Marso 03, 2017

Kaninang umaga ang tamlay ng gising ko. Pagod kahit wala naman masyadong trinabaho. Gusto ko sanang maglaba, maglinis, magbasa, weekend as usual; kaya lang wala akong panlasang gawin ang mga nabanggit. Kung di ako nakalabas para bumili ng tosilog sa may sambat; di ako makakain ng kanin buong araw. Kung di pa ako naubusan ng pagkain ay hindi pa ako makakalabas para mag-groseri hanggang sa susunod na sweldo.

De lata. Palaman. Gatas. Biskwit. Para akong naghanda ng supplies para sa isang zombie apocalypse pero ‘yung pakiramdam ko ngayong araw: isa akong zombie na nalugi sa talong. Unti-unti na rin akong nag-aamoy end-of-the-world. Tinatamad akong maligo. Ang dami kong iniisip na gawin pero wala akon inumpisahan. Sinayang ko yung buong araw. Hindi ko rin naman masasabing nakapagpahinga ako.

Hindi naman, di naman ako depressed. Di yata. Mabuti nga e. Kasi kung hihilahin ko pa yung depression sa panahon nga ‘yun, ewan ko na lang. Hindi naman, di naman din problemado. May mga problema pero di problemado. Medyo masaya naman ‘yung mga nakaraang araw. Sa tingin ko, yung susunod magiging masaya rin naman. Tinatamad nga lang siguro ako. Kahit nga sa pagbabasa at pagsusulat kong minamahal, tinatamad ako. Kinaladkad ko lang mga daliri ko para mag-type.

Baka kailangan ko lang iligo ito bago itulog.

#

Dyord

Marso 03, 2017

White House