Takas

Lagi akong hinahanap sa meetings namin. Unang Projects Review and Evaluation Workshop (PREW) ng Calabarzon sa Programa namin, wala ako. Hindi ako pumunta. Hindi ko pa tapos yung trabaho. Unang beses akong naiupo sa isang coffee shop ni boss dahil naka-Regional Special Order na dapat nandun lahat. “RSO ‘yun, hindi dapat yun mababali,” sabi n’ya. Half-day din akong sumuweldo ng pinapagalitan lang.

Hindi ko kasi maatim na mag-team building nang di pa natatapos ang trabaho. Kumendeng-kendeng sa cheering na may nakabinbing gawain. Isa pa, kaka-team building lang namin last week ah? Ganun daw talaga, sunod na lang.

Unang beses kong regional meeting na dinaluhan, nakapag-eksena ako. To the point na naiyak pa ko sa gigil, hiya, at inis dahil hindi ko makuha yung sistematiko at matalinong sagot kumbakit ang tagal umusad ng pondo para sa mga proyekto ng komunidad. Cliche ang isinasagot sa’kin gaya ng “kung di ka magiging part ng solution, manahimik ka na lang”. Saang troll page galing yan? Dagdagan ko raw kasi ang yabang ko sa bayan ko para maniwala sila. Naiyak na ako sa gigil. Pinapaakyat ako ni Binong sa taas, sinusulsulan akong mag-walkout. Umiyak lang ako sa kinauupuan ko at hinayaan ko silang tingnan ako. Hindi naman ako ganito sa mga dati kong trabaho.

Mga ilang beses pang di ako umaattend ng meeting. May problema ako noong iregularidad sa isang proyekto, nangulit na ko sa e-mail, text, at tawag. Akala yata’y hahayaan ko na lang dahil marami pa kong trabaho. Naka-schedule ang team noon na gumawa ng summer station id. Hindi ako umattend, keber na ang kaltas sa suweldo. Bahala na ulit kay boss.

Hulyo 2016. Ito yung pinaka madilim na buwan so far. Nag-umpisa na akong mahirapang matulog. Una, inaabot ako ng pasado alas dose. Minsan ala-una o alas-dos na bago ako makatulog. Baka stress lang, kaya nagpahilot ako. Lumakas din akong kumain lalo na ng matamis. Tumambok pa ang pisngi ko noonat sumikip ang pantalon.

Ayokong dumating ang gabi. Pakiramdam ko ang haba-haba ng gabi. Higit na mas mahaba kaysa araw. Kahit napupuyat, ganun pa rin naman ang trabaho ko sa opisina at baranggay. Minsan kahit inabot ako ng alas tres ng madaling araw kaya ko pang magbaranggay ng apat kinabukasan. Okay ako sa opisina. Parang may hila na akong malaking itim na baka kapag nasa apartment.

Wala akong ganang magbasa’t magsulat. Nakahiga lang ako’t naghahanap ng antok. Natatakot ako sa kung anong kumakabog sa dibdib na parang sasabog kung itutuloy ko ang tulog. Wala akong nakikita. Wala akong naririnig. Pakiramdam ko lang sa gabi may nakahilig sa’king malaking baka. Higitan kami sa umaga. Pagtungtong ko ng opisina; tuloy pa rin naman ang feedback reports at sinusulat na proposals; karaniwa’t tuloy lang.

Isang alas-tres ng madaling araw nahuli ko nang sarili kong nagsasalita ng “ayaw mong matulog ha, sige magpatayan tayo,” at humawak ako ng ballpen para magsulat. Wala namang pupuntahan yung sinulat ko hanggang antukin lang ako sa mga boring na ideyang nasa papel. Lalo akong natakot nang minsang inabot ako ng alas sais ng umaga at kinakayang magtrabaho sa umaga. Hindi po, hindi po ako nagda-drugs.

Kapag weekends, hindi ako lumalabas ng bahay. Hindi rin ako naliligo. Hindi kumakain. Para akong ginulpi. Babangon lang ako para kumain at tatamarin pa akong maghugas ng kinainan. Ayokong magpabisita sa bahay. Ayoko rin munang lumabas at makipagkuwentuhan.

Naalala ko nagkukuwento ako kay Bo. Para gusto kong palitan lahat. Ayokong umuwi sa bahay. Hindi kami nagkukuwentuhan tungkol sa mga gani-ganito. Ayokong umuwi sa simbahan. Aaralan lang ako ro’t sasabihing kulang lang ako sa ‘praise the lord’ kaya ako nagkakaganito. Hindi ko na maalala pero parang inaway ko si Bo sa chat. Hindi ko na rin maalala kumbakit sorry rin ako ng sorry. Matiyaga lang s’ya talaga.

Itinapon ko rin ang mga tinidor at kutsilyo sa apartment ko sa basurahan. Hindi, hindi ko maiisip na maglaslas dahil takot ako sa dugo. Pero umabot ako sa pagsabunot sa sarili. Pag-umpog ng ulo sa pader. Para lang sigurado kailangan kong alisin yung matatalas na bagay sa bahay. Ang dami ko pang deadlines. Busy ako. Bukas na lang. Pero may mga pag-iisip talaga. Naghahanap ka talaga ng pisikal na sakit para tagpian yung pagsuwag ng itim na toro sa dibdib mo. Parang butas-butas ka na’t tumatagas lahat ng nasa loob mo.

Sobrang hina ng pakiramdam. Ayoko kong magpraise the lord but I still go to church every Sunday. Wala. Walang paggaling akong nararamdaman. Ang bigat-bigat ng itim na baka na minsa’y sumasakay pa sa likod ko kung di nanunuwag sa dibdib. Gusto ko nang magpakonsulta kaya lang wala kaming leave credits at wala naman akong pera. Ayokong mag-take ng gamot. Baka madala pa sa simba talaga. Pero hindi talaga.

Nagkuwento na ko kay Mil. Hindi naman kami close sa church. Parang meron ako. Ine-expect kong sasabihin nya ring kulang ako sa praise the lord. Baka kulang ako sa faith at trust kay Papa God at iba pang Christian cliches. Baka kailangan ko lang ng memory verse na “Casting all your cares upon Him” at mawawala nang parang bula ang itim na baka. Hindi n’ya raw alam ang sasabihin. Hindi s’ya nagreseta. Pakiramdam ko natulungan na ako. Lalo na nang may ibinigay s’ya sa’king aklat.

Naglakad din kami noon sa Sampaloc Lake nina Uloy at Nikabrik. Hindi kami nag-bike para mas matagal at mas nakakapagod. Parang nagle-lecture lang ako habang pinapanood ang lawa sa’ming kaliwa. Kailangan lang kasing pag-usapan at tanggapin na kailangan ko ng mahihingahan. Hindi pala ako laging maliwanag. Hindi ako laging makislap. Kailangan lang aminin na umaandap-andap din ako.

Bigla na lang nawala isang araw. Minsanan na lang ito dumalaw. May nakapagturo sa’kin na ang side effect ng anti-histamine ay antok. Hindi ko naman inabuso pero bumili ako ng isang banig. Iniinom ko sa hapon kapag nangangamba akong may dumalaw ulit.

Hanggang dumating na naman ang isang regional meeting. Para na naman akong paniking nakulong sa isang maliwanag na kuwarto. Hindi matali hangga’t di nakakatakas. Pailang strike ko na pero bahala na may ipon naman ako. E-mail na pinadala ko kay boss re Takas Incident sa Caliraya.

To: ********

Bcc: Tsang Lorie

Subject: Takas

Magchi-cheer at maglalaro lang naman tayo all day, ang liit na bagay pero kinakatakot ko. Ng sobra. Naninikip 'yung dibdib ko. Sinubukan ko namang i-mental hack yung sarili ko. Akala ko kasi perspe-perspective lang. Pero hindi talaga.

May social anxiety yata ako. Hindi pa ako nagko-consult. Aminado akong napipigilan ako ng stigma kapag nagpa-psych. Wala rin kaming leave at ang mahal din ng consultation. May depression episodes ako (last year) kaya iniiwasan ko lahat ng pwedeng trigger kasi inaabot ng ilang weeks bago ako maka-recover.

Walang may alam sa bahay. Walang may alam sa team o kahit sa cluster 6. Hindi ko rin kinukuwento kasi iniiwasan ko 'yung mga "ok lang yan" at "dapat positive lang lagi" remarks na hindi nakakatulong.

Sorry. Gets ko yung RSO. Gets ko na dapat nagsabi ako sa'yo at kay Ate Lors. Kaya lang kinain na ako ng takot na baka hindi n'yo ma-gets. Ayokong i-spoil 'yung araw dahil lang "nagpaka-KJ" ako (sa pananaw ng iba). Kaya lang parang lalong na-spoil kaya sorry.

Na-appreciate ko 'yung patience mo sobra. Nahihiya na rin ako as in. Alam ko 'yung consequence, natakot din ako. Isa pa lang ang nasusuot ko sa mga bago nating uniforms pero you always know what's the best for the team.

Sorry at Salamat;

Parang ginagamit ko lang na panggalang yung itim na baka tutal pahara-hara din naman s’ya. Peroparang hindi na talaga healthy ang trabaho ko kahit gusto ko pang protektahan at ituloy ang mga gawain sa komunidad kailangan ko ring mag-alaga ng sarili. Kahit naka-blind carbon copy lang si Tsang Lorie, kasamahan sa trabaho, at hindi dapat s’ya nag-reply dahil mababasa ni boss; nag-reply pa rin ito. Pero hindi ko binasa noon. Ayoko kasing magpaalaga at alalahanin parati. Kunwari maliwanag pa rin ako. Mahigit isang taon ang nakalipas nang buklatin ko ang e-mail n.’ya:

Nalungkot ako pagkabasa ng letter mo. Sorry, Jord ha hindi namin kasi alam. Talagang nainis at nag isip kami nung malamang umalis ka na walang pinagpaalaman isa man. Sinubukan kong tawagan ka last friday pero di kita mareach. Pinili kong hindi ka itext at kako ay mag uusap na lang kita. Salamat at ibinahagi mo sa akin ang dahilan. Hindi ka man nahingi ng payo ay gusto kong himukin ka na magkunsulta. Hindi ka naman na iba sa akin at makakaasa kang wala akong pagsasabihan ng lahat ng ito. Iki mag ingat. Iwasan ang mastress. Nandito lang ako kung anuman.

Christmas Party namin last year ang huling takas ko at hindi na ako nakapag-renew ng kontrata. May sipa pagdating sa ipon ko sa banko. May pagdurugo pero may paghilom din. Hindi lang hanggang touchy-feels ang Tsang Lorie, Tita Cars, Tita Mildreds at iba pang titas of Batangas. Mararamdaman mo ang patuloy nilang suporta sa mga nilulut nilang ulam, binebake na cookies, at pagpapa-overnight noong naghahanap pa ulit ako ng matatrabaho.

Sa ngayon, ginigising ako ng huni ng mga ibon, naarawan sa pagbubungkal, nakikipag-usap pa rin sa komunidad, humihikab sa ihip ng Taal, kukumutan ng mga tala, at pahihimbingin ng koro ng mga kuliglig. Hindi ko na kailangang tumakas.

#






Ito ay opisyal na lahok sa Saranggola Blog Awards 2018