Eyeball

Hindi ko alam kung paano ako nakarating ng SM North. Kung sinadya ko ba s'yang puntahan doon o dinaanan ko lang s'ya galing sa ibang pinuntahan. Ang alam ko sinadya ko s'yang makita. Parang excited na hindi, kasi bakit ko naman s'ya pupuntahan nang walang pasabi? Habang nasa Jac Liner galing Quezon, iniisip ko kung anong iisipin ni Rald.

Kaibigan ko si Rald nang sobrang tagal na sa facebook. Nagbabasahan ng mga sinulat. Nagpupulaan ng akda. Nagtutulakang magsulat sa isa't isa. Madalas, nagpapatamarang magsulat. Pareho kaming mahilig na mahilig sa libro. Kung paano ko s'ya na-add, hmmm baka sa isang comment section ng isang Bob Ong related post? Hindi ko na maalala, basta magkaibigan kami. Ngayon ko palang s'ya makikita ng personal, ng laman at dugo, nang hindi . Baka isipin nun interesado ako sa kanya o baka isipin n'yang magyayaya ako kung saan. Bahala na, kating-kati na rin ang paa kong lumakad nang biglaan.

Siyempre hindi ko tinanong kung saang floor at anong brand ang ibinibenta nya sa SM North. May ilang basic info ako: sales demo s'ya at 'yung pinost nya tungkol sa customer nya ilang araw lang ang nakalipas. Alam ko ang hahanaping brand, saulo ko rin naman ang tabas ng panga ni Rald. Pangahin na maputi.

Umakyat ako sa shoes section, sa men's shoes. Magpapanggap akong customer. Pero linsyak, s'ya pa unang nakakita sa'kin. Ang laki ng mata n'yang lumapit sa'kin tapos sinabi ang pangalan ko. Ako lang 'to. Ang awkward ni tanga. May itsura rin naman pala si Rald sa sales demo uniform. Hindi ko naisip kung ano palang sasabihin ko kapag nagkita kami. Nakatingin sa'min 'yung ibang sales demo. Pinakilala ako ni Rald, di ko na matandaan kung paano. Hindi ko rin pala naisip kung ano palang iisipin ng mga katrabaho n'ya. At hindi ko rin naisip na tatambay ako sa men's shoes section. Parang hindi okay na tumanggap ng bisita kapag sales demo ka. Pinaupo ako ni Rald sa upuang kutson kapag nagsusukat ng sapatos. Chatting na malapitan.

"Ang payat ko no?" si Rald. Napamangot ako na natawa kasi ano naman ngayon; katawan mo ba pinunta ko? Nagkuwentuhan kami kung paano ko s'ya natunton. Kilala naman na namin ang isa't isa so walang masyadong kuwentuhan akong natatandaan. Alam namin kung anong trabaho nang isa't isa. Madalas kung anong binabasa. Pero may ilang buwan din kaming di mag-uusap tapos magcha-chat nang pagkahaba-haba tungkol sa mga pangarap isulat na malilimutan din namin matapos ang ilang linggo dahil inuuod ng kasalukuyang ginagawa para makakain sa araw-araw.

Niyaya ko s'yang magmeryenda sa masarap sana kasi may sinusweldo naman ako mula sa gobyerno kaya kong manlibre. Closing s'ya ngayong linggo kaya gabing-gabi na ang awas. May 15 mins break lang pala sila at kailangan pa n'yang kumuha ng permit. Kasama 'yung paghahanap sa pa-star na bisor para sa permit sa 15 mins. Okay, kahit siomai? 

Bumili ako ng sapatos. Hindi ko alam kung brand ba n'ya 'yun. Ang pinakamahal kong sapatos na nabili. Balat na itim, pangmalakasang meeting for example sa mga local cheif executives at partnerships. Sabi n'ya tatagal na 'yan ng 3 years basta hindi araw-araw. Pinakuha ako ni Rald ng advantage card, sa compute n'ya malaking mababawas sa presyo ng sapatos. Isinukat ko ang sapatos, magaan at mabilis isuot dahil walang sintas. Inilakad ko, tunog mamahalin nga ang taguktok ng manipis na takong sa tiles. Maitatago na nito ang kahirapan ko, isang swipe lang sa counter.

Bandang alas-sais kami nagmeryenda. Mabilisan na yung paglakad namin. Kinakabahan ako dahil para kaming may tinatakbuhan o hinahabol. Kaunting minuto na lang yata ang natitira. At dumagsa ang tao sa may pagitan ng mall area at food court, at parang pelikulang nawala ko pa sa paningin si Rald. Linga-linga ako, babalik ba ako sa mall area o tutuloy sa food court? Teka saan ba yung food court? Unang beses ko pala sa SM North. Walang store finder. Baka ma-late pagbalik si Rald. Baka naman bumalik na si Rald sa puwesto n'ya dahil hindi n'ya ko makita. Hindi yata ako dapat bumisita. Feeling ko nahiya ko lang si Rald. Ilang minuto pa ba? Anong ginawa ko kasi sa weekend ko.

Lumitaw ang ulo ni Rald, kumakaway. Hindi nakangiti. Ilang minuto pa? May 5 minutes pa. Unang stall na nakita namin inorderan na namin. At kahit yata mainit-init pa ang kanin ay binanatan na namin. Babalik pa si Rald sa puwesto n'ya at uuwi pa rin ako ng Quezon. Pagkatapos ng hapunan. Nagpasalamat si Rald tapos nagpaalam na ako. 

Sa bus, inamoy ko ang bagong biling sapatos. Tinanong ang sarili kung masaya na nag-window shopping sa buhay ng iba. 

#

Matagal na kaming magkakilala sa chat. Isa sa iilang tao sa Internet at Facebook na itinuturing kong kaibigan. "Ka-FB-gan", mas gusto kong tawag. 'Di ko na rin maalala kung paano kami eksaktong  nagkakilala sa malawak na mundo ng social media. Basta, natatandaan ko noon na may pinost akong maikling kuwento sa Notes ng FB ko, at nag-comment siya sa sinulat ko. Hindi pa ako noon seryoso sa pagsusulat at pagkukuwento.

Nauubos madalas ang kuwentuhan namin sa pagpapalitan ng mga nabasang libro, sa mga manunulat na kilala namin pareho, at sa mga manunulat at libro na hindi man namin kilala, e pilit naming ipinakikilala sa isa't isa. May ilang beses na rin yata siyang nagyayang makipagkita. Ang totoo, noong mga panahong yon, takot pa rin akong humarap sa mga tao. Kahit kasi sabihing sa linya ng trabaho ko e humaharap ako sa  iba't ibang uri ng customer e hindi pa rin ako sanay makipagkuwentuhan nang personal. Kaya nga yata ako nahilig sa Internet, kasi dito, hindi mo kailangan ng mukha. Hindi malalaman ng kausap mo kung gaano na karami ang butil ng pawis na namumuo sa iyong noo at anong parte ng katawan mo ang nanginginig. Kaya madalas, nauuwi lang ang lahat sa "Hahaha" at nahihiyang pagtanggi.

Kaya noong araw na yon, wala akong kaide-ideyang magkikita kami sa unang pagkakataon. 'Di ko maalala kung anong araw, pero ang natatandaan ko lang ay nakasuot siya noon ng gray na pantalon at kung hindi ako nagkakamali e classic na low cut black na Converse. At oo, meron siyang scarf, paano ko makakalimutan yung scarf? Partikular ako sa mga sapatos ng mga tao. Ewan, pero laging sapatos ang una kong tinitignan sa isang tao. Siguro dahil na rin sa tindahan ng sapatos ako nagtatrabaho o pwede rin namang dahil madalas akong nakayuko at nakatingin sa sahig.

Bandang alas singko na noon. Abala kami sa pagkukwentuhan ng mga katrabaho ko nang matanaw ko siya sa di kalayuan. Di ako pwedeng magkamali... si Jord yun. Tinanguan ko siya kasabay ng isang "Uy!" na parang matagal nang magkakilala. Pinaupo ko siya sa fitting chair at sinimulan namin ang kwentuhan tungkol sa kung anu-ano matapos ipakilala sa mga kasama. Nahihiya pa rin ako pag inaalala ang araw na yon dahil hindi ako nakapaghanda. Minsan iniisip ko, gaano ba kaiba ang itsurang ipinapakita ko sa Internet kumpara sa tunay na buhay? Ayos lang ba ang ayos ko nung mga oras na yon? Lukot ba ang uniporme ko at kupas ang sapatos? Kahit hindi ka partikular sa itsura, may mga sandali sa buhay mong mako-concious ka na lang bigla.

Mayamaya pa, makalipas ang ilang maiikli (at medyo awkward) na kuwentuhan, umikot siya at tumingin-tingin sa mga sapatos. Akala ko nagbibiro lang, pero bibili pala talaga siya. Tamang-tama dahil wala pa yata kami noong benta. Inalok ko rin siya ng SM Advantage Card... dahil well, hindi sa pangse-salestalk, pero marami naman talagang benepisyo ang nasabing card.

Maya-maya, nag-aya siyang kumain. Patay. Hindi naman sa ayaw ko, pero naisip ko na masyadong maikli ang libre kong oras. Tapos na kaming mag-lunch at may trenta minutos na lang ako para sa merienda break. Sinilip ko ang oras... kaya ba? Pero minsan lang naman 'to, at sino ba ako para tumanggi? Lalo na kung libre? Hehe.

Tinakbo ko ang locker palabas ng employee's entrance. May ilang minuto rin akong inabot dahil kailangan pang humingi ng pass na kailangang papirmahan sa kaitaas-taasan kung kakain ka sa labas. (Inalis din ang patakarang ito kalaunan matapos may magreklamo sa SM San Lazaro.) Saka ako tumakbo diretso sa Food Court. May ilang minuto rin ulit kaming hindi nagkakitaan. At medyo natagalan pa ulit sa pagpili ng kakainin. At mabilisan lang ang pagkain dahil hinahabol ko ang oras. Nakakahiya, dahil libre na nga ako, minamadali ko pa ang pagkain namin. Pero alam kong maiintindihan naman ni Jord yun.

Pagkatapos ng araw na yon, narealize ko na hindi naman pala laging magulo ang Internet. Kung magiging mapili ka, marami ka ring mga mabubuting tao na makikilala sa malawak na mundo ng World Wide Web na pwede mong maging kaibigan sa tunay na mundo at di lang sa likod ng mga pixelated na screen, emoticon at GIF.

Rald

#