Bertdey Inay

Isang Linggo ng Hulyo, sa’min ako nagising at hindi kena E-boy. Galing kasi kami ni Ser Walther sa Tagaytay at nag-farm tour kaya ginabi na’ko ng uwi kaya sa bahay na’min na’ko umuwi. At gaya ng maraming Linggo na sa bahay ako nagpapanibuhat papuntang simbahan; nabubuwisit ako.

 Ewan ko ba. Siguro’y dahil walang almusal o tanghali nang magsigayak sina Mama. Palaging abala sa puwesto n’ya sa palengke kahit alam namang Linggo at sisimba.

Umuna na’ko gaya ng dati. Nakapag-Sunday School na pero napansin kong wala pa rin sina Mama. Hindi na naman nagsimba. Tsk. Tsk. Hindi ko alam kung nabuwisit din s’ya sa bahay o sa kupad ni RR; pero kung maaga nga s’yang nakakapunta sa palengke, e bakit hindi kayang magmaaga kapag sisimba? O baka magtitinda pa rin ‘yun kahit pa Linggo ngayon. Ginuguna-guna ang dami ng tao dahil kailangang makabayad sa dami ng kanyang inagkakautangan. Pero kahit na Linggo pa rin ngayon.

Maya-maya lumapit sa’kin si Nanay Aurea at hinahanap si Mama. Sabi ko, andun sa’min alaga ‘yung pamangkin ko. “Ay hindi sisimba? Bertdey na bertdey,” sagot ni Nanay Au. Napangiti lang ako at napakibit balikat. Nakalimutan ko na bertdey pala ngayon ng nanay ko. Ika-17 nga pala ng Hulyo ngayon. Dalawa kasi bertdey nun alam ko, ika-17 ng Hulyo o kaya ay Agosto, nagkamali yata ang Registrar ng Munisipyo nila.

Bago umuwi ay pumindot muna ako sa ATM, alam ko may suweldo na kame. Tapos, dumaan ako sa isang cake shop. Hindi na ako bumili ng kandilang may number dahil hindi ko rin naman alam ang edad ng nanay ko. Pagdating ko sa bahay, kakaalis lang daw ng nanay ko papunta na raw ng palengke.

Ako rin ang unang tumapyas sa manamis-namis na mapait-pait na tsokoleyt keyk.