Bread and Badtrip

Mon vs. Raymart

Raymart vs. Claudine

Claudine vs. Gretchen

At ang kamakailan lamang ay ako vs. sekyu ng university

     Sa naturalism ng karerang pinili ko, normal lang na mag-tsinelas ako sa unibersidad. Okay sa olrayt lang din naman na hindi kagandahan ang suot dahil hindi naman pwedeng mag-bukid kami ng naka-black leather shoes at posturang-postura pa. Isa lang ang kilala kong keri ‘yun, ang late DA Sec. na si [insert apelyido ng PBA star player dati]. Kadalasan naka-shorts lang ako. Tipong bibili lang daw ng toyo o naghahanap ng cottage sa isang beach resort.  Natapos ang maliligayang araw ng pag-sho-shorts dahil sa di maipaliwanag na kadahilanang ipinagbawal ito sa loob ng campus.

     Nasanay nakong pumasok ng naka-maong at tisnelas. Mahilig kasi akong magtaas ng paa kapag mahabaang lecture hours. Ewan ko, nakaka-absorb ao ng madali sa ganung posisyon. Oks lang din naman sa instructors at least atentibo akong nakikinig di ba? Ayun ay kapag nasa klase ako.

     Ipinagbawal ang pag-tsi-tsinelas. Panibagong talulot ng demokrasya ang nlagas ng may kapanyarihang tila ba naglalaro ng ‘she-lovesme-she-loves-me-not’. Nakakadalawang talulot na siya. Simple lang ang dahilan, marami raw ang gumagaya sa pagtsitsinelas namin at hindi ito magandang imahe bilang mag-aaral. Hindi man lang nahingi ang opinion naming sa minority ng unibersidad na nagtsitsinelas. Ganon ba kami kaimpluwensiya at banta sa katahimikan ng unibersidad. Hindi naman siguro aabot sa puntong mahihikayat din namin silang mag-welga o magusisa man lang kung bakit hindi naka-run down ang other fees sa green forms namin o bakit patuloy na nagbabayad sa lab.fee gayong marami samin ang wala namang laboratoryong pinagdadausan ng mga lab.excercises. Hindi naman aabot rito ang impluwensiya ng pagtsitsinelas, dahil madali lang tumahimik at maging walang pakialam. Sapat na ang stress ng akademiks.

     Pikit mata akong nagsapatos para wala ng hassle sa pagdaan ko sa dog house. I mean sa guard house. Laking gulat ko ng bumatok pa rin sa pagdaan koi sang umaga. ‘Yun pala nagkaron na ng lubusang diktatoryal: No Full Uniform, No Entry! Nawalan na kami ng individuality. Nawalan ng karapatang malikhaing ipahayag ang sarili sa pananamit.

     Hindi ako sumunod. Hindi ko matanggap. Nakakasakal na nakaka-asar. Pumasok pa rin ako ng hindi naka-uniform. Tuwing umaga ay na-antala ako sa gurad house at nagpapaliwanag na may appointment ao kay director, na may field work kami sa research ng isang faculty, na may i-ta-type lang ako sa publication office. Lahat naman ‘yon ay tunay pero walang pakialam ang guards sa validity ng rason ko. Basta kapag sinigang ang order, sinigang dapat! Kaya ilang linggo akong nag-a-almusal ng argumento. Mahabaging bahag, hindi pa ako natalo.

Kinuwento ko ito kay Mama. Napagalitan ako. Sumusunod lang daw kasi yung guard sa order at baka matanggal sila sa trabaho nilang 200 pesos a day ang kita sa pagsuway ko. Kawawa naman daw ang pamilya nun ‘pag nagkataon. Buti na lang hindi alam ng Inay na 2 guards na ang napatalsik ng publication namin. Dalawang pamilya na ang ginutom namin. Pero balido ang pagpapatalsik sa kanila, yung isa nagpaputok ng baril, yung isa naman nag-amok sa bahay ng adviser namin.

Hindi nako nakipag-argumento sa nanay ko dahil at stake ang baon ko pero nakaisip ako ng matalinong paraan para iwas morning-defense kung saan yung guard lang ‘yung panel ko. Para saan pa ang 5 taon ko sa kolehiyo? Ako ang kailangang mag-adjust at umunawa

P.S.

Nakakasalubong ko nga ang campus director na never yatang nag-uniform pero nagbabatian lang kami. Hindi niya ako sinisita. Hindi ko rin siya sinisita. Tawag doon? Mutualism.