anumang writings hanggang di ko na maalala kung ano ba yung susulatin ko sa screenshot na 'to hanggang matambadakan ako ng gigabytes-bytes ng data na dapat "trabahuhin".  ngayon kung hindi ko kayang sulatan kahit ng draft lang in a week, tapon, delete, hindi naman nakukulong ang musa sa mga digital notes/items o mga resibo kung gusto namang bumalik ng musa babalik yun. ayoko na mag-ipon ng junkshop ng mga sa tingin ko'y may potensyal na maging tula o sanaysay. nakakaabot naman ako sa mga deadlines ngayon. ayoko nang gumising araw-araw na parang laging may listahan ng gagawin. gusto ko na lang maging maayos ang buhay ko. 

maayos ang buhay ko. nasa Coffeebean lang ako ngayon at gamit ko pa rin ang lifetime card na na-acquire ko pa noong 2016 para magtrabaho ng kaunti; gumagayat ng carrot cake at lasang sunog na asukal na bagong drink at nakikinig sa megaremix ng Abba. hinihintay ko si Ms. Ann na sunduin ako, may permaculture class kami sa family farm nila. nakatulala lang ako sa maluwag na daloy ng trapiko sa Jose P. Laurel highway ngayong Biyernes ng hapon. my heart is full, chekka nakakayaman yung statement na yun pero seryoso punumpuno yung puso ko sa pagkakaupo kong nakadekwatro sa sinakop kong pang-apatan na mesa.