Team Buil….

Kuha sa dyip byaheng 'Lumot' (c) Dyord

Hindi ako sumabay sa nirentahan naming dyip. Hindi rin naman kasi ako nagpalista, inilista lang ako. Halos hindi rin kasi ako nakatulog buong magdamag. Mga dalawang oras lang kaya imbes na ma-late silang lahat; nagbilin na kong ‘wag na’kong intayin. Gusto ko rin talagang bumiyahe lang mag-isa.

Sinusubukan kong i-hack ‘yung utak ko. Na oks lang naman dahil isang beses lang naman nagti-team building ang Region. Na oks lang naman dahil isang beses lang din nagki-Christmas party ang Region. Mga dalawang perform lang ‘yun; ng cheering at special number. Dalawang beses ko lang ‘to mararamdaman sa loob ng isang taon. Hindi naman siguro puputok ‘yung puso ko o biglang malulusaw na lang.

Dumating ako sa Caliraya nang pasado alas diyes na. Medyo kinakabahan na ako. Maayos naman ang suot ko. Hindi naman magulo ‘yung buhok ko. Pare-pareho naman kami ng suot. Nakangiti naman sila pagdating ko. Pero bakit pakiramdam ko pinipisil nang bahagya ‘yung left atrium ko?

Hindi raw mapuputulan si Tita Digs  ng daliri. Nagpustahan pala sila ni Alvin kung darating ako o hindi at nakataya ang kanilang mga daliri. Tumawa lang ako. Nagtiwala naman sa’kin si Tita Digs. Ano ba raw ang masamang alaala ko sa Caliraya at ayokong balikan? Unang beses ko sa Caliraya. Pero malimit akong makaramdam ng paninikip ng puso kapag mga ganitong sitwasyon. Akala raw ni Honey talaga hindi ulit ako pupunta; referring to the last year case. Ikiniling ko ang ulo ko at idinilat nang kaunti ang mata; “I’ve changed. I’ve changed for the better.” Sabay tawa. Pero kinakabog naman ang dibdib.

Iniisip ko kung bakit hindi ko gusto ang mga ganitong events. Dahil ba nakokornihan lang ako? Dahil kaya ma-pride lang  talaga ko? Dahil ba hindi ako pinapasali ng nanay ko sa boyscout dati? Dahil ba lumaki ako sa isang simbahang ngumingiwi sa pagsasayaw-sayaw? Ako lang ba ang hindi kumportable at kinakabahan ng sobra sa mga ganitong sitwasyon? Dahil ba introvert ako? Ang liit lang na bagay kung tutuusin, pero sobrang BIG DEAL sa’kin.

Lalong tumindi nung hapong pinaghiwa-hiwalay na kami sa mga kanya-kanya naming kulay. Tapos nagpakilala isa’t isa. Tapos gagawa na ng cheering. Para akong kinakatay sa loob kahit ngumingiti habang nagpapakilala. At dahil kapos sa oras, mamayang alas otso na lang daw kami mag-practice ng cheering. Hindi na ako bumalik. Hindi ko talaga kaya.

Nagkulubong na lang ako ng kumot sa duplex. Sabi ko na uuwi na ako bukas. Bahala na. Nahihirapan akong matulog. Naiisip kong kukunot na naman ang noo ni boss at ni Tsang. Lalo akong nahirapang matulog. Naka-RSO ako, Regional Special Order na naman ang babaliin ko. Mawawalan na talaga ako ng trabaho neto.

Parang ako ‘yung paniki na nakulong sa loob ng duplex namin. Nabulabog nang may mga di kilalang pumasok sa kwartong payapa lang s’yang mag-isa. Paikot-ikot na lumipad ang paniki hanggang sa napagod at bumagsak na s'ya. At sa kama ko pa talaga. Pinadampot ko agad kay Kuya Gibo para itapon sa labas ang paniki. Nakalaya rin s’ya sa matinding takot at pagkabulabog.

Bukas ako rin. Mas kailangan ko ng tulog ngayong gabi kaysa mag-isip kung saan ako pupulutin pagkatapos kong umuwi. Buong maghapon na kong napapagod. Bahala na. Baka kailangan ko na rin ng pahinga.

At paghinga.