Nasa isang coffee shop sa'min. Naghihintay ng umpisa ng klase sa isang fellowship sa Zoom. Umuulan, kung kailan naman malamig 'yung inorder kong kape. At oo kung kailan may pandemic at krisis, saka ako nag-aral. Anong mangyayari pagkatapos mo dyan?, tanong ng isang kaibigan. Ewan ko nga ba. Pagtiwalaan na lang natin 'yung proseso.
Tapos na 'yung class, namatayan kami ng kaklase. Ganun lang pala kabilis 'yun. Na puwedeng kahit mahalaga 'yung ambag mo sa lipunan, mauuna ka pa rin. Na puwedeng hindi mo makita 'yung pagbabagong tinatrabaho mo sa'yong lifetime. Shet, shet, shet, sabi ng utak ko habang naglalakad pauwi.
Pag-uwi ko sa bahay, nadat'nan ko si Mamang naghahapunan, natanong ko kung may extrang pera. Namatayan kami ng fellow. Namatayan din daw ng kaklase si Rr. Kaisa-isang anak, ang alam lang nina Mama may kapansanan sa paningin pero inatake raw sa puso kagabi ng 8:30 at kinse anyos pa lang. Nasa liblib na baranggay pa naman, ang mahal ng sita sa traysikel.
No comments:
Post a Comment