Parang Poverty Porn (Muni-muni on Work-Life Balance)
Naisip ko na ang paghihirap na dadanasin ko nang
mag-resign ako sa trabaho ko sa Maynila. Naubos na ang aking badyet sa
pagpapahinalay. Biro ko pa nga ay isang taon akong magpapahinga bago ulit
magtrabaho. Ulit ng apat na buwan.
Hindi pa naman ako umaabot sa desperasyong
makapagtrabaho muli. Marami naman akong inaplayan dito sa'min kaya lang mailap
talaga ang trabaho sa gaya kong wala masyadong papel o credentials. Ayoko
namang bumalik sa siyudad, supah ayaw. Super apaw na rin kasi ang mga tao ro'n.
Kaya tinitiis ko ang hirap. Minsan iniisip ko nga kung naaawa na ba ako sa
sarili ko. Ilan sa mga sumusunod ay mga nagpapaalala sa'kin na magtrabaho na o
kauntiang nagbibigay awa sa sarili:
1. Wala pa rin akong balat na sapatos. Hindi ako maka-awit sa choir
dahil nasunog nga ang black shoes ko ng pesteng katol. Akala ko pamatay peste
lang ang katol. Puwede rin naman pala itong maging peste. Hindi naman dahil sa
"God hates sneakers" kaya hindi ako puwedeng kumanta muna sa
simbahan, kundi fashion norms na sa sangkatauhan na decent (kung hindi man
holy) ang pagba-black shoes. Kaya lay-off muna sa choir, pa-miss muna kumbaga.
2. Nagyaya si Ate Tin na kakain daw kami ng sisig sa San Juan,
Batangas. Sagot daw n'ya basta pumunta lang ako kaya lang wala naman akong
pamasahe kaya absent muna sa happy-nings kasama ang college dabarkads.
3. Nagyaya si Ate Tin sa bertdey ni Osang noong Nob. 08 kaya lang
wala ulit akong pamasahe dahil mahalang talaga ang papunta sa San Francisco.
Tiaong lang din at hindi California. So absentee na naman sa pagkikita ng
college friendships.
4. Kapag may nagpapalibre at nanlilibre sa'kin. Yung nagpapalibre
ay palaging sori ang sagot ko. Yung nanlilibre ay salamat ang sagot siempre!
Siyempre, naka-look forward ako na ako naman ang sasagot neks taym!
5. Hindi ko ma-update ang aking pledges sa simbahan. Blessed naman
ako kaya lang hindi pa sa pinansyal na aspeto. hehe
6. Hindi ako makabili ng ulam sa bahay. Salamat naman at
nagpapautang si Ate Edith ng pancit canton at itlog.
7. Binilhan ako ng tsinelas ng nanay ko. At last! Unang tsinelas
ko ngayong taon! Noong me trabaho pa ko, hinayang na hinayang ako sa paggasta
kaya di ako nabili ng tsinelas, lagi rij naman kasi akong nakasapatos noon.
Naawa yata ang nanay ko sa'kin ng dumating ako minsan sa bahay mula sa talk at
nalaman n'yang wala akong pa-haves. Ganyan talaga 'ma basta nakapagturo ka ng
pagsusulat oks na 'yun.
8. Minsan wala ako kahit ipamasahe man lang papunta kena E-boy o
sa Kubo kapag may bible study with Kuya Joey. Lalo na para dumalaw kay
Charmaine na taga-Sariaya pa.
9. Marami akong gustong regaluhan. "Ay parang magandang
regalo to kay ano, neks taym pag may pera na", parating ganan muna.
Nakakakain pa naman ako. Minsan nga 4-5 beses pa kada
araw. Nakakapag-siomai pa minsan. Nakakabili pa ng rolibs minsan. Madalas
talaga ay liberty lang sa'kin kaya salamat sa inyong dampi ng pagmamahal.
Ang pinaka matindi at nakakatulala minsan ay ang
pang-top 10: "Ano ganyan ka na lang habang buhay?" Na nanggagaling sa
Famas-hall-of-famer-sana-kung-artista kong tatay. So mapapatanong ka talaga
trabaho/suweldo = life?
Kasi kung at nung may trabaho ako, may pera nga ako
pero lagi naman akong naghahabol sa panahon. Parang joke talaga minsan ang
prinsipyo ng work-life balance.
No comments:
Post a Comment