At-at, As in

   Akala ko, wala na talaga. Halos araw-araw akong nag-antay. Walang dumarating na e-mail o text man lang. Isang gabing prinapraning na ako ng bumababang savings at tumataas na gastos kakagala, sabi ko hindi ako matutulog hangga’t hindi dumadating ang e-mail. Dalawang beses na ako nagpasa ng magkaibang curriculum vitae, isa ‘yung medyo walang accomplishments at ‘yung isa ay medyo may accomplishments. Nang gabing ‘yon, tatlong araw bago mag-monthsary ‘yung application ko, natanggap ko ‘yung invitation para sa HR interview sa Makati.

   Sa isang araw na agad ‘yung interview, pero matagal naman na akong naghanda. Nabasa ko na ‘yung annual reports nila. Ni-review ko ‘yung mga projects. Tinake note ang mga best practices nila. Sinulat ko pa nga ang Mision-Vision nila sa sticky notes ng laptop ko, to internalize. Sinalungguhitan ko rin ‘yung mahalagang values  para sa’kin. Wala akong inapplyang iba, kundi ito lang.

   Araw bago ang interview, nagpamasahe ako kahit konti na lang ang ipon ko. Kailangan magaan lang ako bukas. Dapat tahimik mula sa ingay ng labis na pag-iisip. Nagpa-hard swedish+thai massage ako para mapisa at mabali lahat ng alinlangan sa sarili.

   Pagkatapos niyaya ko ang Tita Mildred mo sa dept store. “Anong isusuot mo?” tanong n’ya. Iniisip ko nga ‘kako, magka-casual lang ba ‘ko, polo shirt na pula. Pula pero hindi pormal, parang offensive pero with reservations. Or mag-longsleeves, magpaka-corpo pero hindi naman ako kumportable. Baka ma-overdress naman ako. “Makati naman ‘yun,” sabi n’ya. Or baka hindi naman ako makasagot ng maayos dahil ayos ako nang ayos ng damit. “Basta mag-blackshoes ka, hindi ka magba-baranggay,” mahigpit n’yang bilin.

   Wala kaming nabili. May isusuot naman na talaga ko. Naglakad-lakad lang talaga kami. Sa pagod namin, naghapunan na lang kami. Sinagot na n’ya ang lasagna at idagdag ko na lang daw sa pamasahe ko ‘yung inaabot kong bayad. Pressure naman. Basta galingan ko raw at naniniwala s’yang matatanggap ako ro’n. Dapat lang dahil wala akong ibang mapupuntahan, wala akong plan B.

   Araw ng interview: Nag-text na ‘yung HR kung itutuloy ko pa raw ba ‘yung interview. Time check: 41 minutes late na ako. Nag-sorry na lang ako. Nahirapan akong kumuha ng taxi sa Magallanes. Palaging “trapik dun” kapag sinabi kong sa may Ayala Triangle. Pakiramdam ko basang-basa na ang kili-kili ko sa loob ng longslib ko. Mabuti naka-chinos ako na pantalon kaya kompotableng gumalaw-galaw.

   Hindi naman kagandahan ‘yung building. Hindi naman kagaraan ang mga corpo attire. Hindi naman ako underdress. Hindi naman ka-cozy-han ‘yung opisina, pero maganda ‘yung lighting. Pag-upo ko sa interview, kinabaduhan ako nang malma. Lalo na nang sabihin ng HR na “Relax, this is just an interview.” Nakakabingi ‘yung pintig ng puso ko.

   Nagpakilala ako at kung ano ‘yung position that I’m applying for. At sa di maipaliwanag na dahilan biglang nag-awol ang Ingles ko. Pati SVA ko, nag-sick leave. Dalawang beses n’ya akong hinila pabalik sa pag-i-English.  At kumbakit kasi nakakapag-Ingles lang ako nang tuloy-tuloy kapag nagagalit o kaya nagbibiro lang. Parang hindi tuloy totoo ‘yung nasa resume ko, na naging editorial staff ako at may campus journalism achievements ako dati.

   Di ko rin naman gets. Bakit naman sa Japan at Korea, ‘yung corporate life nila gumagamit ng sariling wika. T’saka akala ko may malalim silang pagmamahal sa bayan (sabi sa Our Values nila), bakit hindi sila magpagamit ng mother-tongue sa mga aplikante? ‘yung social media site nila nasa Filipino.

   T’saka ‘yung ilang mga tanong nasa resume ko naman. Dapat sana nagpa-essay writing na lang sila, kahit ten minutes lang, kahit about world peace o essence of a woman para ma-prove ko lang na marunong akong mag-Ingles. Nagkautal-utal talaga ako na parang estudyanteng natawag sa surprise recitation.

   Pag-upo ko pa lang sa interview, may kung anong something na bumubulong sa’kin na hindi naman ako magaling. Hindi mo kaya. Wala ka namang natagalan. Wala kang napatunayan. Mga ganyang self-doubt cliches. Samahan mo pa ng mga takot sa di pa nangyayari: paano kung tawaran ka, paano kung di ka matanggap, eh paubos na ang funds mo. Anong sasabihin mo sa mga naniniwala sa kakayahan mo? May pagtanggi-tanggi ka pa sa mga offers ng iba. Oy! Hindi ka ganun ka-special. May pagsasabi ka pa ng “know your self-worth.” Sige, magbasa ka pa ng mga you-deserve-so-much-more articles!

   Mabait naman ‘yung HR, naniniwala pa rin ako sa staffing intel n’ya. Kaya lang na-off ako sa isa n’yang tanong. Dapat sana di ko sinagot, bakit ko nga ga sinagot? Tungkol sa mga volunteer works ko. Hindi ko naman gustong i-flaunt ‘yon kaya lang, kung susumahin kasi ‘yung employment history ko kapos ako sa karanasan sa social development. Kaya nilagay ko na rin.

“What do you get in return?” sabi n’ya.

“Ha?” sabi ko. Nanlaki pa ang mata ko.

“I also learn,” sabi ko. Mga simpleng subject-predicate sentence lang nabubuo ko talaga.

“Something monetary?” follow up n’ya.

   Umiling na ko. Nanahimik na. Gusto ko nang sabihing, next question please. Volunteer works nga di ba? You have seen the need. You have something to contribute. There’s an opportunity to help. Just because there’s no money in return, eh you need to be r.k. first to volunteer.

   Hindi ko alam kung dapat bang ma-offend ako sa isa pa n’yang tanong; “What keeps you going?” Nakakalungkot na. Pero clinarify ko ulit ng “What do you mean?” At hindi naman ako nagkamali ng interpretation, tatlong buwan na raw akong walang trabaho, paano ako nabubuhay. Dapat sana ang isinagot ko ay “love keeps me going” o kaya “oxygen keeps me alive and thinking”.

   Hindi ko alam ang proseso ng recruitment at mga tamang itanong. Pero kasi parang hindi naman tama na ireveal ko sa kanya ‘yung savings at mutual funds ko, e hindi naman kami close. Mukhang hindi rin naman s’ya interesado kung kuwentuhan ko s’ya ng mga nabasa kong libro at napanood na indie films. “I’m auditing a digital wallet service para may maipamasahe man lang” na totoo rin naman sa kabilang banda. Para ‘wag lang masabi na wala akong ginagawa na may something in return, kahit barya.

   In the end, tinanong n’ya ako ng salary target ko. Sinagot ko nang nakataas ang isang kilay; “at least 30 thousand.” Hindi ko pa rin ibinaba ‘yung target ko kahit sabit-sabit ‘yung interview ko. “Paano kung hindi ko kaya, pag-isipan mo rin,” sagot n’ya habang may sinusulat sa resume ko.

   Pagkatapos, naramdaman ko na mas kailangan ko ‘yung trabaho kaysa mas kailangan ako nung trabaho. Pinagtanghalian n’ya muna ako bago mag-proceed sa next interview. Doon sa project na inoffer n’ya sa’kin, nand’yan kasi ‘yung head kaya magandang makausap ko na rin. Sulit na rin ang pamasahe at abala dahil makakadalawang interview ako.