Unspeakble Bukas

Basahing Suwestiyon: James 4: 14

       Lumabas kaming apat, nina Roy, Jeuel, Alquin; para kumain. Nang puntahan ko sila sa kanilang istasyon ng OJT, sinong makakapagsabing makakarating sila ng ikatlong taon sa kolehiyo. Halong tawa at awa ang naramdaman ko ng ipakita nila sakin ang hiwa-hiwang kamay dulot ng pag-aani ng mais. Awa dahil alam ko ang hapdi ng bawat hiwa. At tuwa dahil nararanasan na nila ang realidad ng karerang pinili namin.

      Walang makapagsasabi ng bukas. Kumain kami ng lugaw. Nakapagkwentuhan ng konti. Kapos pa nga ang ilang sandaling paglabas para sa mga sanlibong kwentong nais ibahagi ng bawat isa. Habang niluluto ang mga burger, napagusapan namin ang dati naming playlist. Na sinakop nina Justin Bieber, Katy Perry, Adele at Jason Mraz. Nakiki-jam rin sa Parokya, Black Parade, at kahit sa Westlife. Pero sino makapagsasabing iba na ang tumutugtog sa playlist namin ngayon? Wala na nga ang mga araw na 'yon. Sabay isinara ng ilang hinga ng tawa ang usapan.

    Si ganito, nakakilala na. Si ganyan, nag-lie low ngayon lay-lay na. Ayy!!! Kasi nga walang makapagsasabi ng bukas. Pumunta kami ng paborito naming tindahan ng tinuhog na bolang kahel.Namimiss namin ang asim ni Ate. Ng suka nya. May kakaiba kasi sa suka nya. Pagdating namin don nagulantang ako sa nakita ko. Walang kwek-kwek. Wala. Wala kahit isa. Bagkos ay mayroong mga tinuhog na karneng baboy. At dahil nagaayuno kami o nagtitipid lang talaga. Hindi na namin sinadyang bumili sa kanya. 

     Habang papalayo, nakatanggap si Ate samin ng konting Business tip: Sana hindi niya binigla. Kung mag-i-introduce siya ng bagong produkto, sana naglagay pa rin siya ng kwek-kwek. Hindi 'yong biglaang palit. Paano na lang 'yung mga parokyano di ba? Sa araw-araw kasi na dumadaan ako don, kwek-kwek at kwek-kwek lang talaga ang tinda niya. Pero wala nga kasing makapagsasabi kung anong meron bukas.

Darating din ang Kailan

Sa hampas ng hangin, 
Sa lurok na ulan, 
Mga ipu-ipong tila walang katapusan, 
Marahil parati nating usal 
Kailan muling sisinag ang araw? 

Kung maingay na ang gatangan, 
Kung naiiga na ang balon, 
Himig ng pag-asa'y di marinig, 
Natabunan na ng kalam, 
Kasabay ng tighaw 
ang bawat tanong kung kailan. 

Mga pangakong tila naligtaan, 
Mga dalanging walang tugon, 
Tapat Siyang nangako kailanpaman. 
Tibayan ang kapit, ihip ma'y di mo alam. 
Darating din ang kailan. 

Kung kailan ang araw, 
Kung kailan ang ulan, 
Isa lang ang nakakaalam. 
Kamay man nya'y di mo nababakas. 
Tangi nating lakas, 
na darating din ang mga Kailan. 

   Hindi dapat pinapaliwanag ang tula. Pero dahil anlaki ng pasasalamat at panghihinayang ko, kaya kailangan kong magpaliwanag kung bakit ako nag-a-alay ng tula para sa mga nasalanta ni Yolanda. Hindi man ito sing tindi ng mga suntok ni Pacquiao na alay din nya sa pagbangon ng kabisayaan. Gusto ko lang mag-alay ng tula sa Tagalog.

   Hindi naman nila makakain ang tula. Kaya nga nagpapasalamat ako ng maisama sa isang tula nanaisulat ko sa Ingles sa isang antolohiya na sana ay may mga bumili nga at ang proceeds di umano'y mapupunta sa pagtulong sa mga nasalanta ng bagyo. Yushuk! Una kong beses ma-publish sa labas ng campus publication. 

   Isang dibdib mo lang kasi sa mga heads, at maisisingit mo na ang akda mo don. Pabruskuhan na, saka na tingnan ang content. Pero iba 'to may nagtiwala sa sining ng pag-gawa ko ng tula. Natuwa nako, nakatabang pako.

Catching Catching Fire (Part1)

     Nahulaan na ni Jeuel na gagawa ako ng sanaysay tungkol sa panonood namin ng Catching Fire. Pero hindi isang rebyu ang isusulat ko, ipaubaya na 'yun sa mga eksperto. Ang lundo rin naman ay puro reklamo sa pagkapangit ni Finnick Odair, kadamihan ng smoochings (and when I say smoochings, me' laway talaga.), mga pinutol na scenes, at malayo sa imahinasyon ng mambabasa. Hindi 'yon kasana-sanaysay.

     Ang Hunger games Trilogy ang una kong nobelang banyaga na natipuhan. Binigyan ko lang ulit ng tyansa ang mga Ingles na literatura. Nadala kasi sa una kong English novel - Murder for Breakfast. Pinakunot nito ang ulo ko sa mga kagaraan ng mga salita na wala sa bokabularyo kong ipinundar ng 16 na taon. Pinagod ako sa paghihimay sa klasikong estilo ng pagsulat, mga ka-lebel ng New Yorker. Pero itong kay Suzzane Collins, iba. Imba! Pinasabik. Pinuyat. Pinaglaro ang imahinasyon.

     Buti na nga lang at nagbigay ako ng muling pagkakataon sa mga banyagang panitikan. Naka-relate din ako sa wakas sa "Iba naman yung pelikula sa libro. Andaming kulang!" ng mapanood ko ang nasabing nobela. Kesyo mukhang mahina yung gumanap na Katniss Everdeen. Kesyo mukhang malag yung Peeta Melark. Kesyo hindi masyadong madugo. Magkagayunman, nirekomenda ko pa rin ito kay Ate Tin na basahin din muna niya bago panoorin.Isa siya sa mga barkada kong tiwala rin sa mga taste ko. Walang duda na nagustuhan niya ang kartada ni Suz, siguro dahil sa elemento ng pag-ibig. Nila, kasama si Ara at Ana; na kinukwentuhan lang namin dahil hindi sila masyadong panatiko ng sci-fi, pati na ng pagbabasa.

     At hindi man namin naiukit sa balat ng puno, ay sumumpa kami na sabay-sabay naming panonoorin sa sinehan ang susunod na librong isasapelikula- Catching Fire. At gaya ng maraming corny na sumpaan, hindi ito natuloy. Dala na rin ng nauna na sila sa industriya at ako ay naiwan sa kolehiyo. Inialok ko ang sinumpaang pelikulang ito sa mga (nerdy, may taste) kong ka-bradees. Nag-ala propeta ako na araw-araw ay nagpapa-alala na darating ang isang takdang araw. November 21 ang araw na ipalalabas sa sinehan ang Catching Fire at tatangkilikin na naman ng maraming kabataang Pilipino, sori muna Phil.Lit!

     Marami ang kumasa. Sasama raw. Pero ilan lang ang pumutok. Apat lang kaming natuloy sa pagbi-big screen.

     Nob. 22, 2013 Ang Takdang Araw. Ito ang pinakamaluwag na araw para sa mga abala naming sked.

2:30 pm Kainitan ng tanghali. Kasama si Alquin at Jeuel, namamalengke kami para sa bertdey ni Mica(log). Hindi pa naman niya bertdey, sa 23 pa, pero dahil walang pasok sa mismong bertdey niya; isasagawa ang sorpresang bertdey chorva para sa kanya. Ngayon din yung prayer meeting  sa Kubo ministri. Kumabog ng bahagya ang dibdib. Nangangamoy na di matuloy ang balak. Pero nawala ang pangamba ko ng magtanong kami ng presyo ng mansanas ni Ate,

     "Ate, magkano dito sa apple?"

"Bentsingko dalawa, dose ang isa."

2:50 pm Mainit pa rin. Dinobol tsek na ang pinamili ng biglang may itineks na pahabol, bumili raw ng maliit na pako para sa beatbox. Dala ng init at pagod, umusal ng reklamo ang dalawa kong kasama. Malayo raw ang bilihan.Hindi rin kasi kami bumibili ng palamig at nagtitpid nga. "Hayaan nyo na at mamaya ay magpapasarap na. Malapit na ang umaga." Na-fire up naman ang dalawa na ilang oras na lang at Catching Fire na. Luminga ako ng hardware at tawid kalsada lang pala ang layo. Si Alquin lang ang pinatawid namin dahil nga mainit at nakakapagod, tiningnan ko ulit yung tindahan autosupply pala 'yon. Suaveng-suave lang na umalis si Alquin sa tindahan.

3;55 pm Nasa iskul na kami. Nakaupo sa tapat ng kubo. Gustohin man naming mag-merienda habang nagpapahinga pero nagtitipid kami. Chastity para mamaya. Nagkwnetuhan at nagbiruan na lang. Na matutulog lang si Jeuel mamaya sa sinehan. Na tatagos mula sa screen yung pana ni Katniss at tatama ilang pulgada mula sa aking braso. Na makakapulot ako ng mockingjay pin! Lahat ng ito ay pawang pagwawaksi ng negatibong kaisipang hindi kami matutuloy. "Ate, 5 mins. na lang mag-start na tayo." pinaalala ni Alquin na alas-4 ng prayer meeting. "Hanggang 5:30 pa sina Mica, sila ang magpapa-awit." tugon ni Ate Anj. Bravo! sabi ng isip ko. May kung anong elemento na nananadya samin. Nag-umpisang magkalkulasyon ang isip ko: 1 oras sa prayer meeting + 30 mins sa bertdey chorva +  may... Hindi, hindi dapat doon nakatuon ang isip ko. Matatapos ang pagtitipon. Madadaos ang bertdey. Maabutan ang huling screening.

4:50 pm Napa-aga sina Mica, nagso-song lead na si Agnes. Ikatlo niya na ata to ngayong linggo. Keri lang. Marami pang oras.

5:30 pm Nasa kalagitnaan pa lang ng devotion si Jem. Ito yung part na hinahatid na ang mensahe mula sa Bibliya. Tila may tinig sa kaliwa kong tenga: 

"Ano ba yan ang haba na masyado, hindi na yan devotion, preaching na yan!"

Pero hindi, madami pang oras.

"Paikot-ikot lang yung puntos, sabog yung outline!" bulong ulit.

Pero hindi, mula ito sa salita ng Diyos kahit ano pang presentasyon niyan dapat tanggapin. Sabog lang utak ko ngayon. Hindi ako makikinig sa nasa kaliwa kong may tinidor. Sundot-sundutin niya man ako ng kawalan ng pag-asa mananatiling maigting ang pananampalataya kong aabot kami sa takdang oras - 7:30 pm.

     "Hindi na ata tayo aabot" bumigay na si Jeuel. Hindi lang ako ang gumagawa ng kalkulasyon, marahil naistema na rin niya na kakapusin kami sa oras. Nong isang araw ay tiningnan niya ang website at tsinek ang screening hours, 7:00 pm sa Cinema1 at 7:30 sa Cinema 2. "Eh! Tiwala lang!" pasimangot kong tugon sa kanya. Hindi pwedeng ipakita na kahit ako'y nangangamba dahil baka sumuko kaming lahat. Muling tumaas ang bpm ng puso ko.

5:46 pm Tungkol saan nga 'yung mensahe? Linga ako ng linga. Tingin sa cellphone. Sa nagsasalitang si Jem. Sa Dumidilim na langit. Sa wall clock na parang ambilis ng takbo. Kay Alquin. Teka asan si Alqui? Andun sa likod naghahanda na nung sorpresa. Kay Jeuel na nagtetext, kinukulit na siguro ng Kuya Jet niya na naghihintay na sa mall. Tinutupok na ng Catching Fire ang utak ko. Tinext ko si Ate Tin:

"Antgal mag-speak ni Jem! ksalanan moto! hahaha."

     Anong kasalanan niya? Maalala nyong nag-take sila ng LEA (sa Si LEA at ang mga Pangil ng Dragons), nagbitaw siya ng gantimpala kung masasalba ang kaluluwa niya mula sa pagkabagsak. Humingi siya ng back-up ng panalangin mula sa akin dahil ako raw ang malakas. Dahil kahit pantas pa ang isang (kahit pan-dalawa ang size niya) Ate Tin ay kinikilalal niya na hindi siya papasa kung hindi loloobin ng soberenong Examiner sa lahat. Kaya ng makapasa siya, iginawad niya sakin ang gantimpala: Catching Fire expense-paid! Pwede nyong tawaging indulhensya pero tinatawag ko itong nilaga ng matiyaga kong pagi-intercede. At dahil nga kay Ate Tin kaya ako naman ang nasa pagsusulit- isang test of faith.

     

      "Pag may nagtetext satin natitiis niyo bang wag munang replyan?" sabi ni Jem.

5:53 pm Natapos na ang mensahe. Prayer time na. Madilim na at nag-rounds na si Manong guard.Ito ang lamn ng mga panalangin ko (medyo malayo sa dati) :

      

     "Lord, patawad dahil ako'y makasalanan at makamundong nilalang pagkat ginusto ko nang matapos ang gawain agad-agad at makaabot sa oras. Sori pooooo... dahil inisip ko rin na sana sitahin na kami ni Manong guard at pauwiin. Ambad talaga. endsoport..."

     Inayos ko ang sarili. Kung kalooban man Niyang mautoly. Matutuloy. Basta tatapusin namin ang gawain.

6:28 pm Natapos ang prayer time. May bertdey chorva pa. kasabay ng pag-awit ng hapi bertdey ay ang dugsdugsdugsdugsdugs ng puso ko na malakas pa kesa sa beatbox. Tila finast forward x4 ang mga sandali habang ineenjoy ang sorpresa  kay Mica.

6:45 pm Tinapos lang namin ang prayer para sa may kaarawan. Kumuha ng isang tinapay.  Nagpalit ng pinagpawisang damit. Nagpaalam. Pagkalabas na pagkalabas ng pinto:

     Hindi kami nagsayang ng kahit isang segundo. Gintong ginto ang oras. Tinakbo namin ang runway na parang may pulutong ng zombies na humahabol samin. narating namin ang university gate ng isang kisapmata. Pare-parehong hapong-hapo. Wala pang 10 segundo dumating na ang barko ni Noe - isang erkon na bus byaheng LRT Taft.

 PARA!!!

http://idyordnal.blogspot.com/2013/08/si-lea-at-ang-mga-pangil-ng-dragon.html
http://idyordnal.blogspot.com/2013/12/catching-catching-fire-part-2_8.html

Para sa Inyong Donasyon

Meritage Press is willing to publish an anthology whose net proceeds will go to relief organization(s) servicing the victims of Typhoon Haiyan (or Yolanda). Its working title (I just thought of this idea today so will work more on title; feel free to give input) is POEMS IN THE TIME OF YOLANDA. Deadline: Nov. 23, 2013 (Yes, that's quick turn-around, but help is needed quickly!)

Submission: Send 1-3 poems. Send poems that, in your view, relate to Yolanda -- whether it's something you felt compelled to write as a result of the disaster or coverage thereof, or of issues related to Yolanda such as climate change, or of lessons that can be gleaned, or of hopes for improving the ways to survive or respond to such disasters in the future, or your "Beloved Philippines or Filipino" poems ... and so on. Poems need not be new as long as you feel they are relevant in some way to Yolanda and her lessons and other aftermaths. Email poems and/or queries to MeritagePress@aol.comFUNDRAISING: All net proceeds from the sale of the book will be donated to Yolanda relief organization(s). I haven't had the chance to research this yet but anything raised by Meritage Press likely will be given to the Philippine Red Cross. As Filipinos gather to fundraise, please note that one can also order books to sell at your events (Meritage Press will work to give your fundraising organization the books at cost, and then your book sale "profits" can be donated to the relief organizations you support).

Poets, since your poems will be "donated," no comp copies will be given though you can acquire one copy at a discounted price. We're obviously trying to maximize sales proceeds to donate for Yolanda's victims. Maraming Salamat.

Tags: 

yolanda

call for submissions

poetry

nov2013

http://panitikan.com.ph/content/call-submissions-meritage-press-yolanda-poetry-anthology

Exclusive Content: 

No

Alab ng Puso: The Andres-Oryang Love Story

   Kapag pinag-u-usapan ang himagsikang Pilipino laban sa mga Kastila ay 'sin tapang ng bandana ng Katipunan at 'sing madugo ng Spoliarium ang mga tagpo.Puno ng sakit, galit, at pait. Naisasantabi natin ang kwento ng ugat ng pag-ibig sa edukasyon, panitikan, at bayan na 'sing tingkad ng pantalon ni Andres Bonifacio. May bahid ng komedya, kilig, at kapusukan ang kasaysayan ng pag-i-ibigan nila ni Oryang.

   Si Oryang na kilala ng marami mula sa mga sing luma ng kasaysayan nating mga aklat ng Sibika, sa pangalang Gregoria De Jesus; ay isinilang sa hanay ng mga ilustrado. Ang kanilang langit-lupang distansya ng kalagayan sa buhay at mahigit sampung taong agwat sa edad ay naging sagabal sa kanilang pag-iibigan. Noong umpisa tila walang pag-asa si Andres lalo na ng ma-bad shot ito ng aksidenteng mapunta ang sulat niya para kay Oryang kay Matampuhin (kapatid sa Katipunan) at vice-versa dahil kay Sebastian noong ito'y di pa marunong bumasa. Pero di maglalao't mapapa-ibig rin si Oryang ng aktor-makata-rebolusyonaryong binata. Alalahaning dalagang Pilipina si Oryang-hard to get.

   Pinatunayan ni Dre na hindi lang siya marunong umastrtihiyang pangmilitar kundi pati sa panliligaw. Ayon sa kasaysayan, hindi pala mainam noon na i-stalk ang isang binibini dahil ito'y kawalan ng modo. Kahit pa siguro me' facebook noon hindi 'yon gagawin ng isang katipunero. Inunang niyang ligawan ang mag-asawang De Jesus at noong una'y hindi ito pinayagan dahil trabahador lamang siya sa isang kumpanyang Aleman pero eventually, pumayag din ang mga magulang ni Oryang dahil confidente ang mga ito na hindi ito magugustuhan ng kanilang anak. Yaon nga ang naganap, hindi siya natipuhan ni Oryang pero hindi siya agad sumuko, hindi rin siya tumigil sa isang sulok at nagmukmok. Tinuruan niyang magbasa si Sebastian habang masugid na nanunuyo sa kay Oryang. Matapang na nagtapat si Cio kay Ors at marahil ay bumitaw nga ng banat na "Binibini, walang pwersa sa buong daigdig na kasinglakas ng tunay na Pag-ibig." Mga banat at pick up lines na sing talas ng kanyang tabak. Kayanaman, walang duda na nalupig niya ang puso ng dalaga.

   "Hindi maari!" mariing tutol ng mag-asawang De Jesus. Marami naman daw siyang manililigaw mula sa mga nasa alata sociedad bakit isang hamak na Andrew B. pa? Mukhang nagsisisi ang mag-asawa sa pagpayag na paligawan si Oryang. At lumabas ang teen angst ni Oryang

" Ngunit wala silang mga buto sa kanilang mga katawan at apoy sa kanilang mga dibdib." 

   "Apoy lang pala ang gusto mo? Dadalhin ka niyan sa Impyerno!" giit ni Senyora De Jesus. Walk out si Oryang. Tapang ng script writer. Lumalabas na ang pagiging born katipunera ng dalaga.

   Hindi natapos si Oryang sa pag-iiyak at pagpo-post ng feeling sad at hindi rin niya hinintay si Boypie pa niya ang gumawa ng hakbang. Siya mismo ang nagsimula ng pag-aalsa sa kagustuhan ng kanyang mga magulang. Dala ng malabis na rebolusyonistang damdamin ay sumulat siya sa gobernador cillo t ihinabla ang sariling ama dahil siya ay ipinahihimpil ng labag sa kanyang kalooban. Illegal detention ang kaso, na-Ben HurLuy si Oryang. Pumanig ang batas kay Yang at pinadalahan ng habeas corpus ang mag-asawang De Jesus. Walang nagawa ang mag-asawa kundi palayain ang anak.

   Sa tapang at diplomasya, nakamit ni Andres at Oryang ang tamis ng kasarinlan ng kanilang pag-ibig. Hindi ko masyadong talos ang kasaysayan siguro matapos ang kanilang independencia ay sabay silang nag-whops kiri. Ewan natin. Marami ang itinuturo sa atin ng kasaysayan kaya mahalagang balik-tanawin natin ito dahil inuulit lang ng kasaysayan ang kanyang sarili.

http://www.gmanetwork.com/news/story/330486/publicaffairs/katipunan/first-peek-behind-the-scenes-of-gma-7-s-new-docudrama-katipunan

Nabasa ko yung 'It's a Mens World'

      Ilang araw ng bumabaha ng kwentong kababalaghan sa telebisyon. Binuburo na ng mga feature/screen writers ang mga manonood ng mga temang katatatakutan dahil nga mag-u-Undas na at tradisyon na'to sa pagsusulat sa telebisyon. Kaya ika-1 ng Nobyembre ay nagpasya kami (kasama ng 2 pang kaibigan) na maghanap na ng alternatibo. Umay na kami sa mga kinetchapang prostetiks na mga zombie. Yung isa abala sa pamimili ng scrapbooking materials, yung isa naman kumuha ng Calculus 6 (di ba mas horror ‘yon?) at ako; nadampot ko yung It’s a Mens World, isang limbag ng Anvil.“Bilhin mo 'ko! Hoh! hoh!” sabi ng kakaibang tinig. 

        Akala ko alternatibo. ‘Yung blurb sa likod madugo rin pala. Tungkol sa mens o regla. Tapos ‘yung disenyo ng pabalat ay mababakasan ng pangungulila. Marahil, pangungulila sa kahapon. Throwback ang tawag kung ang hashtag ang tatanungin natin. Walang masyadong pa-misteryo epek yung pabalat pero dinala ko pa rin sa counter.

      Akala ko nga Ingles yung libro gawa nung title, wala pa naman akong masyadong tiwala sa mga Pilipinong nagsusulat sa Ingles noon ; pero Pilipino ang wikang ginamit. Ibahin mo ang aklat na’to dahil para ka lang nakikipaghuntahan sa isang kabigan habang namumulutan ng sitserya. Casualan lang. 

      E di binasa ko na nga, ‘yung It’s a Mens World pala ay isa lang sa mga sanaysay na nakapaloob sa libro, kung saan ikinuwento ni Bebang Siy, ang awtor, ang kanyang unang regels. Isa pala areng koleksyon ng mga creative non-fictions na sumasalamin  sa buhay ng marami sa'tin. Mga kwentong pambata, pang-PBB teens, at mga di masyadong pambata. Mga kwento ng paghihiwalay at pangingidnap ng sariling anak. Nagturo rin ang awtor ng pakikipag-away sa konduktor, pagnanakaw sa tindahan, at pamemreym-up sa kapatid  bilang salarin sa pagwiwi sa higaan. At marami pang sanaysay na kapupulutan ng moral lessons.

"Bakit mo dinorowingan 'to?"

          "Kay Bebeang na drowing 'yan!"

"Ilang sanaysay pa ba? Asan yung table of contents?"

         "Ayan o, sa ibaba nung drawing!"

"Map Legends kasi nakalagay eh."

"Pangkababaihan daw ang panitikan ni Bebang."

          "Ano? Nasa kalagitnaan na'ko tapos pambabae?"

      Sabi nila pangkababaihan daw ang panitikan ni Bebang. Siguro nga, dahil kay Kuya Dims? Pero hindi naman siya eksklusibong ‘women's lit’. Sabi nila bastos raw? Dahil hindi siya gumamit ng bulaklak bilang euphemism ng [censored]? Pero wala kasing bastos ‘ron dahil parte talaga ‘yon ng pisikal nating pagkatao. Nila, parte lang pala nilang mga kababaihan. Hindi 'romansa element' ang nais ipahatid ng manunulat. May mga mensahe para sa mga inabusong babae at mang-aabusong mga lalake. (Kung walang bastos, bakit ko sinensord? Para walang hassle sa eksplanasyon sakaling mabasa ni Pastor ang rebyu na ito.)

     Pero seryoso, may mga sanaysay din naman na may moral lessons talaga gaya ng pagpapahalaga sa pamilya, kahit ang gulo-gulo nila habang nagsusulat ako. Pag-ala-ala sa mga kaibigan, kahit hindi nila binabasa o binibisita man lang ang blog mo. At marami pang iba kung bibigyan mo lang ng pagkakataong pakinggan ang kakaibang niyang tinig.

       

Si Bebang Siy (soon to be Verzo) ay manunulat na parating dinadatnan ng malikhaing ideya na amoy ang lansa ng danas. At kung dadalawin rin siya ng kasipagan, parating na rin ang It’s Raining Mens (Anvil) at Boys 2 Mens (Nuno sa Punso) (Visprint) sa mga istante ng paborito mong buk-istor.

Ratings: Change this book! 
             Ibahin mo ang aklat na'to!

Bread and Badtrip

Mon vs. Raymart

Raymart vs. Claudine

Claudine vs. Gretchen

At ang kamakailan lamang ay ako vs. sekyu ng university

     Sa naturalism ng karerang pinili ko, normal lang na mag-tsinelas ako sa unibersidad. Okay sa olrayt lang din naman na hindi kagandahan ang suot dahil hindi naman pwedeng mag-bukid kami ng naka-black leather shoes at posturang-postura pa. Isa lang ang kilala kong keri ‘yun, ang late DA Sec. na si [insert apelyido ng PBA star player dati]. Kadalasan naka-shorts lang ako. Tipong bibili lang daw ng toyo o naghahanap ng cottage sa isang beach resort.  Natapos ang maliligayang araw ng pag-sho-shorts dahil sa di maipaliwanag na kadahilanang ipinagbawal ito sa loob ng campus.

     Nasanay nakong pumasok ng naka-maong at tisnelas. Mahilig kasi akong magtaas ng paa kapag mahabaang lecture hours. Ewan ko, nakaka-absorb ao ng madali sa ganung posisyon. Oks lang din naman sa instructors at least atentibo akong nakikinig di ba? Ayun ay kapag nasa klase ako.

     Ipinagbawal ang pag-tsi-tsinelas. Panibagong talulot ng demokrasya ang nlagas ng may kapanyarihang tila ba naglalaro ng ‘she-lovesme-she-loves-me-not’. Nakakadalawang talulot na siya. Simple lang ang dahilan, marami raw ang gumagaya sa pagtsitsinelas namin at hindi ito magandang imahe bilang mag-aaral. Hindi man lang nahingi ang opinion naming sa minority ng unibersidad na nagtsitsinelas. Ganon ba kami kaimpluwensiya at banta sa katahimikan ng unibersidad. Hindi naman siguro aabot sa puntong mahihikayat din namin silang mag-welga o magusisa man lang kung bakit hindi naka-run down ang other fees sa green forms namin o bakit patuloy na nagbabayad sa lab.fee gayong marami samin ang wala namang laboratoryong pinagdadausan ng mga lab.excercises. Hindi naman aabot rito ang impluwensiya ng pagtsitsinelas, dahil madali lang tumahimik at maging walang pakialam. Sapat na ang stress ng akademiks.

     Pikit mata akong nagsapatos para wala ng hassle sa pagdaan ko sa dog house. I mean sa guard house. Laking gulat ko ng bumatok pa rin sa pagdaan koi sang umaga. ‘Yun pala nagkaron na ng lubusang diktatoryal: No Full Uniform, No Entry! Nawalan na kami ng individuality. Nawalan ng karapatang malikhaing ipahayag ang sarili sa pananamit.

     Hindi ako sumunod. Hindi ko matanggap. Nakakasakal na nakaka-asar. Pumasok pa rin ako ng hindi naka-uniform. Tuwing umaga ay na-antala ako sa gurad house at nagpapaliwanag na may appointment ao kay director, na may field work kami sa research ng isang faculty, na may i-ta-type lang ako sa publication office. Lahat naman ‘yon ay tunay pero walang pakialam ang guards sa validity ng rason ko. Basta kapag sinigang ang order, sinigang dapat! Kaya ilang linggo akong nag-a-almusal ng argumento. Mahabaging bahag, hindi pa ako natalo.

Kinuwento ko ito kay Mama. Napagalitan ako. Sumusunod lang daw kasi yung guard sa order at baka matanggal sila sa trabaho nilang 200 pesos a day ang kita sa pagsuway ko. Kawawa naman daw ang pamilya nun ‘pag nagkataon. Buti na lang hindi alam ng Inay na 2 guards na ang napatalsik ng publication namin. Dalawang pamilya na ang ginutom namin. Pero balido ang pagpapatalsik sa kanila, yung isa nagpaputok ng baril, yung isa naman nag-amok sa bahay ng adviser namin.

Hindi nako nakipag-argumento sa nanay ko dahil at stake ang baon ko pero nakaisip ako ng matalinong paraan para iwas morning-defense kung saan yung guard lang ‘yung panel ko. Para saan pa ang 5 taon ko sa kolehiyo? Ako ang kailangang mag-adjust at umunawa

P.S.

Nakakasalubong ko nga ang campus director na never yatang nag-uniform pero nagbabatian lang kami. Hindi niya ako sinisita. Hindi ko rin siya sinisita. Tawag doon? Mutualism.

Bugtungan sa Undas

Day-off kung umaga

Nag-uulam ng gluta

Madalas sa Highway, meron rin sa T.V.

White Lady.

Kinabog ang White Lady

Sa taglay niyang ageless beauty

Habangbuhay na baby face ay tiyak

Palakpak para sa kay Tiyanak!

Hobby ay hit-hit buga

Parati sa punong mangga

Sa sintax ay walang pake

Pahits naman Mamang kape.

Katawang pang-Cosmo

Pero ulo’y kabayo

Siguraduhing may GPS para sa gubat maka-alis

Tikabalang at your service!

Parang batman at robin lang

Ang peg nito twing sinukmanian

Bawat raket may umuunang reporter na pakner

Kaya aswang at tiktik, bespren por eber!