Ayokong nakakasakay ng mga batchmates.
Parang may hindi nasusulat na batas na kailangan mo s’yang batiin ng
‘asan ka ngayon?’ o ‘san ka galing?’ O kahit ngitian man lang o taasan ng
kilay, kahit di ka sure kung babati ba s’yang pabalik. Lalong awkward kung
hindi ko naman kasaradong bag-ang. ‘yung hindi mo ka-close or pinagdamutan ka
dati ng one-fourth sheet of pad paper? Hassle.
Nakasakay ko papuntang Lusacan si C.P. Kaklase ko s’ya nung grade 5
& 6, second year at third year high school, at ka-schoolmate ko nung
college. Pinaka naging ka-close ko s’ya nung grade 6, tipong nagsusulatan pa
kami ng liham pangkaibigan with colored drawings. Ginupit-gupit ko pa sina
Betty and Veronica ng Archie comics para ikapit sa mga liham. Remembrance kasi
malapit na kaming grumaduate. Hindi naman kami nag-away. Tapos, wala akong
maalalang nag-usap kami nung high school at tango-tango na lang kapag
kasalubong nung college. Hindi man lang ako makabati sa dyip kahit bagong ligo
ako.
Ang hassle lang dahil kailangan mong magbisi-bisihan.
Nakasakay ko naman papuntang bagong palengke si P.C. na kaklase ko nung
second at third year high school. Galing ako kena Bo, ta’s hindi pa ako naliligo
kasi sabi ko sa bahay na. Wala pa rin akong toothbrush! Hindi naman ako
mabahong-mabaho t’saka umaga pa naman. Tattooed mommy na s’ya ngayon. Mukhang
happily married sa social media. Wala rin akong maalalang nag-usap kami nung
high school. Pakiramdam ko kasi noon masyado s’yang matalino para i-friend. Naalala
ko nang magtanong ‘yung English teacher namin ng synonymous way to say “Where
are you from?”, am’ bilis n’yang sumagot ng “Where have you been?”. Halos
mabali ang leeg ko sa pagtingin sa kalsada, kunwari hindi ko s’ya nakilala.
Parang hanggang ngayon hindi ko na naalis ang pagiging tahimik sa klase.
#
No comments:
Post a Comment