Tumatambay....lalala

Nagpatawag ng meeting para sa mga field workers ng Batangas.

Kung kelan aligaga na sa paghahagilap ng participants para sa mga dumating nang mga proyekto. Kung kailan may kasalukuyang nag-iimplement ng kani-kanilang proyekto. Kung kailan ang daming hinihinging papel sa’min. Pero kung hindi naman kami magmi-meeting ngayon ay kailan pa nga naman.

Welcome to DSWD, kung saan wala kaming time at kailangang maging present sa iba’t ibang lugar at the same time. Nakatapos naman kami sa ilang agenda namin; mga dalawa. Nananghalian at nanood muna ng graduation ng isang skills training bago mag-resume. Kaya lang, the unexpected happen. Late dumating ‘yung mula sa Regional Office na may dalang pera na tulong para sa mga mag-uumpisa nang magtrabaho. Pagdating n’ya, wala pala s’yang dalang pera. Tonenong!

Meron pa namang mga kalahok sa training na uuwi pa sa Tingloy. Pinakiusapan pa naman ang last trip na iuurong mula alas tres to alas kwatro. Hindi ko alam kung paanong uuwi ‘yung mga ‘yun. Wala na silang alloted budget para sa dinner at accomodation dahil papasok na ang susunod na batch ng trainees. Sa madaling sabi, kailangang maipamahagi ang Pre-Employment Assistance Fund (PEAF) ngayon. Kulang na lang sabihin dun sa taga-Region, “we don’t need you, we need cash.”

May mga dahilan s’ya kung bakit dumating s’yang walang dalang pera. Pero... walang pero-pero at pera-pera lang. Hindi sapat na dahilan para hindi ituloy ang pamamahagi ng PEAF. Kailangang ay maibaba ang Region ngayon. Kaya isinunod ang PEAF at hinintay ng mga kalahok na eksayted nang magtrabaho. Kaya naantala ang meeting namin, dahil si Kuya/Sir Donards ay abala sa pagto-trouble shoot ng problema. Sa kanya nanggagaling lahat ng agenda.

Marami sa’min observer lang. Siyempre, hindi naman kami pwedeng makisawsaw. Baka lalong mapanis ang sabaw sa dami ng kusinero. Marami sa oras namin nasa dining hall kung saan kami nagmi-meeting. May free flowing na kape. May 42-inches na flatscreen TV. May pancit na meryenda. Nakasalampak sa comfy na wooden chair at may yapos pa akong unan habang nagcha-channel surfing. Biro ni Ate Diane; “grabe, gobyernong gobyerno nga tayo.” Kung babasahin namin ang perspektibo ng mga kusinera; malamang iniisip nilang “wala ngang ginagawa ang gobyerno; totoo nga ‘yung mga balita” habang ihinahanda ang hapunan namin.

‘yung iba naming kasamahan; abala sa pamamahagi ng PEAF na gabi na ring nakarating. ‘yung marami abala naman sa paghahanap pa ng mga karagdagang participants. Gabi na nang matapos ang payout ng PEAF. Sana ay makauwi ng ligtas lahat ng mga ihinatid na mga kalahok sa kani-kanilang mga bayan. Pagbalik ko sa dining hall, umupo muna ako saglit sabay alok ng isa sa mga kusinera; “Ser, beer?”

Wala ho bang Yakult?, biro ko.

Dyord

Nobyembre 16, 2016

KAHARIAM Farms, Ibaan