Ang dami na namang tao sa plaza.
Umpukan pa ang mga tao sa bubong ng traysikel para magkopyahan ng mga rekusitos na sinasagutan. May ayuda. May luntiang trapal ng mag-asawang pulitiko. May kasaysayan ding nabaril dito sa plaza ang isang pulitiko noong bata pa ako. Tapos, tumakbo rin ang asawa n'ya at nanalo.
Nabasa ko 'yung programa; "Ah, AICS pala kaya ang daming tao." Kahit hindi ako kasali sa programang ito ng inang Kagawaran ng Kagalingang Panlipunan saulo ko pa rin ang ibig sabihin nito: Assistance to Individuals in Crisis Situations (AICS). Inaalam namin lahat ng programa ng kagawaran para sa pagbabaranggay namin at may nasugagaang nangangailangan, alam namin kung saang programa s'ya idudulog ng tulong. Sa pagkakaalala ko nasasagot ng AICS ang ilang libong piso na bayarin sa ospital at pagpapalibing; sa ngayon hindi ko na alam kung anong mga kahingian para sabihing nasa krisis ang isang tao.
Ang isyu ko lang bakit may trapal ng kongresista? Lehislatibo ang kongreso, hindi sila dapat nagpapatupad ng mga programa. Inuulit lang nila ang trabaho ng kagawaran. Dagdag kalituhan kung saan ba talaga pupunta ang mga tao; sa opisina sa munisipyo na kadalasan masusungitan sila? o sa opisina ng kongresista na walang hinihindian? At may mga trapal ng mga mukha sa tarangkahan ng tulong.
Natanggal na ang ganitong siste dati pero bumalik na naman. Pinalagan na natin ang pagpapatupad ng mga kongresista. Binago lang ng ilang titik ang pangalan ng pondong dumadaan sa opisina nila at oks na oks na uli sa'tin. Malamang dumaan din naman sila sa masuring audit dahil may liquidation papers pero sa pagtingin ayon sa Konstitusyon, malaking ekis ng pulang bolpen!
Noong panahong nasa kagawaran lang ang programa, hirapan din ito sa pagpapalabas ng pera. Wala pala kasi itong sapat na human resources at ang kupad ng hiring. Tuturuan mo pa 'yung mga bagong salta sa kagawaran sa mga pasikot-sikot ng programa. Tuloy, mabagal ang daloy ng tulong sa nangangailangan. Hindi agad maubos ang pondo bukod pa sa usapin ng mga bara gaya ng dala-dalawang pangalan at unliquidated funds mula sa mga pamahalaang lokal.
"O di n'yo pala kaya e," habang nakataas ang kilay ng mga kongresista. Tulungan na namin kayong magpatupad ng batas. Sino-sino pa bang magtutulungan kundi tayo-tayo lang din sa pamahalaan. Sasabitan nga lang namin ng mga trapal at kakapitan ng mga pagkit na may pangalan at pagmumukha namin. Patuloy sa pag-andar ang makinaryang nagpapanatili kundi man nagpapalala sa mga krisis natin.
Kahit noong kami pa sa kagawaran ang nag-aabot ng tulong, dito inis na inis ang mga katrabaho ko. Eepalan kami sa pamumudmod ng tulong, ang kaya na lang namin gawin ay ilayo ang lamesa sa mga trapal ng mukha para hindi mahagip sa photo ops pero ano pa, e di napatalastas na 'yung mga pulitko sa mga tatanggap ng ayuda. Katpusan, papakainin pa ang mga tao ng kagawaran sa mamahaling restoran para sa natapos na 'collab' work. May nakatrabaho rin akong mga kongresista dati, pero hindi ko binabanggit ang pangalan, walang trapal at pumapayag sa 'collab' kung may counterpart s'yang pondo bukod sa hawak ko, kadalasan galing sa ibang kagawaran. May ilan din akong photo ops; hinawakan na ako sa baywang eh, di na ko makaalis. Nakipagngitian din kahit halos hatakin ko ang panga ko.
Kung Kagawaran lang, hindi kaya ng siste mag-isa. Kung katulong ang tanggapan ng ilang kongresista, ginagasolinahan lang natin ang makinaryang nagpapatakbo sa siste. Ang mga tao, wala nang siste-siste, kung saan bumubuhos ay doon tayo sasahod! Ito ay krisis, kasehodang kung kaninong makinarya.
Pag-uwi ko sa bahay, nagkukuwento si Mama kung paanong ang higpit umano ng pagkakatulad ng mga pirma sa aktuwal at sa valid ID. "Ganyan talaga Ma, kasi ili-liquidate 'yan at sila ang mako-COA sa discrepancies ng mga pirma!" paliwanag ko. Dagdag ni Mama "Ayuda raw 'yun galing kay kongresman. Aba, may pa-sandwich pa at juice pa!"
"Ah, mabuti naman," na lang ang nasabi ko.
No comments:
Post a Comment