Day 62, Biyernes
Simula paggising ko kaninang tanghali, alas-onse pasado hanggang alas-onse pasado bago maghating-gabi; naka-submit ako ng tatlong magkakaibang grants, pero magkakadugtong na projects. Kahit diskompyado ako sa mga pain ko, ihinagis ko pa rin ang kawil, malay mo walang ibang nangingisda sa lawa ngayon kundi ako lang? May maibangi man lang sana pagkaahon ko rito. Teka, akala ko ba hindi dapat nagmamadali? Matagal ko na yung isinulat, inunti-unti tapos saka ko binuo ng isang upuan.
Iba kasi talaga ang sipa ng deadlines.
Iniisip ko kung itutuloy ko pa itong quaderno de quarantine series, kasi parang hindi naman matatapos. Ni-lift na ang enhanced community quarantine at naging general community quarantine, so pupunitin na ang quarantine pass? Makakapaglakad-lakad na ako sa bayan? Hindi pa rin, may nakatakda pa ring araw kung kelan lang makakalabas ang bawat baranggay. Binago lang 'yung term pero kulong pa rin. Kailangan pa rin ng quarantine pass, pero at least uusad di umano ang ekonomiya. Teka, gaano ba ka lokal ang ekonomiya natin sa bayan? Gaano ka-sirkular ng daloy ng palitan at paggawa? O baka nakabatay sa daang kilometrong biyahe ang kabuhayan ng marami?
Aminin na natin, lahat tayo halos ay palabas ng bayan, paluwas mula probinsya, nahahatak ng kislap ng Maynila. Walang masama, e sa andun ang pagkakakitaan e, pero hindi nga lang uubra ang kasalukuyang disenyo ng ekonomiya kung mas marami pang pandemikong magaganap. Baka kailangan na nating mag-decentralize, de-urbanize kaya? Pangita sa naitatalang kaso sa siyudad ng Lucena, ibang-iba sa karatig na hindi siyudad. Puwede namang bumaba nga, humupa ang virus, okay na ulit, bumalik sa dating normalidad, pero puwede ring hindi. Puwedeng ring maulit nang mas malala.
Ang sinasabi ko lang sana ilang padyak lang ang layo ng hanap-buhay sa bahay?
Simula paggising ko kaninang tanghali, alas-onse pasado hanggang alas-onse pasado bago maghating-gabi; naka-submit ako ng tatlong magkakaibang grants, pero magkakadugtong na projects. Kahit diskompyado ako sa mga pain ko, ihinagis ko pa rin ang kawil, malay mo walang ibang nangingisda sa lawa ngayon kundi ako lang? May maibangi man lang sana pagkaahon ko rito. Teka, akala ko ba hindi dapat nagmamadali? Matagal ko na yung isinulat, inunti-unti tapos saka ko binuo ng isang upuan.
Iba kasi talaga ang sipa ng deadlines.
Iniisip ko kung itutuloy ko pa itong quaderno de quarantine series, kasi parang hindi naman matatapos. Ni-lift na ang enhanced community quarantine at naging general community quarantine, so pupunitin na ang quarantine pass? Makakapaglakad-lakad na ako sa bayan? Hindi pa rin, may nakatakda pa ring araw kung kelan lang makakalabas ang bawat baranggay. Binago lang 'yung term pero kulong pa rin. Kailangan pa rin ng quarantine pass, pero at least uusad di umano ang ekonomiya. Teka, gaano ba ka lokal ang ekonomiya natin sa bayan? Gaano ka-sirkular ng daloy ng palitan at paggawa? O baka nakabatay sa daang kilometrong biyahe ang kabuhayan ng marami?
Aminin na natin, lahat tayo halos ay palabas ng bayan, paluwas mula probinsya, nahahatak ng kislap ng Maynila. Walang masama, e sa andun ang pagkakakitaan e, pero hindi nga lang uubra ang kasalukuyang disenyo ng ekonomiya kung mas marami pang pandemikong magaganap. Baka kailangan na nating mag-decentralize, de-urbanize kaya? Pangita sa naitatalang kaso sa siyudad ng Lucena, ibang-iba sa karatig na hindi siyudad. Puwede namang bumaba nga, humupa ang virus, okay na ulit, bumalik sa dating normalidad, pero puwede ring hindi. Puwedeng ring maulit nang mas malala.
Ang sinasabi ko lang sana ilang padyak lang ang layo ng hanap-buhay sa bahay?
No comments:
Post a Comment