nagising ako nang maaga. may kapeng barako na. may biskwit na thai ang sulat sa pabalat na lasang maalat na fita na pinalamanan ng peanut butter. gustong-gusto ko yung ganitong pakiramdam na hindi ako malungkot at hindi ako masaya. hindi rin naman ako ganado at hindi rin tinatamad. wala akong gustong sundin sa to-do-list na sinulat ko para ngayong araw. ang tagal kong patunga-tunganga sa bintana; basta bangla. hindi lahat may ganitong oras sa kamay nila. wala rin naman akong pera sa pagbangla pero hindi ko pa nararamdaman yung takot na hindi ako de-metrong taxi ngayong mga linggo. walang tanikala ng kontrata, walang dapat ipasa o ipakitang natapos. kaya siguro pinipilit ng isip at katawan kong bumangla, tumulala lang sa lawa. ang tining ng lawa. mukhang yelo sa ilalim ng santing na araw, akala mo'y puwedeng tapakan. nakakarinig ako ng mga pagkayas ng walis ting-ting sa lupa at mga tilaok ng manok. may mga tinanghali pang kuliglig. may dimension akong napipisil, ito yata yung tinatawag nating hawak ang oras. wala namang punong inuuga ang sariling mga tuyong dahon. wala namang dagat na sinusundo ang tubig tabang. panatag ang kapatagan sa katotohanang ang ulan ang papatak. hindi kailangang humiyaw ng bundok para abutin ang alapaap. version ko ba ito ng que sera sera? ano kayang tatapusin ko ngayong araw? wala akong gustong mangyari ngayon. gusto ko lang pakiramdaman ang sariling daloy kung wala, hayaang tining. bibihira ang ganitong mga araw, paaabutin ko pa ng ilang linggo o baka ng isang buwan pa. ano nga ulit yung buhay na dapat ayusin?
No comments:
Post a Comment