Agosto 3, 2016

Nabasa ko yung mga Psalm 55.

Halos sa unang sampong berso ng salmo ay ramdam ko na ang pait at hinagpis n’ya. “I mourn in my complaint.” Meron s’yang matinding reklamo na nakapagpaiyak sa manunulat. Meron s’yang matinding sakit sa puso. Nababalot s’ya ng malupit na takot at pangamba. Siguro’y may nagtatangka sa kanya pero hindi ko alam kung bakit. Sa ika-anim na berso, nagpaayag s’ya na gusto n’yang lumipad at takasan na lang kung maari.

Kung ganun lang sana kadali.

Hindi ibang tao ang umagrabyado sa kanya e. Hindi iba. Kaibigan na kasabay pa n’yang lumakad papunta sa templo. Kaibigang masarap kakuwentuhan. Kaibigang nagsilbing gabay. Malamang malapit pa na kaibigan. Kaibigang mga salita raw ay mas banayad pa sa langis pero madulas rin ang kaluban para humugot ng sandatang makapaminsala. Isang kuwento ng pagtataksil, paglisan, at pagkasira ng pagkakaibigan. Kaya patong-patong ‘yung sakit.

Kaya humihingi s’ya ng tulong. Ng pagtatanggol.

Hindi naman nabanggit ng manunulat kung bakit ganun kasidhi. Meron lang nabanggit na pagbubuhat ng kamay at pagsira sa pangako. Para idalanging mamatay na at mapunta sa impyerno ang kaluluwa ng dating kaibigan? Malamang eksaherasyon lang ito ng manunulat sa tindi ng pagkamuhi na nararamdaman n’ya. Kaya siguro n’ya sinulat ang salmo, dahil kung kikipkipin n’ya ang ganitog katinding galit baka sumabog na lang ang puso n’yang wasak na wasak na.

Nais n’ya ring mahulog sa lusak ng pagkawasak ag dating kaibigan. Harsh. Alam ko narinig ng Diyos ang kanyang panalangin pero sana lang talaga hindi s’ya sinagot ng Diyos ayon sa kanyang panalangin. Parang ganito e; “Sige lang go mag-express ka, inapi ka e, sasabog ka na e; pero doesn’t mean na I’ll grant your evil wish”. Sa’kin lang ‘yan at sana lang talaga nagkabati sila.

“Cast thy burden upon the LORD and he shall sustain thee: he shall never suffer the righteous to be moved.” –Psalm 55:22