Hindi ko pa tapos, gusto ko lang magsulat na tungkol sa Sonata na nobela ni Lualhati Bautista na nalathala noon pang 2017. Ewan ko ha, pero wala akong nabalitaang nagbu-book launch pa ang isang Lualhati. Parang ganito e, may bago akong libro, kapag nakita mo sa istante ng national, edi bil'hin mo, kung gusto mo lang naman.
Tungkol ang nobela kay Kathleen, isang manunulat, anak na babae, asawa, manugang at ina. Tungkol din ito sa mga anyo ng opresyon sa kanyang kasarian na hindi naman puwedeng idulog sa pinaka malapit na VAWC desk. Mapapatulala ka nga kumbakit ang dami nating ikinakabit sa pekpek na mga dapat ganito at dapat ganyan, na para bang 'yun kasi ang siste, ang kalakaran. Tungkol din sa kanyang mga kompromiso, pagpalag, at mga pag-aklas sa stereotype at mga constructs.
Nakakahindik 'yung ilang mga eksena, kinukuwento ko nga sa kaibigan ko, aba may nag-e-exist pa ring mga ganyang kaisipan ngayon. Talaga ba? Akala ko things of the past na 'tong mga ganitong pananaw. Paanong okay lang sa'tin ang mga ganitong pananaw sa mga may pekpek? Kapag hinahayaan natin, binibigyan natin ng ecosystem to thrive 'yung mga oppressive na pananaw. Kaya mahalaga na nao-audit natin kung kumusta ang mga espasyong ginagalawan natin, inclusive ba? Hindi ba discriminatory? Naririnig ba lahat ng kasarian? Mahabaging langit naman, hindi naman kailangang may masteral o doctoral pa tayong lahat para maintindihan 'yung konsepto ng inclusiveness, gender sensitivity at safe spaces. Maging mas mabuting tao lang sana tayo sa mga komunidad natin. [Bakit nagsesermon na ako? Sana may mga zoom book discussion din pala ngayon no? Nakaka-miss makinig at pag-usapan 'yung mga ganitong usapin.]
Parang naging pribilehiyo tuloy na wala akong keps na dapat ay biological fact lang. Hindi ko naranasan 'yung mga nangyari kay Kathleen e. Kaya pala sobrang selebrasyon kapag nakakasulat ang mga nanay ng libro/akda, dahil sa dehado nilang pinanggagalingan. Hindi naman galit si Kathleen sa kung kangi-kangino, tao pa rin yung nanay, tatay, mga kapatid, at asawa n'ya. Tao pa rin sila, may puso pa rin naman kaya nga lang ay ipinanganak silang etablisiyado na 'yung mga ganoong pananaw e, mahirap gibain 'sing hirap na ipaliwanag. Tawang-tawa akong basahin na sa ngit-ngit n'ya e nasabi n'yang makakapatay na s'ya ng tao, hindi n'ya lang alam kung sino.
Malapit ko nang matapos.
No comments:
Post a Comment