Liquidated Life

Naiwan ako ngayon sa veranda ng opisina.

Mag-isa.

Ito ang back story: Binanggit ni Ser Donards lahat ng mga proyekto na dapat i-liquidate ngayong unang linggo ng Enero. Panatag ako dahil nagawa ko na ‘to bago pa ang mahabang bakasyon. Kumbaga,  malinis na ang konsensya ko. Akala ko lang ‘pala yun.

Meron pala akong isang proyekto (swine raising o pag-aalaga ng baboy) na dapat pang-i-liquidate. Hindi pala ito nakasama sa Procurement kundi sa Cash Advance. “Nasa Procurement pa,” ang palaging sinasabi sa’kin sa loob ng pitong buwan ko sa Kagawaran. Ito  rin ang binabanggit ko sa mga tao kapag ina-ambush interview nila ako kada lalabas ako sa mga baranggay. “Nasa Procurement pa raw ho,” ang lagi ko rin naming sinasabi sa mga tao na parang sirang plaka. Paanong nalipat?! Ng di ko alam?! Wala akong payroll at attachments na nakahanda tuloy.

Nakasulat daw sa e-mail na nilipat ito sa Cash Advance. Sa e-mail lang nakasulat. Sana sinabi sa mukha ko na kailangan na nito ng payroll dahil inilipat sa Cash Advance. Kasi 1.7 million peso-worth ang proyektong ito. Kasi 88 katao ang hahabulin ko para magpapirma. Walumpu’t walong katao na maliligalig at mapagduda na sa gobyerno at sa mga pinapipirmahan. At sabit ang pirma ko sa 1.7 million peso-worth na proyekto. ‘pag nagkataon baka makuha ko ang title ng pinaka batang nakasuhan ng COA at 23 years old!

Napatulala na lang ako.

Kailangang matapos ang liquidation ng Lunes! Limang araw na lang. Nakasalalay dito ang pagbaba ng susunod na 20 million-worth na mga proyekto sa buong probinsya ng Batangas. Ayoko namang maging cause of delay ng mga operasyon ng Programa. Marami nang taong nakaabang sa mga proyektong nakapila noon pang isang taon. Galit na si Assistant Regional Directress for Operations at Regional Project Coordinator. Kaya pinagmamadali ako ni Provincial Coordinator. Pasahan lang ng pressure kasi pangalan din nila ang dawit sa unliquidated funds.

Hindi naman ako pwedeng mag-lord over basta-basta sa baba. May dalawang puwedeng mangyari: (1) maburyot ang mga tao (2) maburyot ako. Worst case scenario: Maburyot kaming lahat! At hindi namin matapos ang payroll. Kaya si Ate Lorie ang pinakausap ko sa mga katatayan na may kaligaligan sa Padre Garcia.

Ipinaliwanag n’ya kung bakit kailangan ng payroll. Para po sa katunayan na may pinuntahang mga benepisyaryo ang pera ng bayan. Para po sa katunayan na bawat isa sa kanila ay nakatanggap ng ganitong halaga na serbisyo at panimulang puhunan (in terms of biik at feeds). Para po maibaba na ang susunod na 20 milyong pisong cash advance kung saan nakasalalay ang tatlo na namang payak na proyekto para sa bayan ng Garcia. Kaya po sana ay makipagtulungan na po tayo sa ikabibilis ng proseso ng liquidation.

Ang naging pagsubok sa prosesong ito ay ang kawalan ng marami ng valid ID na tinatanggap bilang payroll attachments at medyo kahinaan ng ilan sa pag-pick up ng panuto. Hindi kasi nagsusulat.

Hinihintay ko kasi ‘yung valid IDs ng mga kalahok sa proyektong pagbababuyan mula sa Quilo-Quilo North. Mag-a-ala sais na. Hindi ko pa nalulubusang i-encode ang mga pangalan sa payroll. Ibig sabihin, wala pa rin akong napapapirmahan at tatlong araw na lang ang nalalabi.

Jjj

Biyernes. Muling nagbalik si Ate Lorie para tulungan ako sa pagpapapirma ng payroll. Pero hindi pa rin nagsisidatingan lahat ng IDs. Kailangan ko yuon para masigurado ang ispeling ng bawat tatanggap. So, hindi ko alam kung paano ako matutulungan ni Ate Lorie. Dala-dala pa n’ya si Ser Donards na nampe-pressure pa lalo.

Anong gusto mong kanta, Jord? Sabay tugtog ng gitara ni Ser Donards. Kung wala ka nang maintindihan…lalala. Sinabi ko naman kay Ate Lorie na lalo akong nape-pressure kapag nariyan ‘yan, tumatawag nga lang hindi ko na alam ang isasagot. Hindi naman daw n’ya alam na sasama sa kanya yuon. Hanggang sa bumaba na sila sa baranggay para magpapirma. Ako naiwan para asikasuhin ang natitirang pages ng payroll.

Dumating din si Alvin at Ate Digs para tumulong sa pagbabaranggay at pagpapapirma. Nag-abot na lang ako ng pang-pamasahe sa trayk. May iba na nagsasadya na sa opisina para abangan ang printing ng payroll at pumirma. Dumating din si Leanne, “bes, kapag kailangan mo ng tulong ha,” tapos umalis din kasama ni Ate Lorie pauwi ng Quezon. Ngumiti lang ako nang pressured na medyo graceful pero hindi ako grace under pressure.

Ang dali kong mairita kapag pressured ako, kahit konting pang-aasar lang, naiirita na’ko. Nakatapos Nagpasalamat naman ako sa kanila bago sila umuwi. Si Alvin at Ate Digna, babalik daw kinabukasan.

Jjj

Sabado. Dumating si Alvin, Ate Digna, Ate Cars, Ate Ruma, at our very own na si Tita Nel. Nag-aayos pa rin ako ng payroll. May mga dumadating pa rin na mga valid IDs. Si Tita Nel ang pinaka nasa coordinating; siya ang taga-contact sa mga ERPAT leaders ng 10 baranggay na kalahok sa proyektong pagbababuyan. Sina Alvin, Ate Digs, Ate Cars, at Ate Ruma; ang tagababa sa baranggay at taga-double check ng mga kulang na pirma at kopya ng valid IDs. Ako, clerk mode. Nasa malamig na opisina, naghihintay ng clients at nagpi-print ng payroll na s’yang ibababa.

Iritang-irita ako kay Alvin, of all the helpers. Hinihintay kasi nila ang payroll na ma-print bago bumaba. Kailangan maka-sampong valid IDs muna ako bago maka-print ng isang page. So, ang pagpi-print ng page depende sa dating ng valid IDs. Tapos, madaling-madali s’ya. “Nasa’n na ang bababaan?! Para makausad ka n’yan.” Tapos, nang maka-print ako ng isang page para mapababa na s’ya ng baranggay. Sabay-sabay na raw kaming bumaba. Meron kasi ‘yang facial expression na ayaw na ayaw kong makita. Lalo na kapag hindi mo na malaman kung anong istratehiya ang gagawin mo para mapabilis lang ‘yung trabaho.

Napababa ko na silang lahat bago ako naiwan ulit. Para naman magsaing at bumili ng litsong manok para pagsalu-saluhan ng #OplanSavingJord. Bumili rin ako ng isang kilong Maharlika. Tinawagan ko ang Team 1: Tita Nel, Ate Cars, at Ate Ruma na nasa Maugat West-Bukal para sabihing medyo tagalan nila at matagal maluto ang sinaing. Tinawagan ko rin ang Team 2: Ate Digs at Alvin na nasa Banay-Banay para kumustahin at sabihing sa kusina na sa opisina kami kakain. Nag-teksbak si Ate Digs na kumain na raw sila.

Pagbalik ko ng opisina; hinanda ko na ‘yung huling apat na pages ng payroll. Isang baba na lang after lunch at tapos na kami kung makakapirma lahat. Dumating na sina Alvin at Ate Digs. Kumain na yata sina Tita Nel doon; kain na tayo? Kumain na nga raw sila. Umuna na ako sa baba. Maya-maya dumating na rin sina Tita Nel at di pa pala nakain, kaya sinabayan na ako.

Maya-maya bumaba naman sina Alvin at Ate Digs. Nakikain si Alvin. Hindi raw ako nang-aalok. Para raw may maipang-ulam pa ako mamayang gabi. Hinayblad ako ng pailalim lang. Ilang beses ko s’yang inalok? Parang ewan lang di ba? ‘yung naghalong-kalamay na ‘yung pressure mo at gutom tapos binudburan pa n’ya ng irita at asar. “Ang dami mong alam, mag-print ka na lang sa taas.” Hindi ko alam kung dahil lang ba sa gutom kaya balat-sibuyas ako pero asar na asar ako.

Isang baba na lang na magkahiwalay ang ginawa namin. Bukas, ‘yung mga kulang-kulang na lang na pirma ang  pupunta sa opisina. Oo, papasok ulit ako bukas kahit Linggo na. Wala na akong katulong, ako na lang. Nag-ice cream kami sa bahay pagkatapos ng buong araw para ipagdiwang ang natapos nang weekend liquidation bonding namin. 

Jjj

Linggo. Nagsimba muna ako sa CCF d’yan sa may tapat lang. Naalala ko naman na may utos nga pala ang Diyos bukod sa mga utos ni Direktor. Mga pasado alas diyes na ako nagtungo ng opisina mga mag-print ng natitirang attachments at hintayin ang iilan na lang na pipirma. At si Ser Walther pala. May meeting kami dapat sa Tiaong kaya lang hindi na ako nakauwi.

Dapat daw nagpapahinga naman ako. Kesa naman makulong ako kako. Mabuti na ‘yung magtrabaho ng isang Linggo. Sa bagay, rare occurrence lang ba? Aaaaahhhh… Sana. At dapat. Parag nakalimutan ko na kasi ang work-life balance. Naalala ko nung nasa research pa kami may mga araw na hindi talaga ako papasok kahit weekday kasi makikipagkuwentuhan lang ako kay ganito o kaya kay ganyan; para maka-spend talaga ng quality time.

Na-text naman si Alvin. Nangangamusta tungkol sa payroll. Natapos ko rin naman bago humapon.

Nakapag-meeting pa kami ni Ser Walther sa Cafe de Lipa tungkol sa pagsasalin ng nosebleed n’yang research funded by University of Copenhagen into more digestible reference book. Tapos, nag-field trip kami sa National Bookstore para mamula ng iba pang medyo scientific book na na-publish. ‘wag naman ganito ‘yung maging output natin. ‘wag ganitong cover design. ‘wag ganitong font. Ito nga na-publish oh? Ampangit-angit.

Kulang kasi talaga tayo sa mga agricultural reference materials. Danas ko ‘yun nung college pa ‘ko. Google-Google lang. Ang problema, palagi namang temperate-country conducted ‘yung mga studies. Palaging researches ng mga foreigner. Hindi kasi ganun ka-accessible ang Filipino research outputs. Sabi ko, baka mga Pebrero ko pa matutukan dahil may tatlo pa akong proyekto ngayong buwan.

Sabi nga, eat your frogs first.

Pero parang posion-dart frog ‘yung una kong nakain.

Dyord

Enero 08, 2017

White House