Pers Anibersari Ispitch

Mic test. Sound check. Sound... 
    G-R-R-abe!!!

   Isang taon na'kong nagba-blog. Hindi ko inakalang tatagal siya hanggang ngayon dahil ikatlong subok ko na'to na gumawa ng blog. Yung una, nakalimutan ko ang username at password. Yung pangalawa, nakalimutan kong sipagin. Ito lang ang binhing sumibol at natagalan ang pesteng katamaran.

   Sa loob ng isang taon, hindi ko pa rin tukoy kung bakit ako nagsusulat. Masyadong malawak at malalim ang mga bakit ng pagsusulat at pagkatha. Hindi ko pwedeng sabihing "gaya ng puno ng mangga na kailangang mamunga ng mangga" o "kailangang puksain ang dragon sa aking kaibuturan"; masyadong pang-matandang writer.

    Isa pa may mga nagsabi na n'yan. So far, ang alam ko ay hindi irasyunal ang proseso ng pagsulat o pagkatha, palaging may nagtutulak sa panulat. Pero may mga dahilan kung paano sumibol ang blog ko, narinig ko sa isang writer na nakapagpapahusay daw sumulat ang blogging. Siguro dahil sa pagsasanay ng di mo nararamdaman. Kapag nag-blog ka raw araw-araw, huhusay ka kahit papaano. E kung sampung taon ka nag-blog?! Mas magaling ka na di hamak! Kaya may siyam na taon pa'kong bubunuin.

   Isa talaga sa matitinding dahilan ay ang pag-alis ko sa university, gra-gradweyt na'ko! Mawawala na sa akademya, mawawala na ang pahayagang naglalaman ng mga saloobin ko. Ang tanging espasyo kung saan nakakarating sa batayang masa ang mga sinusulat ko. Malaki din ang readership ng Traviesa. Tapos, nakita ko ang blog ni Bebang Siy! Naisip ko na magandang platform ng mga sulatin ang blogging. Kung wala ng papel na maglululan ng tinta ng panulat mo, e malawak ang cyberspace para kanlungin ka. Kaya kahit sa bandang huli pa ang pasasalamat, e pasasalamatan ko na si 'Nay Bebs para sa inspirasyon. More power ; more projects po! 

   Nakuhanan ko rin ng lakas ng loob ang binitiwang mga salita ng Pambansang Alagad ng Sining para sa Panitikan na si Rio Alma, na hindi mo naman kailangang magkalibro para maging manunulat. Rio is Hart! Hart! <3 Narinig ko din sa isa pang Pambansang Alagad ng Sining para sa Panitikan na si F.Sionil Jose, na hindi mo kailangan ng Palanca para magsulat. Dapat hindi kasikatan o pagkilala ang nagtutulak para magsulat ka.

   Kaya nagblog ako. 

  Hindi ako magpapaka-ipokrito, gusto ko ring sumulat ng libro sa darating pang mga panahon. Masaya rin sigurong tumanggap ng Palanca Award. (Kapag wala na masyadong rekusitos, ang mahal kasi magpa-notaryo at magpa-scan; sasali na'ko.) Sa ngayon, Palaka Award lang muna.

  Kapag tinitingnan ko yung mga Powerhouse ng Panitikan (PNP) at mga akda nila, nakakaramdam ako ng kawalan ng pag-asa at pag-asa itself. Pag-asa, dahil ang hirap ng pinagdaanan nila bilang manunulat at nalagpasan nila ng malualhati. Kawalan ng pag-asa, dahil sa ganda ng mga akda nila ay parang hindi mo kailanman maaabot ang ganoong kakayahang sumulat. Habang buhay kang magiging fanboy!Hindi naman magastos ang pagfafanboy sa manunulat. Mas mura ang libro kumpara sa albums. Mas mura ang mga book fairs kesa concerts. Wala ka ring gastos sa plakards at mga led lights.

   Tinitingnan ko ang panulat ko ngayon bilang bagong poso. Sa umpisa talagang maputik ang lalabas na tubig. Sa tagal ng pagtungga-tungga, palinaw ng palinaw ang bumubukal. Konting pawis pa sa pagbomba at lilinaw din ang bumubukal sa poso. Minsan madaling bumukal ang tubig. Minsan tagtuyot talaga. 

   Nakakadisappoint lang na parang walang pag-usad ang pagsulat ko. Parang stagnant. Sintonado pa rin ang boses. Madalas tagtuyot at kailangan pang tumungga nang tumungga (ng kape) bago makasulat. Wala rin akong natatanggap na komento o kritik sa blogging. Paano ako maglelevel-up? 

   Pero look on the bright side, ika-nga. Marami-rami na ring nangyari sa aking munting blog. Nakapaghost ng mga guest post mula sa mga kaibigang may sining to share. Nakapagreview rin ng ilang libro at nakasali sa blog tours. Nakapanayam ang ilang manunulat. Nakahanap ng mga kaibigan na may kaparehong interes at pangarap. Marahil nakatulong din ako sa kanila sa mga isinusulong nila. Para sa pagpukaw ng kamalayan. Para sa pambansang pagbabago.

May mga pagbabago akong iprinopose sa aking blog: 

1. Mula idyordnal.blogspot.com ay papalitan ko na ito ng mas simple, mas madaling basahin, tandaan, at intindihin na pangalan ng blog; kaya ito ay magiging tsa-tsub.blogspot.com na!

2. Mababawasan na ang mga posts ko dahil sa mga tinatapos kong mga bagay-bagay. Naisip ko kasi na madami akong dapat pagtuonan ng pansin gaya na lang ng pagsusulat.

 

3. Susubok na'ko ngayong pasukin ang mundo ng fiction. Weee...Lahat ng mga pagbabagong ito ay wala naman masyadong bearing dahil kakaunti pa lang naman ang mambabasa ko. Medyo eksklusibo pa sa mga ka-bradees at mga fren-frens online ang blog ko. Ngayon, ike-claim ko na, na may blog nga ako.

Dahil ang una kong post ay pagpapasalamat, dapat ang aking anibersari ispitch ay may pasasalamat din. Magandang ugaliin ang pagpapasalamat, pramis! 

Pasasalamat: 

Kay Nikabrik, E-boy, at Ate Shin, na mga occasional readers ko na minsan lang bumisita pero tinuturbo ang pagbabasa. Si Jeuel, minsan yung mga entry lang na kasama siya ang binabasa. Gayunpaman, tenkyu pa rin sa pagsuporta! More power to your Wifi! 

Kay Alquin at Roy, na once-in-a-blue-moon readers ko, na parang si E-boy din na mga post lang na kasama sila ang binabasa, salamuch! Kahit papano hindi n'yo pinapahalata sa'kin na napipilitan kayong magbasa. haha. 

Kay Margee, Greys, at Tunganga, sa pagpapahiram n'yo ng mga likhang sining n'yo sa blog ko. Tenks!

Kay Xi Zuq, Rald Reb, Ergoe, Sir Egay ng Areneyow, Mam Badet ng UP, Sush at iba pang sayberkadas, salamat sa inyo! Dagdag views din sa page ang mga blog tours at interviews. Haha! Kapag may mga blog tours, isang e-mail at el-bi-si lang ako! Para sa panitikarns! 

Kay BOSS!

    hayy...salamat dahil ipinakilala mo sa'kin ang pagsusulat!

Hanggang sa mga susunod pang mga taon! (Nawa!)