Papeliparin

“Paulit-ulit na lang!” ang excerpt mula sa litanya ni boss. Imbyerna paisung na naman s’ya sa mga kulang-kulang na proposals. Nagpaalam naman muna s’yang magagalit s’ya bago n’ya pinalipad ang proposals sa sahig.

Nag-flashback lahat sa utak ko ang mga bumalik kong proposals. ‘yung pinaka huli kong ipinasa naalala ko na pinirmahan ko pa isa-isa ulit ‘yung mga list of participants. ‘yung proposal recommendation pina-review ko pa rin kay Tsang Lors. Hindi akin ‘yun.

Pero may kutob ako na akin ang proposal.

Parang ako lang kasi ang gumagamit ng plastic fastener. Parang ako rin ang may history ng pabalik-balik na proposal, dahil nakakalimutan kong pumirma. Bago naman umusad si boss sa next agendum, pinulot n’ya rin naman ang mga proposals.

Kung magiging dramatic ako: Naisip ba n’ya na sobrang iniingatang ‘wag magusot o magkaroon man lang ng bahid ng correction tape ang proposal bago n’ya pinalipad sa sahig? Naisip ba n’ya na namasahe ng mahal ang mga beneficiaries para lang magpasa ng mga papel at magpa-interview para makapag-comply sa hinihinging assistance? Naisip ba n’ya na kinakatawan ng bungkos ng papel na ‘yun ang mga pag-asa’t pangarap ng mga komunidad?

Maya-maya, lumapit si Diane. Akin nga ang isa sa mga proposals na may layang lumipad. Siyempre, kunwari nasupresa ako. Ni-review ko agad, wala namang nakalimutang pirma ah. Wala naman akong nakitang mali kaya binalik ko ulit sa mga gamit ni boss habang busy na nagla-lunch ang marami.

Maya-maya pa’y si boss na ang lumapit at inabot ang proposal.

“Ayusin mo ‘to,” bulong n’ya.

“Wala namang mali,” ka’ko.

“Hanapin mo,” bulong n’ya sabay alis.

Binuklat ko nga ulit. Mas dahan-dahan. Ayun, ang dami ko ngang walang pirma.

‘Yung iba nga wala pang proposal, I told my essential self.