Si LEA at ang mga Multo ng Kahapon

Basahing Suwestyon: Ecclesiastes 3:1-8

Pwedeng ito ang sikwel ng ‘Si LEA at ang mga Pangil ng Dragon

     Nagkaro’n ako ng alinlangang isulat at i-post ito, kakatakot dahil maaring hindi nito mapantayan ang naunang sanaysay.  Nakapanghihilakbot rin na maparalisa ako ng mga multo ng kahapon. Kaya lang nasabi ko nang ipapaliwanag ko kung bakit hindi ako kasabay ng mga kaklase ko na kumuha ng LEA; kaya itinuloy ko na rin at nababasa mo ito ngayon.

 

     Bumagsak ako. Blag! Hindi ako nakagradweyt ‘on time’. Double blag!

    Noong nabatid ko na naisalba ng mga barkada ko si LEA mula sa mga pangil ng mga Dragon ay nag-alinlangan akong ikwento ito sa nanay ko gay ang pagaalinlangan kong i-post ang blog entry nato. Dahil oo nga’t magaan sakin ang mga naganap saking buhay pero hindi sa kanya na nagpapabaon sakin. Marahil sabihin nya lang na: “O e ‘di sana nakapag-exam ka na din ngay-own.” At masira lang ang ginintuang aura ko ng umagang yon. Pero dahil nga ako’y galak sa tuwa ay nsambitla ko rin ito sa Inay at poof! Naganap nga ang aking propesiya. Plakadong plakado.

Tensyon. Violin Solo. Interior bahay. Bird’s eye view-zoom in.

Nanay: “O e ‘di sana nakapag-exam ka na din ngay-own.”

(Nakapasa ka n asana at makapagtatrabaho.)

Ako: “Ma, 10K+ ang pagkuha ng lisensya, rebyu pa lang; saang bunganga ng Dragon natin kukunin ‘yon?”

(Wala nga tayong pamabayad sa kuryente, pang-lisensya pa?)

Nanay: “O e yung binabaon mo ngayon sa araw-araw dapat ginastos na lang d’yan(sa lisensya).”

Ako: “Andami rin kayang hindi nakapasa. Yung mga nakapsa hindi rin naman agad yayaman ‘yun.”

(Wala tayong piho kung mapapasa ko nga iyon.)

Nanay: “ Aba ay langan namang sila ang idolin natin.”

(Hindi mo naman maibabagsak ‘yun. Sa pride mo na lang.”

Ako: “Ay anong gagawin ko?!”

(Ibabalik ko ang oras?)

Ext.bahay worm’s eye view -zoom out. Acoustic Guitar. Pana-panahon ang Pagkakataon.

     Ang aga-aga nagising ko ata ang dragon. Kahit yung scriptwriter tulog pa kaya ganyan ang salitaan namin hindi pang-teleserye at kailangan pang i-decipher ang bawat linya. ‘Yung nasa panaklong ang mga mensaheng na-decode.

     Noong mga sandaling ‘yon kulay ube na ang aura ko. Minumulto nako ng madidilim na nakaraan. Umalingawngaw ang mga katagang:

“Mr. Gadingan, bagsak ka sakin.”

“Dapat doon ka sa unahan nakaupo eh.”

“Hindi ka pala naka-gradweyt? Bakit?”

“Elem.Stats lang naibagsak mo pa?”

“Antalino mo sa lahat ng bagay eh”

     At nakikita kong umiikot sa paligid ko ang mga taong silhouette lang at umiilaw ng pula ang mga mata habang tumatawa.Hinawakan ko ang aking ulo at sinabunutan ang sarili na parang nasa isang commercial ng pain reliever ‘tas may migraine yung modelo. Pero drama lang ang huling sentence bago ‘to.

     Naimbyerna lang naman ako sa nanay ko nung umagang ‘yon. At pangit kayang mag-almusal ng pritong badtrip. Yung alingawngaw portion? Lahat kaya ‘yun sinalubong ko ng ngiti. Yes truly, may kapurat na kirot pero alam ko na hindi pagtatapos ang laman ng aking kasi puso, isip, at balun-balunan. Mahirap lang aksing ipaliwanag na: “Ma, yung pagtatapos ng batsilyer sa loob ng apat na taon, kumuha ng lisensya, at magtrabaho ay masyadong normal at hindi normal ang anak nyo.” Baka bumuga na  siya ng apoy nyan kaya pinili ko na lang na manahimik.

     Sa katanuyan, pinanood ko pa ang graduation ceremony nila. Kinamayan ang mga kaklase at kaibigan pati ang kani-kanilang magulang. Maraming nagpaabot ng panghihinayang at meron ding nagpaabot ng pagsaludo. Buong giting kong hinarap ‘yon dahil alam ko na ang Dailang Kwentista ay may ibang hinahabing istorya para sakin. Siguro naman hindi ito horror story. Maaaring dalhin niya ko sa ibang kaharian, ibang misyon bukod sa pagsalba kay LEA, hindi ko pa talaga lubusang batid.  Ang batid ko lang ay isa ako sa tauhan at ang panulat ay pareho naming tangan. Siya ang Headwriter at co-writer lang ako.