Kasal ni Kimmuel

 

Kasal ni Kimmuel at ni Jessa bukas.

May sinagot akong tawag ilang araw bago bukas; hindi ko alam kung sino. Si Kuya Joey pala, hindi ko na mapatay 'yung tawag. Hindi na rin ako nakatanggi, niyaya ako sa kasal ni Kimmuel. Kinuha palang ninong si Kuya Joey.

  

"Ano ba naman 'tong si Kimmuel kung kelan," hindi ko na tinapos at nagsabing pupunta ako. Bukod sa inaalala kong wala akong regalo. Iniisip ko maraming tao at parang hindi pa ako handang lumabas o mangumusta. Ayoko pang makipagkuwentuhan o magkuwento. Pero hindi naman tungkol sa 'kin 'yung araw; kasal nina Kimmuel sa Linggo.

Hindi ko alam kung paano luluwas si Kuya Joey. Wala pa namang bus mula Maynila hanggang Quezon. Malamang doble rin ang pamasahe ko sa dyip. Magkita raw kami sa Jollibee sa Candelaria. Walang follow up call o text si kuya pero nag-ahit na ako ng bigote't balbas. Bukas maghahanda lang ako pero 'pag walang tawag, edi hindi na ako pupunta. Magising kaya ako nang maaga, e umaga na ko natulog. Iniisip ko pa lang, napapagod na ako sa mga okaokasyon.

Paggising ko, walang tawag o kaya text. Tanghali na rin. Nagkape na lang ako habang nakikinig ng podcast. Nakaligtas ako sa okasyon. Baka hindi natuloy dahil bawal nang mag-okasyon ngayon ng lampas sampung tao. O baka naman mali ako ng intindi at a' bente ng Enero pa? Ewan, basta ligtas ako sa okasyon.

Mabait sa'kin si Kimmuel. Palaging tumatawa sa jokes ko. Palagiang mahigpit ang pagkamay. Palakaibigan kahit ang mga simpleng tapik sa balikat. Naalala ko, noong bumista kami sa bahay nila sa Sariaya, magiliw din kaming tinanggap. Hindi ko nakakalimutan ang mga taong naghahain sa'kin ng pagkain kahit minsan lang. Gusto kong magpakita at magbigay suporta  man lang bilang kaibigan kaya lang ang hina-hina ko ngayon. Hindi mapilit ang katawan ko. Sana masaya sila ngayong araw.

Bandang alas-onse tumunog ang tablet ko, bumalandra ang 'Kuya Joey Talaga'. Hindi ko sinagot ang unang tawag. Natawa ako at naisip na si Kuya Joey talaga ang kulit. HAHA. Tumawag uli, sinagot ko at nahiya na ako. Kailan ba yung huling bisita ko kena Kuya Joey, ang tagal na. "Asan ka? May sasakyan ako, pupuntahan kita," si Kuya Joey nga talaga. Tapos na ang kasal at kikitain ako ni Kuya Joey sa Tagpuan in 30 mins. 

Baka kailangan ko rin talaga ito. Wala nang dahi-dahilan. Walang ligo-ligo, nagpalit lang ako ng damit at nagtawas. Hinagilap ko lang ang face mask at shield ko at umalis na ako papuntang Tagpuan. May dala naman siguro si kuyang alkohol, 'yung sa kamay lang.