Day 63, Sabado
Dahil marami naman akong ginawa kahapon, wala munang paggawa ngayon. Lumipad na palayo ang mga musa. Dumaing ako kay Mama na ang sakit ng likod ko. Konting galaw lang at kumikirot na agad sa bandang balikat. Ang bilis agad ng diagnosis ni Mama, "balintamad 'yan". Dalawang beses naman s'yang nakihati ng kape sa'kin. Ayaw magtimpla ng kanya.
Oo nga pala, sinusubukan kong 'wag munang magpakita sa social media. Sana tumagal ako. Gusto ko na ngang i-delete kaso gusto ko munang kuhanin 'yung data ko for archiving purposes lang. Mami-miss ko si Rald, Donj, Mario, Ate Tin, Tita Cars, Tita Mildred; kanino na ako magkukuwento kapag nagpapakalma sa gabi? Pito lang pala talaga ang kausap ko sa Messenger. Mawawalan ako ng kuhanan ng gigs, brands, photo album, network at the same time; basurahan ng rants.
Brand, akala mo naman may pangalan ako. Pero yun nga 'yung e, hindi mo naman mababago kung ano ang laman dahil wala lang pangalan, pabalat, o bihis. Mas magiging malinaw yung lasa, yung laman, sa palagay ko lang naman. Ilang araw ko kaya kakayaning hindi magpakita? Dito ako naiinggit kay Goldie, sa kakayahan n'yang mawala ng ilang taon. Mawala nang hindi namamatay. Nabubuhay nang hindi nararamdaman. Pakiramdam ko naman umaaligid lang s'ya nang minsan pero hindi lantaran. Kung gusto naman n'ya kong kumustahin, ako na ang pinaka pakalat-kalat at madaling makasalubong kung saan-saan. Madali lang din ako ipa-ambush dahil sa may paborito akong ruta at minsan ko lang baguhin. Madali naman akong yayaing kumain at hindi ako nagmamadali. Tips naman Gold, kung paano mawala?
Hindi naman sa nagsusunog ako ng tulay, sabihin na lang nating may binubuo akong katidral at nasa panahon ako na mas pinipili ko muna ang pabulong na kumpisal kaysa batingaw ng kampana.
[Okay lang 'yan, wala namang may pake]
Dahil marami naman akong ginawa kahapon, wala munang paggawa ngayon. Lumipad na palayo ang mga musa. Dumaing ako kay Mama na ang sakit ng likod ko. Konting galaw lang at kumikirot na agad sa bandang balikat. Ang bilis agad ng diagnosis ni Mama, "balintamad 'yan". Dalawang beses naman s'yang nakihati ng kape sa'kin. Ayaw magtimpla ng kanya.
Oo nga pala, sinusubukan kong 'wag munang magpakita sa social media. Sana tumagal ako. Gusto ko na ngang i-delete kaso gusto ko munang kuhanin 'yung data ko for archiving purposes lang. Mami-miss ko si Rald, Donj, Mario, Ate Tin, Tita Cars, Tita Mildred; kanino na ako magkukuwento kapag nagpapakalma sa gabi? Pito lang pala talaga ang kausap ko sa Messenger. Mawawalan ako ng kuhanan ng gigs, brands, photo album, network at the same time; basurahan ng rants.
Brand, akala mo naman may pangalan ako. Pero yun nga 'yung e, hindi mo naman mababago kung ano ang laman dahil wala lang pangalan, pabalat, o bihis. Mas magiging malinaw yung lasa, yung laman, sa palagay ko lang naman. Ilang araw ko kaya kakayaning hindi magpakita? Dito ako naiinggit kay Goldie, sa kakayahan n'yang mawala ng ilang taon. Mawala nang hindi namamatay. Nabubuhay nang hindi nararamdaman. Pakiramdam ko naman umaaligid lang s'ya nang minsan pero hindi lantaran. Kung gusto naman n'ya kong kumustahin, ako na ang pinaka pakalat-kalat at madaling makasalubong kung saan-saan. Madali lang din ako ipa-ambush dahil sa may paborito akong ruta at minsan ko lang baguhin. Madali naman akong yayaing kumain at hindi ako nagmamadali. Tips naman Gold, kung paano mawala?
Hindi naman sa nagsusunog ako ng tulay, sabihin na lang nating may binubuo akong katidral at nasa panahon ako na mas pinipili ko muna ang pabulong na kumpisal kaysa batingaw ng kampana.
[Okay lang 'yan, wala namang may pake]
[tse!]
2 comments:
makikiraan lang, natuwa ako sa post mo na ito :)
Salamat sa pagdaan. Obvs late ako makabasa ng comments haha
Post a Comment