1:23 N.M.A.

Bumabalik na naman s’ya,

o bumabalik na naman ito?

Nagkaroon na’ko nito noong 3rd year high school. Nagkukulong ako noon sa lumang banyo ng room namin. Kebs na sa di umano’y masamang espiritu na namamalagi doon. Mas masama ang nakakulubong sa’kin. Nawala rin ito nang mahiwalay ako ng section noong 4th year. Ang naging solusyon ko lang: ‘wag masyadong makipagkaibigan. Pero meron pa rin naman akong naging kaibigan. Nawala na lang ‘yung masamang espiritu na lumulukob sa’kin.

Nagkaroon na’ko nito noong 1st year college ako. Kada alas-tres ng hapon sa dyip pauwi sa bahay ay bumibilis ag tibok ng puso ko. Ang bagal ng pasok ng oxygen at ang tagal ng paglabas, parang nanggagaling pa sa talampakan ko ‘yung hininga ko. Hirap din akong makatulog noon at nagigising sa madaling araw. Nang bigla-bigla talaga, parang ‘yung sa mga palabas sa t.v. pero hindi naman o.a. na parang hinahapo-hapo pagkagising. Kung hindi alas-tres ng hapon ay alas-nuebe ng gabi (9:12pm) ang pinaka matinding atake ng  pagsisikip ng paghinga sa’kin.

May mga panahon pang nararamdaman kong parang may malalagot sa loob ng puso ko. Nakipagkaibigan na naman kasi ako masyado nito. Naging problema ko ang academics ng isang kaibigan at naging problema ko rin ang problema n’ya sa pamilya. Naiisyu pa kaming may relasyon noong kaibigang ‘yon na lalaki rin. Nagselos naman ‘yung isang kaibigan kong babae. You know jeje days. Parang laging may hinihila kang baka papasok sa university kaya lagi akong late. Dalawang subjects ang hindi ko napapasukan pero hindi bumaba sa dos ‘yung grado ko sa mga subjects na ‘yun. Hindi dahil genius ako o straw ako; niraraffle lang nung mga propesor ang grades.

Masalimuot ang mga araw at mga gabi na ‘yun. Sobra. Sobrang dilim kahit may araw pa. Itinago ko ang scholarship grant sa’kin na tri-seben-pipti (P 3,750) para utay-utayin ko sa pagmo-malling at pagsisine mag-isa. Ako lang. Me time. Magse-senti ako sa bintana ng erkon na bus. Hindi naman ako maiyak. Basta malungkot lang. Habang umiiyak ang bintana dahil sa buhos ng ulan at pawis ng lamig ng erkon. Makailang beses akong naglakwatsa mag-isa at pinipili ko talagang may pasok kapag nagsisine ako para solo ko lang ang buong sinehan. Mag-isa akong tumawa sa Alvin and the Chipmunk. Mag-isa ring naiyak sa Never Say Never film ni Justin Bieber at napabili pa ako ng gitara pagkalabas ng sinehan. You know jeje days.

Isa sa nagpaalpas sa hila kong baka ay ang librong nabili ko: Overcoming Depression. Medyo hardcore medical at counseling book tungkol sa depresyon, na ‘yun pala ‘yung meron ako. Depresyon pala yung hila-hila kong dambuhalang imbisibol na baka, ‘yung masamang espiritu na nagpapalungkot at iritable sa’kin, ‘yung nagpapakabog ng dibdid ko, ‘yung gumigising sa’kin sa madaling araw.

Nalaman ko na it’s all in the mind, wala pala sa dibdib kahit parang andun ‘yung sakit. Nalaman ko na hindi pala ‘yun simpleng insomia, o kaya ay mood swing dahil sa adolescence. Nang mawala sa klase ang dalawang kaibigan, nalungkot din naman ako kasi may mga pinagsamahan din naman kami. Pero masaya rin dahil tuluyan ko nang naalpasan ang baka.Hindi ko na rin sineryoso ang academics noon dahil nalulong naman ako sa pagsusulat sa campus paper. Simula noon hindi ko na alam kung saan at paano naka-alpas ang higanteng baka na hila-hila ko noon kada papasok at uuwi mula sa university.

Masaya ako dahil sa ngayon ay parehong may pamilya na ang dalawang kaibigan noong jeje days, meron na rin silang mga trophies. Buti hindi ako kinukuhang ninong, hindi rin naman ako nagpaparamdam.

Pero matapos ang lima o anim na taon, nagising na lang ako; and’yan na ulit ‘yung baka. Madaling araw na ako tinatantanan ng imbisibol na baka na parang mas mabigat at maitim pa ngayon.

Gold, Umuwi ka na.

Kumusta?

Wala akong balita sa’yo ni ho, ni ha. Hindi ko alam kung nasa Cabuyao, San Pablo, Calamba, o Lipa ka. Nasa Pilipinas ka ba? O baka sa Middle Earth at binubuhos lahat ng sama ng loob sa pagpaslang sa mga ogres at hobgoblins? Isama mo naman ako kung ganun nga.

Noong basta ka na lang nawala ang presensya mo sa social media at sa Tiaong, may mga kaibigan kang nag-pm sa’kin at tinatanong kung nasa’n ka. Ano isasagot ko? E di hindi ko alam kasi basta ka na lang dumagos. Pa’no kung may nangyaring masama sa’yo? E di person of interest agad ako ng pulisya. Suspek agad ako. Madudumihan ang record ko sa NBI. Pa’no kung kumuha ako ng clearance? For sure, tatagal na naman ang pagpoproseso nun. Pero sana nasa mabuti kang kalagayan ngayon.

Miyerkules ng umaga ng huli kang nag-pm sa’kin bago ka nawala. Alam ko namang may problema ka. Natakot ako na wala akong maitulong kundi mga Christian classic encouraging cliches. Hindi mo naman gustong marinig na “sige bro, pag-pray natin”. Kaya sabi ko sa’yo magkuwento ka. Ayaw mo dahil...ahhh...ahhh.. Hindi ko ulit alam kung bakit ayaw mong ikuwento. Natatakot ka ba na hindi ko maintindihan? Bakit sa Nihonggo, Hangul, Afrikaans, mo ba ikukuwento sa’kin ‘yung problema? I-Google translate natin para lang maintindihan ko.

Sabi mo kaibigan mo kami nina Gino, Mils, at pamilya mo na ang Tiaong Baptist Church; pero ambilis mong iniwan lahat. Ano 'yun mema lang? Kaya hindi ako naghabol o naghanap sa’yo kasi nainis at nairita talaga ako. Gusto lang kitang awayin kung ano bang problema mo! Ilang beses pa kaming nagpabalik-balik sa bahay n’yo sa Maligaya St. para tanungin kung nasaan ka kaya. Umuuwi ka naman pala. Hindi ka naman pala talaga naglayas. Bakit hindi ka man lang mangamusta o magparamdam?

Hindi ko alam sino ang mga kasama mo ngayon. Hindi ko alam anong kinakain mo. Hindi ko alam kung anong trabaho mo. Hindi ko alam kung saan ka nakatira. Hindi ko alam kung hanggang kailan kita maalala. ‘yung tinext mo kay Mil na may nagbago na sa’yo napaka general. Anong nagbago? Body temperature, blood pressure, complete blood count, body mass index, anong nagbago?!

Umuwi ka na. Sumusweldo na ako ng maayos. Mas kaya na kitang ilibre ng halo-halo, banana cue, siomai, at isaw. Umuwi ka na dahil hinahanap ka na ng ma batang tinuturuan mo dati. Umuwi ka na kasi dahil kailangan ko rin ng kausap.

Dahil malapit na rin kitang maintindihan;

Dyord

10:45pm, E-boy’s Haus

Hulyo 26, 2016

Nabasa ko 'yung 'Bumasa at Lumaya II'

Ang Bumasa at Lumaya II ay isang aklat tungkol sa Panitikang Pambata ng Pilipinas (o Filipinas?). Tinipon nina Ani Rosa Almario, Neni Sta. Romana, at Ramon C. Sunico; at nilimbag ng Anvil ang mga sanaysay, interbyu, artikulo, tungkol sa mga aklat at pagsusulat para sa kabataang Pinoy mula sa mayayamang karanasan ng mga kilalang manunulat.

Isang chapter review lang muna ang ibabahagi ko dahil makapal ang aklat at kahapon ko lang ito natanggap.

Book cover ng Bumasa at Lumaya 2

How I Write (ni: Lin A. Flores, pp.137-143)

Ibinahagi ni Lola Lin kung paanong madali s'yang nakakatha ng mga kuwentong pambata dahil "pini-plagiarize" n'ya raw ang ideya at imahinasyon ng kanyang mga apo noon. Ginagamit n'ya ang malikot nilang mga ideya sa kanyang mga kuwento.

Tipikal na sa kanilang maglo-lola ang magdugsungan ng kuwento kada nasa dulang. Kinukulit din raw kasi s'yang magkuwento ng mga bata. Pero nang magsilakihan na ang kanyang mga apo, nahirapan na s'yang kumatha ng kuwento. Siguro ay dahil nawala na rin sa kanyang poder ang kanyang makukulit na editors.

Ito ang ilang tips ni Lola Lin sa pagkatha ng kuwentong pambata:

1. Alamin ang form ng iyong kuwento at manatili sa mga limitasyon nito. Siguraduhin kung nobela ba o maikling kuwento ang isusulat.

2. Freshen Up! Kailangan may laging bagong paraan ng pagkukuwento ng mga luma nang mga bagay o paksain.

3. Start strong! Marami ka nga namang kaagaw ng atensyon ngayon kaya dapat sa umpisa pa lang ay hindi na bibitawan ng mambabasa ang kuwento mo.

4. Lumubog sa mundo ng 'yong kuwento. Dapat buhay sa isip ng manunulat ang mga tauhan sa kanyang kuwento.

5. Edit. Edit. Edit. Mahalaga ang paulit-ulit na pagtingin muli sa iyong akda bago ipasa sa 'yong editor. Maging handa sakaling kailangang katayin ang ilang bahagi ng 'yong istorya. Pagpahingahin muna ang kuwento bago muling basahin at tingnan kung ano pa ang dapat baguhin o pagandahin pa.

Marami pang helpful tips si Lola Lin sa pagsusulat ng kuwento pero alam mo ba kung ano ang isa pang nagtutulak sa kanyang magsulat at magkuwento pa? 'yung maka-inspire ng mga bata para kumatha rin ng sariling kuwento!

Hindi ko kilala si Lola Lin. Hindi ko rin alam kahit isa sa mga aklat n'ya pero isa si Lola Lin sa to-be-read-list ko. Napakagaan ng pagbabahagi n'ya ng kanyang proseso ng pagkatha ng kuwento. 

Marami pang mahuhusay, batikan, award-winning, [at iba pang magagandang adjectives] na mga manunulat na nagbigay ng mga insights, tips, facts and figures, at payong kaibigan tungkol sa pagsusulat para sa kabataang Pilipino sa loob ng 'Bumasa at Lumaya II'.

Second Sweldo

Second Sweldo

Mula sa PhilStar.com

Siyempre, makukuha mo ang second sweldo sa pangalawa mong trabaho. 

Bale, unang sweldo ko ulit s'ya, sa pangalawa kong trabaho. Sabi ko noon kay Bo, nung mga panahon na nanalangin kami para sa mga dapat naming gawin sa buhay; dapat ang sunod kong trabaho ay hindi na sa Maynila. Hinding-hindi na! Kung sa Maynila ay dapat minimum na 18K na ang ide-demand ko. Pero ayun, sa kabutihang palad ay isang bayan lang ang layo sa amin at mas mataas pa sa 18K ang pa-sweldo. Winnie the Pooh!

PERO magdadalawang buwan na bago ako pinasuweldo ng gobyerno. Imagine the self pity at disrespect to my human dignity dahil lubog na ko sa utang kung kangi-kangino; at kalat ang paa ko kada maglulunes para lang may maipambaon sa buong isang linggo na bibili ako ng pagkain, mamamasahe sa pagbabaranggay, bibili ng papel, tape, fastener, at kape. Buti na nga lang at uwian ako, siyempre torture pa d'yan 'yung mga pangangailangan sa hindi mo matugunan kahit may trabaho ka; at mga lakad ng magkakaibigan na hindi ka makasama dahil wala kang pang-Chowfan man lang. At hindi ako binabayaran ng gobyerno sa mga pscyho-psychiatrical na danyos.

Kung magrereklamo lang ako sa kinauukulang hindi naman nakadarama kung paano magtrabaho sa baba; e wala. Puro reklamo lang ang magiging deliverables ko. Puro reklamo na nga ako sa blog ko. Puro reklamo kapag nakikipagkuwentuhan kay Bo at Uloy. Kaya nilulunok ko lang lahat ng hinanakit, lagi kong iniisip na bahagi ito ng paghubog sa'kin bilang kawani ng gobyerno. Mas mahirap pa ang mga darating na pagsubok; kako, pag di ko nakaya 'to, pano yung mas mahihirap pa?

Tsaka I also keep in mind na Memorandum of Agreement lang kami ng gobyerno. Ibig sabihin ay parang hindi talaga kami empleyado ng gobyerno. Wala kaming benefits at job security. Wala kaming employer-employee relationship. Let us say it this way: wala kaming relasyon, bakit siya magke-care? (Hugot successfully inserted!)


Dumating na ang sweldo ko. Tumugtog ang kanta ni Yeng Constantino; "Ikaw ang pag-ibig na hinintay", habang lumalabas sa makina ang resibo ng withdrawal. Puso ko'y nalumbay ng kay tagal, pramis. Kaya prinamis ko rin sa sarili ko na magiging matalino ako sa paggamit ng kaperahan ko.

So, saan ko ngayon gagamitin ang sinuweldo kong pera?

First things. Inuna ko yung dapat unahin at ayokong i-elaborate pa ito. Nauna ang first things.

Utangs. Nagbayad ako kay Alquin, Mrs. Pampolina, at Jeuel ng aking mga kautangan. Nag-uutay na rin ako ng pambayad sa aking 24K-sana-na-laptop-kaso-28K-na-dahil-hindi-naman-legit-creditor-ang-nagpautang. Mag-uutay na rin ako ng mga UTANGS ni Mama.

Me-Time. Umorder ako ng chicken joy super meal. Nag-Jolibee at nag-malling ako. Gusto ko sanang isama si Jeuel, kaya lang marami raw s'yang gagawin. Si Alquin, hapon pa ang uwi. Si Nikabrik, may review. Kaya naman Me-Time- Me-Time rin kapag may Time. Bumili rin ako ng essentials.

Essentials. Mga makamundong bagay gaya ng pabango, hair fix, deo, shampoo, sabon, tsinelas, payong and the like. Namili na rin ako ng filer at box para sa aking tuma-tower level nang mga papeles. Bumili na rin ako ng correction tapes, bolpen, notbuk, gunting, at toiletries kit.

Groseri. Sinamahan ko lang si Jeuel mag-groseri ng kailangan n'ya sa seminaryo pero pagdating ko sa kahera ay umabot pala ng P700 ang nadampot kong pang-ulam namin.
Survival Funds. Pondo ko ito para mabuhay hanggang susunod n suweldo; pamasahe, pagkain, pangkape, pambiling papel, at fasteners, panload, at pang-ambag sa mga emergency na ambag.

Friendsters. Kumain kami sa labas nina E-boy, Uloy, at Nikabrik. Kumain din kami ni Corvs na madalas pa ang leap year kaysa sa pag-uwi n'ya from Tarlac. Marami pa kong balak ikain sa labas na naging bahagi ng aking thick and thin.

Investment. Nag-invest na rin ako sa isang financial store-insurance-company. College ko pa pangarap 'to. Kaya isang malaking check sa TODO list ko ang naguhit ko. Parang kinilig talaga ako habang finifill-upan ko yung forms mula sa financial advisor. Parang isang romantic date tungo sa financial freedom someday!!! <3

Savings. Bukod sa investment, meron pa rin naman akong savings para sa mga di inaasahang pagkakataon like kunwari may isang book akong nakita na matagal ko nang hinahanap o kaya ni-release na ang Pokemon Sun and Moon. 'Yan emergency yan na legit paggastusan ng savings. Sa tingin mo kung susulat ako ng financial literacy book, may papatol?

Salamat kay Emre sa Kanyang dakilang biyaya! Sa wakas, naka luwag-luwag din. Mahirap kasing mag-angat ng mga nasa laylayan kung ikaw mismo ay nakalubog na. Nakatingin ako ngayon sa mas mainam at mas may dangal nang serbisyo publiko.

Napanood ko 'yung Encantadia (Haste Live at Pashnea)

Encantadia na!

Isang dekada bago muling lumutang sa ere ang Encantadia. Ang haba ng promotion nito mula sa morning show hanggang sa balita sa gabi. Ang daming sinasabi ng casts bago pa man nagsimula. Ang daming kuskos balungos.

Hindi ko napapanuod ang Game of Thrones na ibinibintang na marami na Tinagalog version ang Encantadia natin ngayon na Requel ng Encantadia a decade ago. Hindi ko rin napanood ang unang Encantandia noon, pasilip-silip lang ako.

Ano ba ang Encantandia para sa marami? Bukod sa icon ito ng Philippine Fantaserye, icon na rin ito ng pop culture. Parang version natin ng Lord of the Rings. Parang Philippine Middle Earth. Nakaka-proud na bago pa man si Avatar Ang ay may apat na elemento na sa Encantadia.  Pakiramdam ko naungusan natin ang kanluran doon. Parang ganern.

Haste Live:

1.       Epeks. Mas oks naman ang epeks ngayon kesa sa nakaraang dekada.

2.       Props and Costumes. Medyo oks na rin ang props and costumes. Mas detailed at di mukhag karton ‘yung iba. Haste Live para sa mga cutie na Adamyan!

3.       Map. Maganda ang map design at mas maganda rin sana kung paano umusbong ang apat na kaharian. (Hindi ko lang alam kung nasagi ito sa Etheria)

4.       Script. Haste Live naman sa mga scriptwriters kaya lang ang delivery ng mga cast ay hindi organic. Halatang hindi sanay gumamit ng Filipino lalo na si Solenne na tunog French pa rin kahit na nagsasalita ng Enchanta.

5.       Enchanta. Nakaka-miss namang marinig ang Enchanta, ang wika ng Encantadia. An’lakas maka-bekinese. Haste Live Suzzette Doctolero para mag-incorporate ng Enchanta sa Encantadia! Very Middle Earth or should I say Gitnang-Lupa? At nang i-search ko ang language ng Encantadia nakita kong may Encantadia Wiki pala?!

Pashnea!

1.       Epeks. Mas oks naman ang epeks ngayon kesa sa nakaraang dekada. Medyo hindi lang masyadong convincing ‘yung mga beams kung alin ang mas malakas. Palakasan lang yata ng sigaw talaga. Walang measurement system for powers. Saan nanggagaling ang mga beams and spells? Ano ang basic unit ng power? Sigawan lang? Very Filipino.

2.       Set. Ang liit at sikip pa rin tingnan.

3.       Storyline at Character build-up and design. Ganun pa rin. Agawan sa kapangyarihan. Good vs. Evil. Lakas maka-Nazi ng Hathoria. Masyadong weak si Imao kahit na s’ya ang pinaka mukhang ‘may karunungan’ sa Encantadia. Masyadong pure si Minea na parang taga-DSWD makipag-usap. ‘yung mga lalake ay espada at ang mga babae kamay-kamay lang at beams+sigaw. At ambilis-bilis ng phasing ng pilot episode! Parang 50 years in one hour.

Baka naman babawi sila sa mga susunod na episodes. Minsan lang may mitong Filipino sa Philipine TV kaya bigyan na natin ng chance. ‘Wag na nating ikumpara masyado sa Game of Thrones. Third world naman tayo e, pagtiyagaan na natin ang effects. Kasi naman after ng unang Encantadia, may iba pa bang mito na subaybayin maliban sa ilang sinulat din ni Tita Suzette na Amaya at Indio? Magpasalamat pa rin tayo kay Emre!

Baka naman babawi sila sa mga susunod na episodes.

Hartu Sanctu Encantadia!

Salamin, Salamin

Hulyo na pala!

Parang wala pa akong nagagawa sa ginawa kong to-do-list para sa taong 2016. Halos kalahating taon na lang ang natitira. Halos pagod na ako nang wala pang nagagawa. Kaya hinanap ko ang aking 206 to-do-list goals at nirepaso.

7 vs. 6 vs. 4. May pito nang check sa aking mga dapat na magawa ngayong taon! Ikinasiya ko naman. May nagagawa naman pala ako, masyado lng akong nakabangla sa mga hindi ko pa nagagawa. Ilan sa mga nagawa ko na; bumoto ng mas matalino nung Eleksyon 2016, ma-publish ang mga akda (w/ or w/o honoraium), makapagtrabaho sa gobyerno, nakabili ng laptop, bolpen, at notebook, makapag-research work, atbp. 'Yung ilan nga lang ay on-going pa, nasa implementation stage pa. 'Yung iba naman ay parag hindi ko nagagawang tama gaya na lang ng pagba-blog ng mas madalas at makapagbasa ng mas maraming aklat dahil sa mga ekstrang oras na hinihingi ng trabaho ko. Bale anim na nasa on-going at continuous stage, na disipilina at determinasyon ang kailangan para matapusan at ma-checkan din. May mga pinalampas din pala akong opurtunidad dahil hindi pa tamang panahon, sori be. 

May apat na ekis pa na ilang taon na ring sumasama sa'king mga to-do-lists dahil big shots naman talaga 'tung mga 'to gaya na lang ng Masteral Scholarship at maging published writer. Nangangalap pa ko ng marming bertud para ma-checkan na rin ang mga goals na yan.

 Sa'n ba nakakabili ng kasipagan?

Ol in ol, kaya pa palang habulin ang mga goals na iyan bago matapos ang taon. Dinagdagan ko pa nga ang mga goals na 'yan at ginawang TODO list for 2016. Wala dapat masayang na oras at salapi. Todo na sa pagkayod para sa kinabukasan! Babalikan ko ulit ang TODO list ko sa Paskong walang pasok habang nanunuod ng movies maghapon, kakain ng ispageti, hihigop ng kape, kasama ang mga kaibigan at kapamilya. Sana iilan na lang ang sasama ulit sa TODO list ko for 2017.

mula sa church4u2.wordpress.com

Kalahati na pala ng Hulyo, sige na, sige na. 

Kailangan ko pang mag-sumite ng proposals sa katapusan.

Nabasa ko ‘yung ‘Breaking Barriers’

Ang Breaking Barriers ay isinulat ni John Couret at nilimbag ng Write Hook Media. Si John Couret ay isang kano, motivational speaker, at isang naglalakad na success-story. Ang kanyang aklat ay patunay lang na kahit nasa 1^st world country ka pa, may mga balakid na pagsubok sa’yong buhay. Ang pagharap at paglusot sa mga hadlang pala ay isang universal experience.

#RealTalk

Bago ko umpisahan ang isang mumunting rebyu/repleksiyon/reaksiyon gusto ko munang aminin ang mga naging balakid para maisulat ko ang rebyu/repleksiyon/reaksiyon na’to: (1) Hindi ako mahilig sa motivational at success story-books. Ewan, may feels kase ko na sa buhay lang nila ‘yan at hindi magiging success story ang buhay ko. Kumbaga, may pananaw ako na baka, baka lang naman mahubog ang depenisyon ko ng tagumpay base sa depenisyon ng iba. (2) Ang dami nang motivational at success-story books sa merkado. (3) Hirapa kong magbasa ng digital. Dalawa lang naman ang tinalo ko para maisulat pa rin ang rebuy na’to: katamaran at ka-busy-han.

Pero naniniwala ako na dapat ko pa ring bigyang pansin ang aklat lalo na sa trabaho ko ngayon. Isa akong social worker at isa sa mga araw-araw kong kinahaharap ay mga hadlang. Hadlang kum’ bakit hindi kumikita ng maayos ang isang pamilya. Hadlang kum’ bakit hindi sapat ang pangkain, pang-matrikula, pang-kalusugan ng pamilyang Pinoy. Trabaho ko ang itawid sila sa pinakamalaking hadlang sa isang 3^rd world country; ang kahirapan. Ang hadlang na kinahaharap ko rin madalas.

Propesyunal

Siguro nag-aalmusal si Sir John C. ng mga hadlang at balakid kasi hitik na hitik s’ya sa mga mabibigat na karanasan sa buhay at kung paano s’ya nakalagpas. Nalulong sa droga, nawalan ng trabaho, nakipagsapalaran, nalugi, pero success speaker na s’ya ngayon at CEO ng Write Hook Media. Sa mga ikinuwento n’yang karanasan, para ka na ring nag-field trip sa mga mabibigat sa dibdib na mga suliranin. Ang maganda sa aklat makikita mo na lahat ng pinagdadaanan ay daan nga lang at malalagpasan din.

Praktikal

Maraming pinakita si John Couret na mga uri at sukat ng mga hadlang o balakid sa buhay. ‘yung iba ay pwedeng iwasan, gaya ng mga pakikipagtalo at di pagkakaunawaan. Meron din namang hindi maiiwasan gaya ng stress, halaman at hayop nga nakakaramdam n’yan; ikaw pa? Isa sa mga hindi natin nabibigyan ng wastong solusyon dahil madalas alam lang nating stress tayo pero hanggang stress eating lang solusyon natin doon. Sabihin ni Sir John, “The goal isn’t to avoid stress. The goal is to manage it.” Minsan kailangan mo lang lumilnga-linga para makita ang lusot sa balakid na kinakaharap mo o minsan magtanong-tanong sa iba ng ibang daan.

Praktisin

Meron akong mga natutunan (pramis!!) sa pagbabasa ko ng Breaking Barriers:

1.       Makinig. Gusto ng bawat isa na sila’y pinakikinggan. Ano ang kanilang mga hinaing, saloobin, at nararamdaman. Minsan yung pakikinig lang ay malaki nang tulong sa mga taong may pinagdadaanan. Madalas yung pakikinig din ang susi para ayusin ang mga nagusot napakikitungo. Makapangyarihan at produtibo ang pakikinig.

2.       Tapusin agad. Kung may pagkakataon ay dapat nang tapusin agad lalo na kung ito ay mga di pagkakaunawan dahil baka lalong lumaki pa ang sunog. Hindi maayos ang alitan kapag hindi natin pinag-usapan. Lalo lang lalaki ang apoy. Kaya dapat ang magkaalitan ay parehong handing making.

3.       Mag-alaga. Hindi lang ng ibang tao o ng relasyon sa ibang tao kundi pati na ng sarili. Napaka halaga ng kalusugan dahil kapag yan ang nawala maaring lumugso rin ang kabuhayan, pamilya, pagkakaibigan, tiwala sa May Lalang, at worst; ang ‘yung entire life lalo na’t mali ang pagtingin mo kung subukin man ang ‘yong kalusugan. Kaya mag-alaga ng sarili, please lang.

4.       Magpahinga. Relate to number 4. Minsan naman kailangan mo ring tumigil at pagnilayan na kung nasaan ka na ba at magtanong kung tama pa ba ang direksyon mo. Mahalagang maghasa muna ng palakol bago bumalik sa pagsisibak. Ang saglitang pagtigil ay lalong nagpapabilis at nagpapahusay ng gawain.  Makipag-usap sa mga kaibigan, kapatid sa hanap-buhay, mga personal life coaches, besprens na nanay rin minsan, para masilip mo rin ang ibang anggulo ng buhay mo na baka sila lang ang nakakakita.

5.       Wag kang ano, hindi ako ang pumapasan sa daigdig. Minsan kasi ganun talaga ang feels mo eh, parang puro ka na lang fails at lahat ay epic. Parang binuburo ka ng universe dahil sa dami ng problema mo sa buhay. Cliché man kung cliché pero ang pinapasan ko talaga ay yung kaya ko lang. Hindi ko kinaya ang pinasan ng professional surfer na si Bethany Hamilton. Isang araw lang naman sa pinagser-surfan n’ya since birth, sa  isang dagat sa Hawaii, habang nagpapahinga s’ya kanyang surf board ay napansin n’yang nagpula ang tubig sa paligid n’ya. Kinagat lang naman ang kamay n’ya ng isang Great White Shark. Tumigil ba s’ya sa pagser-surf dahil isa na alng ang kamay n’ya? Hindi.

Sa mga kagaya ni John Couret at Bethany Hamilton na nagpupumilit lumusot sa mga balakid na kanilang pinagdadaanan; magandang basahin ang Breaking Barriers. Kung hindi ka naman nadukitan ng retina o nakagat ng Great White Shark; walang dahilan para hindi magbuklat dahil may pag-asa sa pagbabasa. 

Pasinaya 3

Medyo hopeful naman ang pasinaya speech ni President Du30 (*fistbump). "Tinuod" daw ang pagbabago sa kanyang gobyerno. Sana naman. Medyo marami-rami na rin ang reports tungkol sa mga nasasakoteng drug addicts at pushers hindi pa man s'ya umuupo. Marami na rin ang nagsusukuan; isa ngang clip sa isang report ay makikitang puno ang isang covered court ng mga drug users na sumuko.

Nakita ngayon ang kakulangan natin sa rehab facilities. E ang mahal-mahal ng pa-rehab. Kailangan ngayong pondohan ng gobyerno ang rehab ng mga adik? Siguro maganda kung pay later na lang ang cost ng rehab para may responsibility naman ang mga adik o users. Kulang din daw tayo sa mga psychologists, neurologists, psychiatrists, at iba pang teknikal na tao para tumulong sa dagsa ng mga sumusukong drug users.

Ok. Sige. After na tanggalin ang pagka-adik, anung gagawin na ng mga iyan? Dapat may social intervention din para sa pagtatrabaho. Ang daling sabihin pero katakot-takot na trabaho ito. Parang mabilis nga na barilin na lang at ilagay sa police report na nanlaban...hindi, hindi, kailangan pa rin na sang-ayon sa batas. Gaya na rin ng binitawan ni President Duterte na susunod din naman siya sa batas bilang isa ring abogado. Pero medyo parang hamon lang sa CHR, special mention sa speech, ang binitiwan ni President Duterte na "you do your job and I'll do mine."

Pero aside sa mandato n'yang sugpuin ang katiwalian at droga, ang isa sa mga tumatak sa kokote ko ay ang nais nyang kalasin ang red tape sa gobyerno. Mandato n'yang pabilisin lahat ng aplikasyon at transaksyon sa gobyerno, mula aplikasyon, processing, at release. Napatitig ako sa pinag-aayos kong papel na tig-aapat na kopya na halos naubos na ang maghapon para lang i-puncher, i-fastener, at i-alphabetize ang mga papeles na madalas ay inuuwi ko pa sa bahay. At note to yourself; wala kaming budget sa office supplies.

 Bago pa kami makapagpasa ng proposal, katakot-takot na papeles. I actually eat red tape for breakfast.

Aprub din ako sa pagtatalaga ni President Duterte kay Prof. Judy na academic, leftist, at social worker. Nakaka-ngiti rin ang isang article ng Rappler sa turn over ceremony ng DSWD. Ibinigay ni Prof. Judy ang isang kwintas na iniregalo sa kanya ng Morong 43 ba grupo ng health workers na na-detain dahil napagkamalang communist group. Sabi ng artikulo, ang pagkukuwintas ni Prof. Judy ay para statement na "the leftist group has taken over the bureaucracy of the department."

Baka naman sa susunod na buwan ay mas kakaunti ng A4 at fasteners ang bibilhin ko.
Baka naman.

Tell Me, What's Your Color?

Nagliligpit si Ate Tess ng lamesa n'ya. Mula sa PWD table ng social welfare ay ililipat s'ya ng bakahan. As in pamilihan ng mga baka, kalabaw at kabayo ng Padre Garcia. Hindi s'ya nag-resign, ililipat s'ya. Nagpalit ng Mayor at magkaiba sila ng kulay.

Pasinaya 2

Ikalawang pasinaya kong nasaksihan ngayong linggo ay ang kay VP SimpLENI Robredo. Habang nag-aayos ako ng proposals na ipapasa ko. Hindi na nga ako nakasama sa Caliraya para sa team building dahil hindi ko pa natatapos ang pag-aalphabetize, pagpa-puncher, at pagpipirma sa mga forms na nasa akin ngayon. Apat na kopya kasi kada isang proposal kaya nakakahilong mag-ayos.

Habang pinapanood ko si VP Leni sa kanyang talumpati ay parang napapaypayan ulit ang apoy sa'king puso. Lalo kong nakikitang nasa tamang trabaho ako. Kahit mahirap, super late na suweldo, lubog sa utang, walang job security, at puno ng pressures at frustrations; ay masasabi kong hindi ako nagkamali sa pinili kong kagawaran ngayon.

Nakakatukso ring magpunta sa tanggapan n'ya at mag-alok ng serbisyo kaya lang siyempre payat pa ang Curriculum Vitae at karansan ko sa public service at community development. Marami pa akong dapat matutunan, puntahan, pag-aralan, at danasing pasakit. Hindi ko pa nasubukang matulog lang sa bangka gaya ni VP Leni. 

Ilang qoutable qoutes na puwede mong magamit samga essay mo sa school one of these very days, lalo na sa Araling Panlipunan:

"What brings us together as a nation is far more powerful than what pulls us apart" - late Jesse Robredo

"Gawing lakas at hindi hadlang ang pagkakaiba." -VP Leni Robredo

"Ang pagsubok ay kabilang mukha lamang ng pagkakataon."-VP Leni Robredo

Gusto ko pang matuto ng mga ideyalismo ng good governance, people's participation at empowerment. Gusto ko rin ang pagpunta at pag-upo ni VP Leni sa 100 liblib na baranggay sa bansa para alamin kung anong pangangailangan nila. Kailangan talagang dalahin ang pag-unlad sa kanayunan para hindi nagsisiksikan sa siyudad, para hindi na nagkakahiwalay ang magkakapamilya,  at para magbigay pagkakataon sa nakararami.

Pasinaya 1

Noong Lunes, sinabihan ako ni Tita Nel na ang flag raising ay gaganapin sa boundary ng Brgy. Castillo, Padre Garcia, Batangas at San Antonio, Quezon. Kahit mag-iisang buwan na ako ay unang beses ko pa lamang makakadalo ng flag raising sa Padre Garcia, huling flag raising na raw ito ni Mayor Baham dahil sa June 30 ng alas-dose ay iba nang Alkalde ang uupo. Pamamaalam na rin kumbaga.

Medyo kulang sa upuan na nakahanda pero oks lang dahil nakatayo naman talaga dapat kapag flag ceremony kaya mabigat ang bag at laptop kong biyabit. Medyo masigla pero hindi naman balahura ang host mula sa bayan ng Padre garcia at bayan ng San Antonio, joint-flag ceremony pala ito. Ang okasyon pala talaga ay ang pagpapasinaya sa 'Arko ng Pagkakaibigan ng Padre Garcia at San Antonio' na worth P4 million pesos. Wala pang built-in Wi-fi, arko lang talaga.

Bunsod daw ito sa sisterhood agreement ng dalawang bayan. Napaisip at napalaki naman ang mata ko, bakit sisterhood? E masculine naman ang pangalan ng mga bayan ng Padre Garcia at San Antonio? Ewan. Basta sisterhood agreement ng kapatirn ng dalawang bayan pati na ng dalawang lalawigan ng Batangas at Quezon. Sa Calauag daw kasi, ay may nangyayaring agawan sa boundary ng Quezon at Bicol.

Kinanta ang imno ng dalawang bayan. Ang ganda parehas, talagang makakapukaw ng pagiging makabayan. Gusto ko tuloy malaman yung kuwento sa likod ng imno ng Padre Garcia dahil may hibik sa melodiya ng awit. Sino ang sumulat? Kailan at bakit sinulat? Sinong may soft copy? Assignment ko lahat iyan. "Tunay ngang makasaysayan ang araw na'to" sabi ng tagapagsalita.

Makasaysayan nga. Nalaman ko na naghahati rin sa mga ninuno ang magkalapit na bayan. Makasaysayan nga dahil sila-sila lang din ang nasa pamahalaan. Iilang apelyido lang ang nagpapasa-pasa sa upuan. Dahil ito sa paulit-ulit na pagkukuwento at pagbabatian ng mga politikong naroon."Sa mga baranggay captain ng Padre Garcia at San Antion, sa kinatawan ng gobernador, sa kongresman, sa adminisrador, sa mga konsehales, sa mga kagawad, sa mga department heads, sa lahat ng empleyado; isang magandang umaga/ sa inyong/ lahat." 'Yan ang paulit-ulit mong maririnig sa bawat politikong tatayo sa maliit na etabladot sinasayang ang oras para sana sa serbisyo publiko. Dahil ang pagbati lang naman ng mga politiko ang nagpaabot sa pasinaya ng arko hanggang alas-nuebe pasado. Ni hindi nga namin kilala yung isang libong pangalang binabanggit nila ng paulit-ulit para batiin ng magandang umaga.

Lunes na Lunes ay trapong-trapo.