Napaka tao lang ng pagpapakilala dito ng isang hitman. Oh puwede rin palang maging nanay ang hitman, puwedeng magtiyangge, magvideoke; na hindi laging natatakot, nakokonsensya o takot sa diyos ang pakiramdam ng hitman. Kasi paano nga kung wala? Kung nabubuhay si hitman sa isang ekonomiyang hindi qualified ang may konsensya? Parang nasa isang gubat sina Tita Irma at Toto, may mga eksenang tinuruang mangaso, sumikot-sikot, iniligtas sa maninila, dinadalahan ng huli sa pugad at mga paglapa nang/ng buhay.
Parang nasa ilalim ng aandap-andap na ilaw ng poste yung metaporika na naglalarong daga sina Tita Irma at Toto, kinakabahan tayo kung saan sila susunod na susuot, pano sila makakatakas, at kailan sila mahuhuli ng mga sila. Ang dumi, ang sikip, ang hirap huminga pero kaya. Nakakahinga, buhay. At kabalintunaan pang may-ari ng pest control business si Tita Irma at may mga kliyenteng nasa napakataas na mga condo. Ang dating ay hindi maitatago ng nagtataasang bahay, ng puting pader, ng mga gusaling salamin ang realidad na dinadaga tayo.
'yung eksena sa videoke, 'yun na yung pinakamakulay, 'yung pinaka hindi totoo, yung pinaka malayo na nilang pagtakas. Akmang-akma sa kanta na sana patigilin na lang ang mundo sa pag-ikot dahil hindi na kasing kulay pa 'yung babalikan nilang buhay pagkatapos ipakita yung score sa videoke.
Sabi ni Tita Irma kay Toto, "mas kabahan ka kapag wala ka nang nararamdaman". Nakakadaga yung mga ganitong katapang na mga pelikula para sabihin na maraming hindi na nababahala sa kaliwa't kanang bumubulagta sa mga eskinita natin, at mas nakakadaga 'yun kaysa sa mismong mga patayan.
Kudos Ms. Eula Valdez, Toto at Direk Mik! Badtrip kayo, ang galing!
No comments:
Post a Comment