Till
Next Time
Tapos
na ‘yung Christmas break nina E-boy sa seminaryo. Tapos na rin ang Sabbatical
ko sa gobyerno. Maghihiwa-hiwalay na ulit kami ng landasin; pabalik sa
tinatawag naming “totoong buhay”.
Nag-text
sa’kin si Bo pagkauwi ko: “Till next time.”
Natawa
ako. Hindi naman ‘to madalas mag-text e. Ako pa nga lagi ang unang nagte-text.
Minsan na nga lang mag-text; nakita ko pa agad ay ang maling ispeling. Until
dapat. Until next time. Kung papaiksiin ay dapat ‘til imbes na till. Ang ibig
kasing sabihin ng till ay bungkalin.
Natawa
ulit ako.
Ganun
naman kasi talaga. Binubungkal ang susunod na oras na magkakasama muli. Kailangan
pagpaguran. Kailangan na naman n’yang makipagsiksikan sa limpak-limpak na
nagtatrabaho sa Maynila. Kailangang tumayo sa bus at mapalad na kung makakaupo
sa may Turbina. Kailangang mas piliin kong umuwi kapag Sabado imbes na
magtrabaho. Ang pagbubungkal ng susunod na magkasama ay hindi biro. Kailangang
magpagod muna. Kailangang durugin ang puwang sa ginagalawan naming oras
at espasyo.
Ang
pagbubungkal ay paghahanda. Siguro dahil kailangang maghanda muli sa paghahasik
ng mga munting butil ng mga kanya-kanyang mithiin ngayong taon. Kailangang
magpagod ulit. Ang paghahanda ng susunod na magkasama ay hindi biro. Palagi
akong pagod para lumabas. Palagi kasi kaming biglaan ngayon. ‘yun din kasi ang
natutuloy. Palagi rin kasing busy si Bo, lalo na sa simbahan. Kaya nakakatamad
maghanda sa pupuntahan kung alam mo namang hindi aari at may mga mahalagang
gampanin.
Minsan
ang hirap lang ispelengin.
Ni
Bo. Ng oras. At ako.
No comments:
Post a Comment