1:23 N.M.A.

Bumabalik na naman s’ya,

o bumabalik na naman ito?

Nagkaroon na’ko nito noong 3rd year high school. Nagkukulong ako noon sa lumang banyo ng room namin. Kebs na sa di umano’y masamang espiritu na namamalagi doon. Mas masama ang nakakulubong sa’kin. Nawala rin ito nang mahiwalay ako ng section noong 4th year. Ang naging solusyon ko lang: ‘wag masyadong makipagkaibigan. Pero meron pa rin naman akong naging kaibigan. Nawala na lang ‘yung masamang espiritu na lumulukob sa’kin.

Nagkaroon na’ko nito noong 1st year college ako. Kada alas-tres ng hapon sa dyip pauwi sa bahay ay bumibilis ag tibok ng puso ko. Ang bagal ng pasok ng oxygen at ang tagal ng paglabas, parang nanggagaling pa sa talampakan ko ‘yung hininga ko. Hirap din akong makatulog noon at nagigising sa madaling araw. Nang bigla-bigla talaga, parang ‘yung sa mga palabas sa t.v. pero hindi naman o.a. na parang hinahapo-hapo pagkagising. Kung hindi alas-tres ng hapon ay alas-nuebe ng gabi (9:12pm) ang pinaka matinding atake ng  pagsisikip ng paghinga sa’kin.

May mga panahon pang nararamdaman kong parang may malalagot sa loob ng puso ko. Nakipagkaibigan na naman kasi ako masyado nito. Naging problema ko ang academics ng isang kaibigan at naging problema ko rin ang problema n’ya sa pamilya. Naiisyu pa kaming may relasyon noong kaibigang ‘yon na lalaki rin. Nagselos naman ‘yung isang kaibigan kong babae. You know jeje days. Parang laging may hinihila kang baka papasok sa university kaya lagi akong late. Dalawang subjects ang hindi ko napapasukan pero hindi bumaba sa dos ‘yung grado ko sa mga subjects na ‘yun. Hindi dahil genius ako o straw ako; niraraffle lang nung mga propesor ang grades.

Masalimuot ang mga araw at mga gabi na ‘yun. Sobra. Sobrang dilim kahit may araw pa. Itinago ko ang scholarship grant sa’kin na tri-seben-pipti (P 3,750) para utay-utayin ko sa pagmo-malling at pagsisine mag-isa. Ako lang. Me time. Magse-senti ako sa bintana ng erkon na bus. Hindi naman ako maiyak. Basta malungkot lang. Habang umiiyak ang bintana dahil sa buhos ng ulan at pawis ng lamig ng erkon. Makailang beses akong naglakwatsa mag-isa at pinipili ko talagang may pasok kapag nagsisine ako para solo ko lang ang buong sinehan. Mag-isa akong tumawa sa Alvin and the Chipmunk. Mag-isa ring naiyak sa Never Say Never film ni Justin Bieber at napabili pa ako ng gitara pagkalabas ng sinehan. You know jeje days.

Isa sa nagpaalpas sa hila kong baka ay ang librong nabili ko: Overcoming Depression. Medyo hardcore medical at counseling book tungkol sa depresyon, na ‘yun pala ‘yung meron ako. Depresyon pala yung hila-hila kong dambuhalang imbisibol na baka, ‘yung masamang espiritu na nagpapalungkot at iritable sa’kin, ‘yung nagpapakabog ng dibdid ko, ‘yung gumigising sa’kin sa madaling araw.

Nalaman ko na it’s all in the mind, wala pala sa dibdib kahit parang andun ‘yung sakit. Nalaman ko na hindi pala ‘yun simpleng insomia, o kaya ay mood swing dahil sa adolescence. Nang mawala sa klase ang dalawang kaibigan, nalungkot din naman ako kasi may mga pinagsamahan din naman kami. Pero masaya rin dahil tuluyan ko nang naalpasan ang baka.Hindi ko na rin sineryoso ang academics noon dahil nalulong naman ako sa pagsusulat sa campus paper. Simula noon hindi ko na alam kung saan at paano naka-alpas ang higanteng baka na hila-hila ko noon kada papasok at uuwi mula sa university.

Masaya ako dahil sa ngayon ay parehong may pamilya na ang dalawang kaibigan noong jeje days, meron na rin silang mga trophies. Buti hindi ako kinukuhang ninong, hindi rin naman ako nagpaparamdam.

Pero matapos ang lima o anim na taon, nagising na lang ako; and’yan na ulit ‘yung baka. Madaling araw na ako tinatantanan ng imbisibol na baka na parang mas mabigat at maitim pa ngayon.