This the di, Day 4

Day 4

Palaging nag-uumpisa sa paggising ang journal entry ko. Hindi ko na maalala dahil Day 5 ko na isinusulat yung nangyari noong Day 4. Kahit antok na antok na ako  at 9: 48 na kailangan kong isulat ang ginawa ko. Ang lamok-lamok, ang baba ng lipad nila dahil paa ko ang tinutusok nila at pagkakakati-kati ng tusok nila.

Gumising. Nag-devotion. Si Pastor Paj ang nag-lead ng devotion ng umagang iyon. Sa Psalms 27,tungkol sa waiting upon the Lord. Iyon rin ang pinanganan ko nang mapatengga ako san g anim na buwan na hindi masyadong naglalakbay. Shaping ba.

Kumain. Ang alat pa rin ng iskrmabold egg.

Maluwag ang sched naming ngayon, sumama lang kami kay Kuya Cyril, isa ring writer ng org., para sa katuparan ng kanyang report sa mga boat recepients. Katabing baranggay lang ng Pagnamitan ang Taytay. Ganun din ang kalagayan nila, mga nag-uumpisa pa lang ulit at karamihan nga ay nagadadagat.

Nag-interbyu ri ako para sa nakatoka sa akin. Na-explain ko na ba kung anung nakatoka saking assignment? Dili pa no?

Yung mga naipamigay na solar lamps ng team ay gagawan ko ng terminal report, parang status-progress report. Ganan. Tapos, kailangan ko ring pumick-up ng mga magaganda at “compelling” na istorya para sa mga feature stories, parang dokyu. Howie Severino-Reyes, ganyan. Kailangan ko rin kasing makakuha ng kwento para sa blog ko.

Sumama ako dahil halos parehas ang recipients ng banca at solar lamps e. Pero nakakailang bahay pa lang kami biglang bumuhos ang malakas na ulan. Lurok. May kasama pang hangin. Mukhang bumabalik kami sa nakaraan dahil lumalabo ang paligid, nagiging 10% visibility na lang. Zero-visibilty daw nung Yolanda.

Sabi ni Ate Joan, isang Local Partner Relations (LPR), ay normal lang daw ang ganung ulan dito sa may coastal area ng Guiuan. Bale kasama ko rin si Nikki, at apat kaming magkakasamang nabasa kahit nakasilong kami sa ginagawang bahay.

Pag-uwi, nagmais-con-yelo-con-mango kami. O di ba? ‘Yon ang pamerienda sa base camp. Tapos pumuta ako sa may veranda ng nagha-house sa amin at nahiga sa duyan. Nakatulog lang ako bago mananghalian.

Maghapon akong inaantok at natulog. Hindi na ulit kami nakalabas. Siguro dahil apat na araw na akong walang kape-kape. Kaya bumili ako, hindi ng kape kundi ng Tablia na tag-tris piso (3 Php). Nabuhay muli ang dugo ko.

Dumating si Ate Grace, isa ring LPR, dapat kasi may lakad pa sila sa Brgy. Taytay ulit para sa pagpapatuloy ng pagkalap ni Nikki ng mga istorya sa pinamigay naman na slip-ons. Pero dahil umulan, tengga kami sa base. Nalaman ko na team Mindanao pala siya at sa Davao ang base niya ng org. Marunong din pala siyang mag-gitara kaya nagrequest ako ng bisaya na kanta. Astig!

Tinuruan niya pa ako ng Waray na kanta, Maupay han Diyos ha Akun ang title. At may action pa gani.

Napapadyak ako hindi sa mga kanta kundi sa mga istorya niya ng epic fails sa mga lyrics. Kung alam mo yung kanta at tamang lyrics, sigurado matatawa ka rin.

Ito ang ilan: Ang mga salitang nasa loob ng panaklong ang tamang bigkas at lyrics ng mga kanta.

Nag-song lead daw ang tatay niya:

Song: This is the Day

“This is the di (day), This is the di (day)

That the Lord has men (made),

We will rejoice, and be glad, amen (in it).”

With matching pikit-pikit at taas kamay pa, nag-song lead naman daw ang ka-churchmate niya:

Song: Still

“When the ocean rise and thunders stooorm..”

May nag-special number daw sa church nila sa Cagayan, birit-birit pa giyapon:

Song: How Great Thou Art

“Then sings my song (soul),

My Savior far awi (God to thee)

How green thine eyes, (great thou art)

How green thine eyes, (great thou art)…”

Laugh trip talaga lalo na habang kinakanta ni Ate Grace. Isa talaga siyang kuwentista ug kasing-kasing.

Nagdedicate kami ng bagong gawang center ng kinagabihan. Nag-boodle fight. Nilamok. 

Natulog ng may ngiti sa labi.

This the di,

Jord Earving [G.]

May 24, 2014

Brgy. Pagnamitan, Guiuan, Eastern Samar