QQD37

Day 37, Lunes

Sira na ang oras ng tulog ko. 

Nakakatulog ako ng alas-dos ng madaling araw nang wala namang natatapos o nauumpisahan. Sabi ko kahit ano lang sana ang isusulat sa kada entry sa blog, 'yung kahit walang sense, walang coherence pero ang tagal ko pa ring tumitigil spara mag-isip. Tapos, kapag mahihiga, mag-iisip pa rin. Mababahala na inabot na pala ng madaling-araw at di na healthy 'yung ganitong tulog. Tapos gigising ako ng bandang alas-diyes, pinakamaaga na 'yung bandang alas-nuwebe, inaabot pa nga ako ng alas-onse at ramdam ko na 'yung hulab ng init ng tanghali. 

Darating sina Mama, magtatanong ako kung marami bang tao sa palengke, kung anong dala nilang pagkain ni Uwe at kung anong puwedeng lutuin. Magpapa-uyuhan kung sino ang mauunang maligo. Maasiman sa'kin si Mama. Tapos, kapag naligo na ako at mabango, masakit pa rin daw sa ilong. Mabaho o sa mabango, wala akong lugaran kay Mama. Tapos, dudustain n'ya ko sa isusuot kong damit dahil mukha raw akong basahan. Ma, pagkatapos nito, magsusuot ako ng barong at sapatos na balat. 

Gumalaw-galaw ka, sisipa-sipain ako ni Mama. Manonood kami ng TikTok, pampaantok sa tanghali. Tutulugan ako ng mga pinsan ko at ni Rr. Alam ko, may ipinapagawa pa sa'kin pero tinatamad talaga ako. Para akong nilulusaw ng haring araw Abril. 

...

'yung pinapagawa sa'kin ni Tita Cars, 'ayun hindi pa rin tapos. Hindi rin ako nag-uumpisa ng bagong librong babasahin. Hindi rin kami nanonood ng anime. Pero ako, sikal na sikal na gumawa ng kung ano-ano basta 'wag lang 'yung nasa harap ko na ang deadline. Hindi rin naman ako kinukulit ni Tita Cars sa messenger, kilala n'ya ako. Alam n'yang lalo akong magpapakatamad kapag siningil n'ya ako dahil deadline. Kilala ko rin naman s'ya, alam kong hindi pa rin s'ya tapos. Alam kong peyk ang deadline na ibinigay n'ya sa'kin o kung totoo man alam kong kaya n'ya 'yong iisod pa. Humingi na s'ya ng dalawang araw na deadline extension. 

Ang bilin n'ya lang: "Ayusin mo ha".