Boom-RC01

  

  Prefeys: Sanaysay ‘to tungkol sa una kong Reader Con. Ipinasa ko to sa e-mail ni Bebenag kasi tse-tsekan nya daw para makatulong sa mga nag-u-unpisang manunulat, at mag-i-isang taon na pala pero hindi talaga niya ata napansin ang e-mail kong ito na 2 beses ko pa sinned. Grabe no? Pero keri lang kasi fren-fren ko na siya ngayon.

     Boom! Pasabog ang una kong reader conference experience.

      Oo, tama may mga readers’ con talaga sa Pilipinas. Magtaka? Aklat ang ugat ng kasarinlan natin. Siguro nga kung may feysbuk na ng mga panahong ‘yun, malamang tuloy ang asimilasyon ng España sa Pilipinas at malamang sinasabi ng España ngayon; “Buti na lang di nagbasa ang mga Pilipino noon.”  Iyon ay kung nauna ang social networking sites kesa sa mga aklat.

     Maaring ang pagkamit natin ng kasarinlan ang naging dahilan ng pagbibigay ng mataas na pagpapahalaga sa panitikang Pilipino kung saan dito ko hinangaan ang Visprint Inc.na nagsisilbing bibig ng mga manunulat na nais bumago sa lipunan. Kaya nga nung, Huwebes (Setyembre 06), aksidenteng nakarating sakin ang bali-balitang may gaganaping Reader’s Day ang nasabing publisher, di kawasang saya ang agad naramdaman. Lalo ng mabasa ko ito: “..and a chance to meet and greet Eros Atalia and Bob Ong…” Hindi maitatanggi na halos bawat kabataan kilala at pinapangarap makadaupang palad ang mga buhay na alamat na gaya nila.

    Matapos ang mahabang paliwanag tungkol sa damdamin ko sa loob ng 10 segundo, dito pa lang pumasok ang realidad, wala akong cash-on-hand! Mistulang tinakasan ako ng kaluluwa. Matandang parokyano at GRO lang ang ganap ko at ng kompyuter. Panandaliang kaligayahan. Sukdulang maisip ko (sa unang pagkakataon) na maging babae at mamara ng mga dumadaang mga cargo trucks sa diversion road upang makapagbenta ng laman; makarating lang sa Alphaland Towers (ang venue ng nasabing event).

     “Ang contingency fund!” Tama, may ganitong pondo ang pahayagan ng aming munting unibersidad kung saan feature editor ako (pinalad sa raffle). Agad nagpatintero sa isip ko kung papayagan ba nilang ako ang gumastos ng pondong dugo at laway ang pinuhunan o kung uutangin ko naman; wala akong alam na ibabayad. Kinaumagahan, Biyernes, agad akong sumangguni sa Tagapayo namin. At dahil naniniwala silang sulit ang pag-gugol sa aming salapi, ipinadala nila ako sampu ng aking kasamaha; isang potograper para maging saksi para patunayang hindi koi pang-do-dota ang ang ipagkakatiwalang salapi.

  

     Dahil biniyayaan ako pagdating sa direksyon, madali naming natunton ang benyu ng event. Siyempre, sa tulong ng mga kaibigang di ka ililigaw ng landas; si Google Earth at Map. Hindi na bago sa’kin ang amoy ng lungsod, pero ito ang bago: sasakay kami ng elevator. Nasa ika-anim na palapag ang pagdarausan ng event, nagdalawang-isip man kung itutuloy pa ang aming sadya; nangibabaw ang tapang. “Tara brad, dun tayo sa elevator na tayo lang.” Sa wakas, ‘eto na ‘to.

    Mga taong halos walang pakialam sa hitsura mo, weirdo man o kakaiba, bangang banga! Ito ang tinatawag ng envi.sci. na ‘community’ kung saan ako kabilang. Dahil ang mga book fanatic sa campus kung hindi misunderstood ay ill-thought-out. Parang wala namang pinagkaiba. Eh basta! Ito na yung lugar na alam ko hindi nako kakaiba.

    Mula A hangang Siy. Narinig namin ang kani-kanilang kwento. Nakita ang kani-kanilang hitsura, at naamoy ang kanilang mga pilosopiya. Tao pa rin naman pala sila. Ngunit tumatak si Bebang. Hindi dahil ipinapabasa ko sa kanya ang sanaysay na ito(?) o (.) Bagkos, ito’y dahil  sa di inaasahang hitsura niya. Sa pangalang Bebang, isang matabang babaeng balahura agad ang nabuo sa isip ko ngunit nabasag ang imaheng ito ng ipinakilala na siya ni Mrs. Publishing Manager; isang babae na hindi ikinahihiya na may tinitingala pa rin siya sa larangan ng pag-sulat. Walang iba, kundi ang nagha-hibernate na si Bob Ong.

     Lahat ng nasa U.V.A.S. (United Visprint All-Stars) ay samu’t-sari. May pang masa, pang kalye, pambahay, pang-conyo basta name-it at meron na sila n’yan. Lumalawak ang reader’s share ng Visprint Inc. sa community. Pero higit pa sa marketing o gross income, ang pagprepreserba, pagpapanatili, at patuloy na paglilinang sa panitikang Pilipino ay isang malaking ambag sa lipunan. Sabi nga mga social anthropologists, hindi na ma-iaalis sa’tin ang colonial mentality.  Aminin na natin, nagagandahan din naman tayo sa mga nobelang kanluranin. Kaya maganda na nakaktikim tayo ng ganitong putahe. Sariling atin.

    Isang paghuhugas kamay: Nobelang kanluranin man; hanggang e-book lang naman. Hello? Mag-Bebebang Siy na lang ako, baka naka-tatlong librong Filipino nako sa presyo ng mga kanluraning nobela. Isa pa, “I support Filipino Writers”.

Closing: Akalain mo? Dahil mabibilang na lang sa malilinis at mababalahibo kong daliri ang mga araw na nalalabi bago ganapin ang mas pinatindi at mas pinalakas na ReaderCon?