isang pelikula tungkol sa isang urban poor family na magbabalik-probinsya. dahil walang perang pamasahe sa bus, nagpadyak ang pamilya mula Maynila hanggang Bicol. kung bibigyan ko ng MMK title ang pelikula, siguro pedikab. imagine, how hassle and hilarious it is to go on a journey with an askal family dog, buntis na bulag at si jeje-sus. Graaaaabe. iba, iba si Bembol Roco at Cherry Pie Picache rito! iba rin si Chai F. at Gerald N! hindi ko kilala 'yung artista na gumanap kay hesus pero he's on radar now. nagpapatirapa ako kay Meryl Soriano. mapanakit 'yung performances nila at 'yung mismong material. ganda at hapdi.
napatanong ako talaga: kung bakit ganito ang inaabot ng mga tao? nagyosi break ba ang diyos kaya di ka naririnig kapag humingi ka ng tulong? anong nangyari sa'tin bilang lipunan, bilang sistema? bakit ako nagpakasakit sa panonood ng pelikulang 'to? parang gusto mo na lang pumasok sa ilang eksena tapos sagutin 'yung mga umiiyak na naiintindihan mo, na naiintindihan mo. May linya rito si Isabel na sobrang napahagalpak ako.
[spoiler alert]
tapos, ang galing lang kasi kuhang-kuha 'yung pakiramdam na sobrang sakit o kaya lungkot ng pangyayari pero napahagalpak ka ng tawa. natawa ka sa sobrang lungkot. tapos, padyak lang uli sila na parang hindi naman talaga sila makakauwi; na tsismis lang ang dako paroroonan at tungkol lang talaga ang lahat sa pagpadyak; sa walang kasiguraduhang "pauwi na". Nang ipaalala ni Pepe kay Remedios na walang iwanan hangga't hindi pa sila nakakauwi at sinabi ng luhaang Remedios na "nakauwi na ako" nang nakaakap sa asawa; para akong gumaling sa malubhang karamdaman. iba ang haplos sa kaluluwa, friend.
No comments:
Post a Comment