QQD92

Pag-uwi nina Mama, nagkape kami sa lamesa ko. Kung si Mama lang hindi na dapat umabot pa sa baranggay ang usapin. Aalis na lang kami. Pero ayokong lumipat pa ng bahay, ikalimang lipat na namin kung sakali. Binabanggit na n'ya sa'kin na kahit magbarung-barong lang muna kami sa San Agustin, sa maliit n'yang nabiling lupa doon basta may matulugan lang. Alam ni Mama na may naisubi pa ako, hindi ako naimik. Tiis-tiis na lang, palagpasin na lang ang mga mura, para saan pa ang mga pinanood nating teleserye kung di natin malulunok ang mga mura. Para isang dosenang hayup ka, isang dosena ring putanginamo, limang ulit na lumayas kayo, at dalawang papatayin kita; maliit lang ‘yan kumpara sa gagastusin sa pagtitirik ng bagong bahay. Hindi talaga ako naimik, humihigop lang ako ng kape. Pumasok na si Mama sa kuwarto para matulog. 

Kakatok ang kapit-bahay at hahanapin si Mama. Ang linya lang na nabigay sa’kin ay tawagin si Mama at kakausapin ng kahanggan. Ekstra lang ako lagi, parang hindi ako kasali sa danyos perhuwisyos. Lalabas si Mama, nangangatal na agad ang boses, “Pag-usapan naman natin nang maayos kung kami ay may mali sa inyo,” tuluyan nang nag-iyak ang nanay ko. Humihigop lang ako ng kape sa lamesa ko habang nakikinig. “Dito na lumaki ang mga anak ko,” pahirapang sinasabi ni Mama. Humingi naman ng pasensya ang kahanggan. Iba lang talaga siguro ang tama ng alak at pandemya.

Pag-uwi na si Papa ay nakaharap naman daw nila si Kap. Niyakap-yakap naman daw s'ya ng nag-amok sa baranggay at nagkaige naman na sila. Kama-kamaka mo’y biyabit na uli ng kahanggan namin ang ayuda namin mula sa baranggay. Maayos naman nga sila ng tatay ko at kama-kamaka mo'y magkasama na naman silang magtatrabaho sa kontraksyon. Maagang kakatok ang kahanggan, gigisingin ang kanyang kumpare dahil tanghali na sila at magkasamang magbabanat ng buto ngayong pandemya. Maghahanap ng ipapambili ng patuka at pangkondisyon sa mga manok nila. Darating din ang balikbayan box na ipinadala ni Ate Edit at mag-aagawan kaming magkapatid sa pabango galing Dubai.

Hindi matatapos ang kuwarantin at makakarinig kami ng ugong sa riles. Hindi galing ang ugong sa iskit na de motor, mas malakas ang ugong na ‘to na kilala naming lahat at matagal nang di naririnig. Mag-aabang ang lahat sa tabing-riles, nakabangla sa mga bagong bagon na dadaan sa kahabaan ng sitio at baranggay. Hindi na namin matandaan kung kailan huling may dumaang tren sa riles. Lahat kami magagandahan sa mga bagong bagon, mas mabilis na nga naman nang ilang ulit ang biyahe mula Maynila hanggang Bikol ‘pag nagkataon. Nabuhay na naman ang usapan tungkol sa perokaril at kinabahan na naman ang mga bahay sa tabing-riles. Baka naman hindi tayo papalayasin sa panahon ng pandemya.