Day 2
Gumising kami ng bandang alas-singko. Naligo.
Katabi nga pala kami ng eastuary. Medyo malawak na estuary.
Mas nakikita ko ngayon ang mga bahayan at ang mga ginagawa pa lang. Bangon
Guiuan, umaga na. Excited nako sa gagawin namin. Kinakabahan nab aka hindi ako
makabingwit ng istorya.
Workaholic talaga. Jord,
mag-devotion muna naman! Ah! Ah!
Kumanta kami habang tumataas pa lang ang araw. Habang
naglalakad ang mga umang sa mabuhanging lupa. Tungkol kay Obed-Edom ang
devotion ngayong umaga. Kung gaano siya ka-willing na tanggapin ang kaban ng
tipan ng matumba ito sa may Perez-Uzza. Nabanggit din ang pangalan niya bilang
gatekeeper at ilang pang gawain sa templo. All-around siya kung katulong. Kaya
hindi sinasadya na doon madupilas ang kariton ng kaban. Isa siyang ehemplo ng
servanthood at volunteerism.
Matapos ang pagpapalakas ng ispirito at paghingi ng gabay at
karunungan, it’s showtime na! Nagset up sila sa Pagnamitan Elementary School.
Nag-umpis kaming mag-interbyu. Nakabingwit kami ng magagandang istorya. Lahat
naman ata may kwento ng pagbangon dito sa Pagnamitan.
Maghapon ang Medical Mission na may Medical at Surgical; ay
nagkaroon muli ng kasiyahan sa kalahating stage.
Nakakapagod din ang maghapon. Bukod sa paghahanap ng istorya
ay nagpunta rin kami ng bahagya sa mga pinapatayo nilang bahay. Nag-celebrate
ng bertdey parti ng tatlong volunteer-workers. Nagsulat ng draft. Pers taym ko
ring makarinig ng kwento sa Waray.
Sa mga nakita at narinig kong mga kwento ng tunay na buhay, nalaman
kong
Maupay ang aking kinabuhi.
Boom! Waray!
May 22, 2014
Day 3
Gumising ako ng mga around 5 ngayon. Mga 5
mins. before 6 am. Ganan. Parang ayokong bumangon dahil pagod pako sa mga
aktibidad kagahapon, pero kailangan. Mababawi ko rin ‘to kapag nakaligo nako.
Energizing naman talaga ang bawat buhos ng tabo.
Walang tubig sa banyo na pinalnliliguan ko
talaga kaya sa paliguan ng mga karpintero ako naligo. Sila yung mga
nagkakarpintero para sa mga housing projects. Naghahanda na rin sila para sa
morning devotions kaya naghintay pako ng mahihiraman ng taro.
Kung bakit ilang beses magsabon ang mga
karpintero. Mas metikuloso pa silang maligo sakin. Mga nakaka-tatlong taro sila
in average, ako, kaya kong maligo ng
isang taro lang. Conserve water nga di ba. Hindi ko alam ngayong umaga ring
ito. Shhh! Shh! Shhi! Sabi ng mga buhos ng tubig.
Natapos ang morning devotion kahit hirap
magtagalog si Ptr. Abel dahil tubong Tacloban. Pero ang main drive ng menshae
ay ang masayang buhay ng Kristyano. Mahalaga rin ang inner joy sa volunteerism.
The joy of the lord is our strength nga di ba?
Clean-up and activity nagyong umaga. Si
Nikki ay nagsusuyod na ng mga nabigyan ng Skechers para sa report nya. Ako,
sasali sa clean-up. Pinili ko ang pagpapala ng buhangin para makapunta na rin
sa beach at makapag-sadista dahil hindi ako makasulat ng article. Baka kapag
napagod ako, makakasulat nako.
Ang ganda ng beach. Anlakas-lakas ng alon.
Ang init ng araw at alampay lang ang proteksyon ko. Keri ang paghahawak ng sako
habang may nagpapala pero nakaka-iga ng enerhiya ang init ng araw. Pero may
resistance ako sa init bilang isang agriculture grad. Matagal din ang aking
stamina, mga 5 mins, ganan. Yung mga kasama naming karpintero ay mga taga
Iriga, Bicol pa pala at mag-iisang buwan na sa Samar.
Hakutan na! Madami rin akong nahakot
hanggang mapuno yung trak na magdadala naman sa mismong site. Mga dalawa yung
nabuhat ko. Sumubok pako ng pangatlo, pero hindi ko na kayang itaas. Kaya pala
gayon na lang ang pagbubuhos ng tubig ng mga karpintero. Shh! Shh! Shh! Mahirap
din ag trabaho nila.
Pero at least, hindi lang bolpen ang kaya
kong buhatin. Pwede ring pala o sako ng buhangin.
Nakasagap rin ako ng kwentong
nakakapanghilakbot tungkol sa kung paano sila nabuhay habang at pagkatapos ng
pananalasa ni Yolanda. Namatayan daw siya ng anak, kwento ng isang tatay na
nasa 40 na ang edad. Hindi daw namatay sa lunod e, namatay dahil may tama na ng
kung anung matalas na bagay sa ulo. Tapos, ipinatong niya raw sa isang torso
yung anak niya; hindi raw siguro makahinga dahil sa sobrang lakas ng hangin.
Nang tingnan niya ang pulso at tibok ng puso, wala na, patay na ang anak niya.
Mabuti na rin daw ‘yon sabi ni tatay. Dahil
kung nabuhay ang anak niyaay marahil ay hindi na ito maging normal dahil sa
tama nito sa ulo. At ok na ring hindi niya nakita ang kalagayan ng mga tao. Matapos
ng delubyo sa Guiuan, sila kasi ang unang landfall ni Yolanda mga bandang
alas-kuwatro hanggang alas-singko; madami raw patay na hayop na pwedeng katayin
at kainin pero mwawalan ka ng ganang kumain. Kahit siguro naman ako.
Naranasan daw nila na magtubig-alat sabaw
sa kanin. Ako, tubig-asin lang pero sila, tubig-alat talaga. Wala daw kasing
available na tubig. Yung mga NPA nga raw y nanghoholdap na dahil wala ring
makain. Ang pamasahe sa motor ay umabot ng 1, 500 pesos. Kung hindi daw
dumating ang mga kano baka nagpapatayan na ang mga tao sa gutom at trauma. Para
nang mga zombie ang mga tao, mga madudumi ang damit at mababagal ang lakad.
Meron nga raw na nanay na nabitawan ang
anak nang bumaha. Nakitang buhay yung sanggol pero yung nanay ay nasawi. Saklap
talaga. Sabay nagtapos yung kwento ni tatay na umpisa pa lang daw ito ng hatol,
may ipinapangusap sa Bisaya ang nangyaring delubyo.
Marami kaming nagawa at natutunan ngayong
araw. Nakasagap ng mga istorya maging sa mga bahay-bahay. Nagkaron ng ilang geographical
at historical lectures mula sa mga taga-rito. Kumanta ng waray na Kristyanong
imnaryo. Astig! Kukuha ako ng kopya bago umuwi para i-post dito sa blog.
Bandang hapon, namigay ng mga nylon na
nets, pintura, at epoxy para sa kanilang mga bangka. Tapos, siyempre, kinausap naming yung mga
beneficiaries para sa terminal report na gagawin. Ang dami talagang magagandang
istorya, isusulat ko na lang ng hiwalay sa mga profile stories.
Ito ang isa sa mga nautunan ko sa isang
nanay sa Pagnamitan:
Ang
Pinagmulan ng Pangalan ng Pagnamitan
Dahil nga raw malapit ito sa dagat at
pangingisda ang ikinabubuhay nila rito ay gumagawa sila ng mga lambat. Wala pa
naman dawn a ready-made na nets noon kaya hinahabi nila ito. Sa Waray ay namit
ang salitang ugat ng pagnanamit o paggawa ng nets. Later on nagging
Pinagnamitan, tapos Pagnamitan.
Tapos nilang magkwneto, ako naman ang
nagkwento na mas magaganda pa yung mga bahay nilarito kesa sa bahay naming.
Hindi sila naniwala agad, pero pinaliwanag ko lang na mahirap lang din kami at
maupay ang Diyos sa amin.
Nang sumapit ang dapit hapon ay
naglakad-lakad kami sa may papuntang dagat. Namulot ng mga sigay at kabibe.
Namulabog ng mga alimasag at mga naglalnguyng isda. Nag-photo ops sa mga rock
formations. Habang palubog ng palubog ang araw.
Pagkatapos ng dinner, meron silang film
showing sa may court. Ako, nagpaiwan para sumulat ng feature stories at
magsulat ng journal entry. Tagumpay! Polishing na lang siguro bukas. Pupunta
ata kami sa isang barangay bukas. Narinig ko ring pupunta ako ng isang isla
para sa paghahanap ng istorya. Exciting!
Pagod na ako ngayon. Ang pangit ng closure
ng journal entry ko na ‘to.
Maupay na gab-i.
Zzz…
May 23, 2014
Brgy. Pagnamitan, Guiuan, Eastern Samar.
No comments:
Post a Comment